لباس اشتون می توانست طرح لباس ایرانی را جهانی کند+عکس

خانم تمجیدی، چطور از طراحی لباس بازیگران به عرصه طراحی مد و لباس وارد شدید؟

• من در سال 91با طراحان جشنواره مد و لباس آشنا شدم. البته قبل از آن نمی دانستم که بنیادی به عنوان مد و لباس داریم، به خاطر همین در همان سال برای دو تبلیغی که دیدم یعنی جشنواره نماز و جشنواره مد و لباس دو کار ارائه دادم. اولی فیلمنامه ای بود در مورد موضوع نماز و دومی طرح هایی بود که برای جشنواره مد و لباس کار کردم که خوشبختانه هم در رشته فیلمنامه جایزه گرفتم و هم در طراحی لباس عنوان طرح برتر آن سال را بدست آوردم .

بعد از این موفقیت من باز به کار های قبلی ام برگشتم و البته کنارش باز هم طراحی می کردم و در همان دوران یک سری لباس هم مخصوص مشاغل طراحی کردم که برای این لباس ها هم جوایز زیادی  گرفتم. همین هم باعث شد دوباره برای این جشنواره از من دعوت بشود. بعد از آن من بود که فکر کردم باید به صورت جدی طراحی مد را پیگیری کنم تا به نتیجه ای که می خواهم برسم.

پس از آن برای سومین بار و این بار با هفت دست کت و شلوار مردانه که طراحی خاصی داشتند، در جشنواره مد ولباس شرکت کردم و شخصا هم این طرح ها را دوختم و این طرح ها هم جایزه طاووس طلایی را، که ارزشمند ترین جایزه در رشته  طراحی لباس است، بدست آورد.

 برنده شدن در سه دوره جشنواره مد ولباس مخصوصا  بردن جایزه طاووس طلایی برای ارزشمند و شادی آور بود؛ چرا که آن را پاداش 20 سال کار هنری ام در تمام رشته هایی که در آن به حد حرفه ای و تخصصی رسیده بودم، می دانستم.

سه سال برنده شدن متوالی در جشنواره مد ولباس، با این که در ابتدا اصلا زمینه کار و حرفه تان مد و لباس نبود، چقدر در تعیین مسیر بعدی حرفه ای تان اثر داشت؟

• این سه بار برنده شدن مخصوصا جایزه طاووس طلایی در واقع نتیجه زحمات یک عمر کار من بود.  مشخصا بردن جایزه طاووس طلایی برای من بسیار ارزشمند و شادی آور بود و باید بگویم که تجربه شیرینی بود. بعد از این همه سال تلاش حس می کردم به جای خوبی رسیده ام.  در واقع من نتایج 20 سال کار هنری ام را در تمام رشته هایی که در آن به حد حرفه ای و تخصصی رسیده بودم، در بنیاد ملی مد و لباس گرفتم.

البته در اینجا باید از آقای قبادی ریاست کارگروه بنیاد ملی مد ولباس هم تشکر کنم که تا این حد برای پشتوانه مطالعه علمی و فهم هنر در زمینه طراحی مد ارزش قائل هستند. نقش این مدیریت از این نظر برای من خیلی مهم است که عملا دیده ام  که در این سال ها در خیلی موارد به خاطر تغییر مدیریت ها بسیاری از کارهایم (مخصوصا فیلمنامه ها) بی نتیجه ماند چون با  ورود مدیر جدید بیشتر طرح های قبلی لغو می شد و کلی زحمات من و خیلی کسان دیگر بی نتیجه می ماند.
خانم تمجیدی، یکی از موارد خیلی موفق طراحی لباس که از شما سراغ داریم، طراحی لباس خانم کاترین اشتون بود وقتی به ایران آمد. در این مورد توضیح می دهید؟

• من چون از سال 91 کارم را در حرفه طراحی با جدیت شروع کرده بودم،  در سال 93 وقتی که قرار شد لباسی برای خانم اشتون طراحی کنم، با تسلط کامل روی آن کار کردم و نتیجه هم بسیار رضایت بخش بود. یادم می آید آن سال دقیقا در سیزدهم اردیبهشت سال 93 خبر مربوط به این لباس خبربیستم جهان شد. همان موقع روزنامه «دیلی تلگراف» در گزارشی با اشاره به لباس «کاترین اشتون»، این لباس را راه حلی برای برطرف ساختن یک مشکل شکلی در مذاکرات با طرف ایرانی معرفی کرد.

 خبر مربوط به لباس کاترین اشتون در سیزدهم اردیبهشت سال 93 خبربیستم جهان شد. همان موقع روزنامه «دیلی تلگراف» در گزارشی، آن را راه حلی برای برطرف ساختن یک مشکل شکلی در مذاکرات با طرف ایرانی معرفی کرد.

در واقع به نظر من این لباس که به خانم اشتون هدیه شد، می توانست به نوعی راهی را برای طراحان ایرانی باز کند که نشان بدهد طراح ایرانی در سطح جهانی حرف هایی برای گفتن دارد ولی متاسفانه عملا این راه باز نشد. فقط من شاهد بعضی سوء تفاهم ها بودم که طراحی لباس برای خانم اشتون را توسط من تعبیر به علاقه من  به حضور در سیاست کرده بودند!

به عنوان یک طراح لباس خود شما الان چه راهی برای عرضه طرح های خود دارید و اصولا به نظر شما مزون ها می توانند در زمینه اشاعه طرح های تازه لباس و تقویت مد به معنای درست نقشی داشته باشند؟

• من در حال حاضر یک دفتر مانندی ایجاد کرده ام برای کار طراحی لباس که اسمش را گذاشته ام حجره فیروزه میترا. در آنجا لباس هایی را که طراحی کرده ام معرفی می کنم و به نمایش می گذارم. ضمنا پذیرای کسانی هستم که به دنبال شناختن این طرح ها و استفاده از انها مخصوصا در تولیدند.

در مورد  مزون ها هم واقعیت این است که الان مزون های ما هیچ ارتباط  درستی با مد روز ندارند. متاسفانه در حال حاضر ما حتی در پوششی مثل مانتو که نیاز اولیه یک خانم ایرانی است، تنوع طراحی زیادی نداریم که یکی از دلایلش همین مزون ها هستند که غالبا لباس های خارجی را، که خیلی وقت ها هیچ ربطی به سلیقه بانوی ایرانی ندارد، به مردم عرضه می کنند و مردم هم چون گزینه دیگری برای انتخاب ندارند، به استفاده از همین لباس ها  رضایت می دهند و آنها را خریداری می کنند.

اگر بخواهم صریح حرف بزنم باید بگویم که در مزون های فعلی یک دختر یا بانوی ایرانی نمی تواند لباسی متناسب با فرهنگ و علائق ایرانی اش پیدا کند. چون اصلا مزون ها ربطی به طراحی مد و لباس ندارند.

ضمن این که متاسفانه این تصور غلط هم در بین مردم وجود دارد که هر کس  خیاطی می کند،  می تواند طراحی لباس هم بکند ولی این یک تفکر اشتباه است. البته که یک طراح ماهر باید از خیاطی سر در بیاورد ولی خیاط  ماهر بودن دلیل بر طراح لباس بودن نیست، دلیل محکم این ادعا هم وضعیت حال حاضر پوشش در جامعه ماست.

 الان مزون های ما هیچ ارتباط  درستی با مد روز ندارند. آنها غالبا لباس های خارجی را عرضه می کنند و یک دختر یا بانوی ایرانی نمی تواند لباسی متناسب با فرهنگ و علائق ایرانی اش در  آنها پیدا کند.

سوالی که اینجا پیش می اید این است که پس چطور است که طراحی مد در دنیا تبدیل به تولید لباس در سطح گسترده می شود ولی در ایران اینطور نیست؟

• حقیقت این است که طراحی مد و پوشاک در دنیا بیشتر به این صورت است که طراحان مد صرفا کار طراحی را انجام می دهند و مستقیما هیچ علاقه ای به شرکت در کار تولید ندارند. این تولید کنندگان هستند که در بخش تولید کار می کنند.

اگر بخواهم بهتر توضیح بدهم باید بگویم که عرف طراحی مد در دنیا این است که هر طراح معروف در هر فصل یک مجموعه طرح را  طی مراسمی مخصوص   به نمایش می گذاردو مخاطبان این مراسم معمولا افراد عادی نیستند بلکه تولید کنندگان مختلفی هستند که بعد از دیدن طرح ها و بررسی آنها، در مورد طرح هایی که مایل به تولیدشان هستند، به طراح پیشنهاداتی می دهند که طبیعتا مناسب ترین پیشنهادات توسط طراح انتخاب می شود و بعد از آن طی جلساتی طراح و تولید کننده بر سر مسائل مختلف با همم به توافق می رسند و تولید شروع می شود.

متاسفانه طراحی لباس در ایران خیلی شغل مهمی به حساب نمی آید و آن اندازه که باید به آن بها نمی دهند. بیشتر تولید کنندگان ایرانی توقع دارند که طراح، طرح های خود را مجانی در اختیار آنها قرار بدهد که این واقعا کمال بی انصافی است. در واقع تولید کننده در ایران باورش این است که کسی به  صرف طراح بودن نباید پولی طلب کند.

 متاسفانه  به طراحی لباس در ایران به عنوان یک شغل بها نمی دهند. بیشتر تولید کنندگان ایرانی توقع دارند که طراح، طرح های خود را مجانی در اختیار آنها قرار بدهد. در ایران رابطه بین تولید کننده و طراح لباس قطع است.

 به خاطر همین هم هست که ما در تولید طرح های ایرانی تا این اندازه عقب هستیم و عملا بازارمان در دست کسانی است که هیچ سنخیتی با تفکرات و باورهای مردم ما و سبک زندگی بومی ما ندارند و صرفا به خاطر خالی دیدن این عرصه،  قدم در بازار ما می گذارند و موفق هم می شوند. برای مثال در حال حاضر یک برند خارجی از یک کشور دیگر طرح هایی را برای خانم های مسلمان در کشورهای اسلامی ارائه کرده اند که خیلی هم در بازار ما جا باز کرده است. این در حالی است  که ما در کشورمان طراحانی داریم که مطابق با باورها و فرهنگ مان طراحی لباس می کنند ولی چون مورد بی اعتنایی و بی مهری تولید کنندگانند، بازار را  طراح خارجی بی صلاحیت قبضه می کند. دریک کلام باید گفت در ایران رابطه بین تولید کننده و طراح لباس قطع است.
به نظر شما برای بیرون رفتن از این بن بست در طراحی و تولید لباس مناسب چه باید کرد؟ چه باید کرد که تولید کننده ایرانی به سمت تولید طرح های مناسب لباس ایرانی برود؟

• به نظر من چه دولت و چه افرادی از بخش خصوصی با تمکن و انگیزه باید به سمت حمایت از طرح های ایرانی و تولید کنندگان بیایند. البته من درک می کنم که چرا تولید کنندگان ما به سمت تولید کارهای نامناسب قبلی با تغییرات ظاهری کوچک می روند. با وجود مالیات های سنگین و حجم بالایی از اجناس قاچاق و عدم سرمایه گذاری بخش خصوصی، توان ریسک تولید کننده هم برای خریداری طرح اصیل از طراحان خوب و تولید انبوه آنها پایین می آید و البته که نگرانی از عدم تبلیغ درست و استقبال مردم هم یکی از دلایل مهم عدم استقبال و رغبت تولید کنندگان نسبت به طرح های اصیل است. این مسائل است که باعث می شود خیلی از تولید کنندگان ما الان بروند یک لباس از کارهای ترکیه را بیاورند و با کپی کردن و یا دادن تغییرات کوچک درآنها تولید خود را ادامه دهند. در حالی که این کپی کردن هم غیراخلاقی است و هم باعث می شود طراحان ایرانی نسبت به کار خود دلسرد شوند و طرح های شان هرگز دیده نشود.

در نهایت خانم تمجیدی سوای موضوع مد ولباس، فکر می کنید برای جوانان مان که  در کل بتوانند راه درست زندگی شان را در میان این همه مشکلات و نابسامانی ها پیدا کنند، چه باید کرد؟

• به نظر من در کشور ما با وجود سیل تهاجم فرهنگی از همه طرف، هنوز هم اکثر مردم و از جمله جوانان برای  تفکر و انسان متفکر ارزش قائلند. به خاطر همین هم خیلی ها  صرف نظر از مشخصات ظاهری که دارند، اگر یک انسان درست صاحب فکر را ببینید، قطعا  نسبت به او بی تفاوت نیستند و تحت تاثیر سادگی و بی ادعایی چنین انسان هایی قرار می گیرند. پس مهم این است که انسان های زلال و فکر های شفاف به جوان ها معرفی شود.

ضمن این که من فکر می کنم اگر کمی روی نسل جوان و نیاز های شان سرمایه گذاری شود تا این همه استعداد و توان آنها بی استفاده نماند و به قول معروف هرز نرود، خودبخود زمینه ای مناسب فراهم می شود که جوان های ما به مسیری درست در زندگی شان برسند.

/انتهای متن/