حسود، ازخدا خشمگین است!

زینب خرم آبادی/

در حدیثی قدسی[1] آمده است:

خداوند به موسی بن عمران فرمود: ای پسر عمران به فضائلی که من به مردم داده ام حسد مبر، چشمانت  را بر آن ها خیره مکن. ( یعنی مگو چرا باید این ها این نعمت ها را داشته باشند ولی من نداشته باشم) و این رشک و حسد را دنبال مکن، زیرا شخص حسود از نعمت های من خشمناک است و ضد قسمت های من برای بند گانم می باشد. کسی که چنین باشد من از او نیستم و او هم از من نیست. (رانده ی درگاه من است)

حسود در رنج دائمی است

حسد، شدید ترین مرض ها، و سخت ترین آن هاست و بدترین رذائل و خبیث ترین آن هاست که صاحب خود را به عقوبت دنیا و عذاب آخرت می کشاند.

چرا که شخص حسود، برای لحظه ای خالی از حزن نیست و در خصوص هر نعمتی که در دیگران می بیند، رنج می کشد، در حالی که نعمت های خداوند متعال نامتناهی بوده، از بندگان منقطع نمی شود.از این رو شخص حسود همواره در رنج به سر می برد.

حسادت دشمنی با خداست

 حسود در مقام ستیز با آفریننده و پرورنده بندگان نیز برآمده است، زیرا که خداست که نعمت ها و فضائل خود را به بندگانش سرازیر نموده و طبق حکمت و مصلحت خود به بنده اش می دهد، در حالی که شخص حسود خواهان زوال این نعمت های بندگان خداست.

همانا کار حسود جز این نیست که آرزوی قطع شدن نعمت های خداوندی، که طبق حکمت بالغه خود مقدر و صادر کرده است، دارد و خواهان نقص به مقام شامخ خداوند سبحان است.

خداوند کریم در قرآن می فرماید:

ام یحسدون النَاس علی ما آتاهم الله من فضله ( سوره نسا، آیه 54)

“آیا نسبت به مردمان حسد می کنند، نسبت به آن چه خداوند از فضل خود بر ایشان داده است؟”

خداوند می فرماید:

حسود دشمن نعمت های من است، بر قضای من خشمگین و بر قسمتی که میان بندگانم جاری نموده ام، ناراضی است.”

قابیل و حسادت

 به جهت حسد بود که فرزند آدم قابیل برادرش را به قتل رساند و به حسرت ابدی گرفتار شد و به دره ی هلاکت سقوط کرد.

یکی از دارندگان عقل گوید: من ظالمی شبیه تر از حسود به مظلوم ندیدم چرا که او نعمت تو را نقمت خود می بیند!

یکی از بزرگان گفته است: حسود ، از مجلس ها جز ذم و نکوهش و ذلت بهره ای برنمی گیرد و از فرشتگان نیز چیزی عایدش نمی شود جز لعنت و دشمنی. از خلق نیز چیزی جز اندوه نصیبش نمی گردد و به هنگام مرگ نیز چیزی نخواهد داشت، جز سختی و هراس و در قیامت نیز نه چیزی غیر از رسوایی.

منابع:

1- قرآن

2- کلیات احادیث قدسی

3- جامع السعادات، جلد دوم، تالیف علامه ملا مهدی نراقی

[1]  حدیث قدسی از آن نظر که به ذات پاک خداوند نسبت داده می شود، حدیث قدسی است. البته وحی منزل نیست که رسول خدا از قول خداوند برای صحابه باز گوید. یعنی به عبارتی کلام قرآن نیست و حدیث هم نیست که از زبان پیامبر باشد، بلکه به واسطه جبرییل به وحی یا الهام و یا القاء ذهن، دریافت شده است.