سحر بلبل حکایت با صبا کرد
سحر بلبل حکایت با صبا کــــــرد که عشق روی گل با ما چه‌ها کرد
از آن رنگ رخم خون در دل افتاد و از آن گلشــن به خـارم مبتلا کرد
غــــــلام همــــــــت آن نازنــینــم که کار خیر بی روی و ریـــا کرد
من از بیــــــــگانگان دیگر ننــالم که با من هر چه کرد آن آشنا کرد
گر از سلطان طمع کردم خطا بود ور از دلبـــر وفا جستــم جفا کــرد
خوشش بــــاد آن نسیم صبحگاهی که درد شب نشینـــــان را دوا کرد
نقاب گــــــــل کشید و زلف سنبل گره بنـــد قبـــای غنـــــچه وا کرد
به هر سو بلبل عاشق در افغـــان تنـــــــعم از میـــان باد صبــا کرد
بشارت بر به کوی می فروشان که حافظ توبـــــه از زهد ریا کــرد
وفــــــا از خواجگان شهر با من کمـــال دولت و دیــن بوالوفــــا کرد
/انتهای متن/
