در امان خدا!
هر ضرب المثلی که دهان به دهان به ما رسیده، هر نقل و قولی که امروز در زبان عامیانه ما وجود دارد، ارزش به کار بردن و استفاده کردن را ندارد. آیا در امان خدا یعنی رها شده به حال خود که ما در محاورات روزمره مان خیلی هم بکار می بریم؟!
هر زبانی برای خودش اصطلاحات و حرف های عامیانه زیاد دارد، ضرب المثل ها، نقل قول ها و جملات کوتاه و گاهی شعرهایی که زبان به زبان گشته اند و حالا به دست ما رسیده اند.
هر چند می گویند ضرب المثل ها از ذخایر هر زبان هستند و باعث ماندگاری و پایداری یک زبان می شوند، اما یک مسئله مهم و شاید فراموش شده در این زمینه وجود دارد و آن هم این است که هستند در همین زبان فارسی خودمان ضرب و المثل ها و گفته ها و حرف های عامیانه ای هستند که یک بخش فراموش شده دارند؛ یک بخش فراموش شده به نام حکمت که نبود آن نه تنها بسیاری از این جملات و گفت و شنودها ما را خالی از معنا می کند بلکه سبب می شود که آنها فرهنگی نادرست، تفکری نسنجیده و روشی ناپسند را پایه گذاری کنند. هر ضرب المثلی که به ما رسیده، هر نقل و قولی که دهان به دهان و کوچه به کوچه و خانه به خانه گشته و امروز در زبان عامیانه ما وجود دارد، ارزش به کار بردن و استفاده کردن را ندارد.
چرا راه دور برویم در همین چند هفته پیش که دختر کوچکی از سرزمین ما دزدیده شد و آرام و بی پناه در سختی و گرما در اتومبیل جان داد در بسیاری از توییت ها، کامنت ها و اظهار نظرها حرف های مختلفی شنیدیم حرف هایی که بسیاری از آنها یک جمله و یا عبارت دردناک داشت، بسیاری گفته بودند: (دزدان بچه را به امان خدا گذاشته بودند و یا بچه را ول کرده بودند در امان خدا) امثال این جملات و عبارت ها این روزها در زبان ما کم نیست، وقتی می گوییم و می شنویم که دیوار موش دارد و موش گوش دارد و یا می شنویم که فلان چیز به امان خدا سپرده شده است درواقع فرهنگی نادرست، معنایی نا صحیح و تفکری بی پایه را گسترش داده ایم.
بهتر نیست به خودمان، به فرزندانمان و به اطرافیانمان به جای گفتن دیوار موش دارد و موش گوش دارد، بگوییم و بیندیشیم که فرشته ها در حال نوشتن هستند…تا تمام دغدغه ما و نسلی که از ما متولد شده است و خواهد شد این باشد که به جای مراقبت مردم، مراقبت خدا را در نظر بگیرد.
این قصه تلخ ادامه پیدا می کند وقتی در گوش یکدیگر و در رفتار با همسر و فرزندمان با عصبانیت میگوییم:
بچه را ول کردی به امان خدا!
خانه را ول کردی به امان خدا!
دوچرخه ات را، وسایلت را ول کرده ای در امان خدا!
بد نیست که کمی فکر کنیم و حرف بزنیم، بد نیست گاهی وقت ها کمی هم به نتیجه حرف ها و رفتارهایمان بیندیشیم تا نتیجه حرف زدن‌های ما این‌گونه نشود که یا حرف مردم و اندیشه مردم بشود همه دغدغه زندگی مان و یا «امانِ خدا» برابر و مترادف با ناامنی و سختی و ناراحتی شود. لطفاً برای خودمان و فرزندانمان امن ترین جای جهان را بی امن نکنیم و بدانیم و به آنها بیاموزیم که امن ترین جای عالم، همان امانِ خداست!
/انتهای متن/
