«تنبيه بدني» ضريب هوشي کودکان را پايين مي آورد
والدين همواره آرزوي داشتن فرزنداني باهوش دارند اما تحقيقات نشان مي‌دهد تنبيه بدني حتي از نوع خفيف باعث کاهش ضريب هوشي در کودکان مي‌شود.
به گزارش به دخت به نقل از آکا ايران،براساس تحقيقات روي ۸۰۶ کودک در سنين ۲ تا ۴ و ۷۰۴ کودک ۵ تا ۹ ساله نشان داده شده است کودکان ۲ تا ۴ سالهاي که يکبار تنبيه شده بودند از کودکاني که اصلاً تنبيه نشده بودند امتياز هوشي پنج برابر پائين‌تري داشتند و کودکان بين ۵ تا ۹ سال که به همين‌گونه تنبيه خفيفي داشتند امتياز هوشي ۸/۲ برابر کمتر از ساير کودکان تنبيه نشده داشتند.
بنابراين هرچه والدين تنبيه بيشتري انجام دهند رشد و پرورش روان و مغزي کودک کندتر مي‌شود و تنبيه به ميزان بسيار اندک تأثيري منفي بر ضريب هوشي کودکان مي‌گذارد.
تنبيه بدني، استرس بزرگي به کودک بخصوص آن دسته از کودکاني که دو تا سه بار در هفته تنبيه مي‌شوند وارد مي‌کند. پس از آن استرس ناشي از تنبيه بدني باعث شدت يافتن علائم پس از آسيب مي‌شود. از سوي ديگر متخصصان معتقدند تنبيه بدني باعث افزايش خشونت در کودکان مي‌شود.
تحقيقاتي بر گروهي از خانواده‌هاي شکننده به عنوان مثال (کساني که در شرايط فرهنگي و يا مالي بدي زندگي مي‌کنند، آنان که داراي تنها يک والد هستند، والديني که مشغولياتي بسيار داشته و کودکاني که در شرايط مناسبي رشد نمي‌کنند.) به اين نتيجه رسيده‌اند کودکان در معرض تنبيهات بدني به خصوص اگر تنبيهات بيشتر از دوبار در ماه انجام شده باشد، معمولاً
کودکاني هستند که رفتاري خشن داشته و در سالهاي آتي زندگي خود، داراي رفتاري خشک، خشن، مخرب و مستعد جدال خواهند بود. اين نتيجه نظريه‌هاي روانشناسان و پزشکان متخصص را ثابت مي‌کند.
همچنين کودکاني که در سنين بسيار پائين تحت تنبيه بدني قرار گرفته‌اند هنگام آغاز دوره تحصيل به دانش‌آموزان مشکل‌آفرين در مدرسه تبديل مي‌شوند. بنابراين تنبيه بدني هرگز نمي‌تواند در رشد و شکوفايي کودک مؤثر باشد.
خشونت فيزيکي راه‌حل مناسبي براي برقراري نظم و احترام به قوانين نيست.
راه‌هاي متفاوت ديگري براي تنبيه و تربيت کودک وجود دارند بطور مثال تنها گذاشتن او در اتاق‌اش و يا گوشه‌اي از خانه، بي‌توجهي به بهانه‌گيري‌هاي بي‌دليل او و بسياري راهکارهاي ديگر مي‌تواند به سناريوي خشونت والدين و ابراز آن به طور فيزيکي به کودک، پايان دهد. براي يافتن راه‌حل مناسب سومين اقدام شناخت خود و سپس شناخت کودک است. تا از اين راه از موقعيتي که در انتها به بحث، عصبانيت و حتي خشونت‌هاي لفظي و شايد فيزيکي ختم مي‌شود هر چه کوتاه‌تر و سريعتر خارج شد.
/انتهای متن/
