ایراد از متولیان امروز امور زنان است یا…؟

طیبه میرزااسکندری/

در تحقق همدلی و همزبانی میان دولت و ملت شرط دیگر اعتماد است میان این دو که باز هم نیازمند فضایی است که بیشتر متولیان امور در ساختنش دخیلند؛ متولیانی که ازنظر رهبری این طور تعریف می شوند:

” دولت، کارگزار ملّت است؛ و ملّت، کارفرمای دولت است. هرچه بین ملّت و دولت صمیمیّت بیشتر و همکاری بیشتر و همدلی بیشتری باشد، کارها بهتر پیش خواهد رفت. باید به یکدیگر اعتماد کنند؛ هم دولت، ملّت را به معنای واقعی کلمه قبول داشته باشد و ارزش و اهمّیّت و توانایی‌های ملّت را بدرستی بپذیرد، هم ملّت به دولت که کارگزار کارهای او است به معنای حقیقی کلمه اعتماد کند. “

معنای دقیق و عملیاتی کارفرما در حوزه زنان و خانواده هم آن است که دولت به عنوان “کارگزار” در این حوزه مهم ترین وظیفه اش پرداختن به  امور واقعی زنان و خانواده است فارغ از شعار و سیاست زدگی .

و بر همین اساس اعتماد میان توده زنان  با مسئولین امور زنان و خانواده جز با ارزش و بها دادن متولیان این حوزه به زنان توانمند و کارآمد و اهمیت دادن به مسائل و مشکلات پیش روی زنان برای توانمئد و کارآمد شدن تحقق نمی یابد.

و اما مشکلات و مسائل واقعی حوزه زنان و خانواده را  فقط با پژوهش و تحقیق علمی و میدانی ازیک طرف و با ارتباط نزدیک با توده زنان از طرف دیگر باید به دست آورد؟

هر نوع حرف و اظهارنظری در باره مشکلات و مسائل  این حوزه که بر یکی از این دو مبنا استوار نباشد، می تواند مسئولین و متولیان امور زنان را به بیراهه بکشد در تشخیص درست این مسائل و چاره اندیشی موثر برای آنها.

آنچه در این میان مهم است سمت و سوی نگاه مسئولین امور زنان است به شرایط فعلی زنان و خانواده جامعه خود ما. توجه به آنچه در دنیا در این حوزه می گذرد، نه تنها بلامانع بلکه اجتناب ناپذیر می باشد. در دنیایی که به سمت دهکده جهانی شدن می رود، هیچ حرکت و عزمی برای کار موثر و مفید در یک جغرافیای معین مقدور نیست مگر با دانستن و شناختن همه آنچه در دنیای اطراف ما می گذرد. اما توجه به این نکته هم مهم است که هیچ اتفاق خوب و مثبتی برای ما و در سرزمین و بوم ما نمی افتد مگر این که ناظر به مسائل واقعی ما و مقتضات بومی ما باشد. امروز دیگر دوران توسعه به معنای نسخه واحد که از کشورهای پیشرفته برای جهان سوم صادر می شود، گذشته است . نظریه پردازان توسعه در جدیدترین رویکردهای خود بر توسعه متکی بر شرایط بومی و فرهنگ و مختصات خاص هر جامعه و مخصوصا مبتنی بر دخالت و مشارکت انسان های همان جامعه تاکید دارند. در حوزه زنان و خانواده هم نگاه به آنچه در محافل و سازمان های بین المللی در این حوزه مطرح است، لازم است و کارساز اما بی شک اکتفا به آنها مضر است و گمراه کننده. اعتنا به  12 محور نگران کننده کنفرانس پکن که در هر نشست بر آنها و ارزیابی شان در کشورهای مختلف تاکید می شود،  لازم است و نه کافی. مثلا تبدیل شدن زنان به شیء جنسی و دور شدن شان از هویت انسانی و زنانه  چرا محور نگران کننده نیست؟ سستی بنیان خانواده  و فروپاشی آن در خیلی از جوامع که هم به ضرر جامعه است و هم به ضرر زنان و کودکان، چرا مایه هیچ نگرانی نیست؟ چرا در محافل بین المللی مثل همین کنفرانس اخیر نیویورک از عدم برابری جنسیتی اظهار نگرانی شدید می شود ولی از تعرضات بی حد و حصر به حریم  زنان در جریان تعارضات نظامی و دخالت های خارجی در امور ملت ها هیچ نگرانی به صدر تا ذیل این سازمان ها راه نمی یابد؟ و چرا ما به عنوان یک کشور مسلمان که پرچمدار انقلاب اسلامی و یک نگاه تازه از دین  در دنیای کنونی هستیم، بدون هیچ نوآوری و خلاقیت و تنها در چارچوب تنگ نگاه و تعریف آنها باید در این محافل حضور داشته باشیم و گزارش بدهیم و …

البته اگر از سر انصاف نگاه کنیم ، باید گفت که این ایراد نه متوجه متولیان امور زنان و خانواده در یک دولت در یک مقطع خاص بلکه متوجه کل متولیان فکری و فرهنگی ماست که در طی بیش از سه دهه و اندی از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز برای موضوع زن و خانواده از نگاه دین به یک تبیین و تحلیل جامع و سیستمی نرسیده اند و نبود همین نگاه باعث شده که ما در خیلی از حوزه های فرهنگی و اجتماعی و مخصوصا در مواجهه با مشکلات و آسیب هایی که متوجه زنان و خانواده در جاممعه کنونی است، دچار نوعی سردرگمی و بی برنامگی و بعضا عملکردهای نسنجیده گردیم و دراین صورت بدیهی است که ارائه وعرضه یک بسته نظری جامع در موضوع زنان و خانواده  به محافل بین المللی که نگاهی به مسائل و واقعیت های امروز جهان داشته باشد و نگاهی هم به ارزش ها و چارچوب های دینی، منتفی است.

ادامه دارد…

قسمت اول

جنس دغدغه توده زنان و منولیان امور زنان یکی است؟

/انتهای متن/