سیم برق

سرویس فرهنگی به دخت؛ محبوبه معراجی پور/

 و… ی… ز… و… ی… ز… ویز… ویز… ویز…

مسعود توی تراس خانه نشسته بود. با نگاهی حزین به سیم­های دکل برقی که از بالای خانه­شان رد شده بود، چپ چپ نگاه می­کرد:

ـ و…ی…ز…

مهربان آمد کنارش نشست و به آسمان چشم دوخت.

ـ وای که کمر درد امانم را برده است. سردرد هم دارم. احساس می­کنم تمام رگ و پی­ام کشیده می­شود. یعنی دارم مریض می­شوم؟

چیزی دردناک در قلب مسعود جوانه زد.

ـ تولد یک درد! … و بعد دردهای دیگر…

چه بگویم مادر؟ ما درست آمدیم جایی لانه کردیم که از آسمانش بلا می­بارد.

صدای قار قار کلاغی از بلندای درخت کاجی که ته حیاط از سال­ها پیش تا حالا استوار مانده بود، دوید میان کلامش. هوا اندک اندک گرفته شد. صدای ویزویز هم بیشتر ­شد. محله زیر دکل، ساکت و آرام بود و تنها صدا، همان صدای سیم­های برق بود که دسته­جمعی می­خواندند و کلاغ­ها که قار قار می­کردند. مهربان به تک درخت کاج تو حیاط اشاره کرد.

ـ یادش به خیر! این را با دست خودمان کاشتیم. پدرت تازه این خانه را خریده بود. آن روزها خیلی شاد بودیم. برای همین یک سور مفصل به فامیل ­دادیم.

ـ سور؟

ـ بله. همه را دعوت کردیم. تو حیاط زیرانداز پهن کردیم و مهمانی دادیم. هر وقت هم دست­مان می­رسید، یک جعبه شیرینی یا آب نبات توی محله پخش می­کردیم. دو خواهر و برادرت همین­جا قد کشیدند و درس خواندند و صاحب سر و همسر شدند. قدیم­ترها این خانه پر از صدا بود.

مسعود خندید و گفت:

ـ لابد مال همین دکل ها بوده مادر. ویز…ز… ویز…

ـ نه بابا. خانه پر از صدای شماها بود. از وقتی که رفتند اینجا سوت و کور شده.

ـ صدای ویز ویز کابل­ها که هست و صدای کلاغ­ها. نگران چه هستی؟

ـ تو هم هی متلک بینداز!

مهربان بلند شد و به حیاط رفت. شیلنگ را برداشت. باغچه و درخت کاج را آبیاری کرد. موزائیک­های کف حیاط هم خیس شدند. کمی از سیمان­های دیوار ریخته بود و چند آجر پیدا بود. مهربان که روی دیوار سیمانی آب پاشید، بوی نم و کهنگی، به هوا بلند شد. همه جا بوی کهنگی می­داد. مهربان این بو را خیلی دوست داشت.

ـ یاد گذشته افتادم. به­به! چه عطری! مثل عطر و بوی خاطرات گذشته…

مسعود گفت:

ـ باز خوب است که شما حسرت رنگ و بوی گذشته را می­خوری. بابا که همه­اش آه و ناله می­کند و از غم و غصه­هایش می­گوید.

ـ بابات اشتباه می­کند. وقتی همه­اش از غم و غصه بگویی… بیشتر به سراغت میاد.

از آب دادن به درخت، زمین و دیوار که فارغ شد، شیلنگ را انداخت توی حوض کوچک کنار درخت. خیسی دست­هایش را با گوشه دامن پیراهن بلندش گرفت.

ـ حالا مادر واقعا این سیم­ها ضرر دارند؟

ـ معلوم است که دارند. ششصد هزار کیلو ولت برق مدام از بالای کله­مان رد می­شود. در حالی که برق خانه­ها دویست و بیست ولت است. ولتاژ برق بالا سرطان­زاست. والله باید اینجا را خراب می­کردند و به جایش پارک درست می­کردند.

ـ خوب است دیگر، چشمم روشن! آن قدر بگو تا همین دو وجب جا را هم از ما بگیرند. آن وقت باید کنار خیابان بخوابیم پسر جان!

ـ از ما گفتن. پس نگو اینجام درد می­کند، آنجام درد می­کند.

مسعود، برگشت اتاق. کتابش را از توی کمد برداشت. ورق زد. حس کرد همه جا در پرده­ای از غبار خفته است. دیگر توان ماندن در خانه را نداشت. فکر این­که کابوس­های هر شب پدر باز هم خواب را بر او حرام خواهد کرد، آزارش می­داد. به دوروبرش خیره شد. حتی نمی­توانست پایش را دراز کند. یک طرف، یخچال بود که مادرش مهربان وقت و بی­وقت وارد می­شد و در جایخی­اش را باز می­کرد و گوشت و سبزی یک سال مانده و یخی را برمی­داشت. در طرف دیگر، کمدی دو در و قدیمی بود که هر روز چندین و چند بار درش را باز و بسته می­کرد. کتاب برمی­داشت و در طرف دیگر لباس­های او و پدرش انباشته بود. مادر هم کف کمد، چند بقچه کوچک و بزرگ جا زده بود که لباس­های زمستانی­شان را در آن، جا داده بودند. مسعود با این خانه، کمد، درها و وسایل نمی­توانست کنار بیاید. او یک اتاق می­خواست که مال خودش باشد. همه چیز نو باشد و بدرخشد. به مادرش که تازه پای به درگاه اتاق گذاشته بود، گفت:

ـ مامان یک پیشنهاد!

ـ چی؟! از دایی جون قرض بگیریم خب. خودش یک بار گفت، هر چه خواستید بگویید. بگوییم پول می­خواهیم برای تعویض خانه.

مهربان با خشم به مسعود نگاه کرد.

ـ همین مانده که آبروی­مان را پیش دایی سعید ببریم؟ اگر ما خانه بزرگ می­خواهیم چرا دیگران باید جورش را بکشند؟

ـ مسعود، روی جلد کتابی که برداشته بود، نگاه کرد. چند خط افقی و عمودی کشید و زیرش نوشت: و… ی…ز…

ـ شما نیایید من از این خانه می­روم.

ـ کجا؟ کجا می­روی؟

ـ جایی که هیچ صدایی نباشد. جایی که خدا ما را به یاد بیاورد. بداند که در این گوشه دنیا هم بندگانی دارند زندگی می­کنند که بیچاره­اند… درمانده­اند… به مرگ می­گویند زندگی…

ـ تو هم که شدی بابایت؟ هی ناشکری… هی آه و ناله…

مهربان اندکی مکث کرد. با خشم به چشم­های پسرش زل زد. خواست جیغ بکشد. جلوی خودش را گرفت. رفت روی فرش نخ­نما با زمینه قرمز رنگ که کف اتاق انداخته بودند و جهیزیه خودش بود. نتوانست ساکت بماند. مهربان دهان باز کرد تا چیزی بگوید. پشیمان شد. مسعود دست بردار نبود. پشت سر هم از قضا و قدر می­گفت و از بی­عدالتی­های خدا. از بی­فکری پدرش و فقر مالی. مهربان یکی دو بار نهیب زد:

ـ بس کن پسر!

دستش را بلند کرد و خیلی سریع نشاند روی صورت مسعود. سکوت کسل­کننده­ای بین مادر و پسر حاکم شد. مسعود باورش نمی­شد از مادرش کتک خورده باشد. با کف دست صورتش را ماساژ داد. رد جای انگشت­های مهربان روی صورت مسعود، نشسته بود. مسعود، بلند شد. پیراهن و شلوار مشکی­اش را پوشید. رفت به سوی حیاط. مهربان از پشت پنجره اتاق فریاد زد:

ـ کجا؟!

ـ باید دایی مشکل ما را حل کند.

مسعود این جمله را با بغض گفت و رفت. در آهنی خانه را محکم پشت سرش بست. صدای به هم خوردن در، تا چند خانه آن طرف تر هم رفت. مهربان پنجره را بست.

ـ ای وای ای وای! این هم شده عین باباش.

کریم آقا رفت سر یخچال و لیوانی شیر سر کشید. دل درد امانش را برده بود. همکارش او را صدا زد تا برای بار آخر سالن را تمیز کنند. دسته تی را لمس کرد:

ـ آمدم.

صدایش انگار از ته چاهی ژرف به سختی بالا می­آمد. از حالی که پیدا کرده بود، در شگفت بود. دلش پیچ و تاب داشت. هیکل لاغرش را با افت و خیزهای کوتاهی به سوی در کشاند. یادش آمد مایع ضدعفونی کننده را هم باید با خود بردارد. دل پیچه­اش شدت گرفت. سرخی صورتش پررنگ تر شد. ظرف مایع، کنار ظرف­شویی بود. دست برد به سوی آن. دو تا از انگشت­هایش خورد به سیم لخت برق. انگار کسی او را گرفته بود و رها نمی­کرد. جریان برق در سرتاسر بدنش در رفت و آمد بود. لرزید و فریاد زد. چیزی مثل آهن­ربا او را به سوی سیم می­کشاند. هر چه تلاش می­کرد، نمی­توانست خود را رها کند. در اتاق باز بود. چند نفری متوجه او شدند. همین­که برق او را پرت کرد، یک نفر دوید و جریان برق را از کنتور جدا کرد. کمر کریم آقا خورد به درگاه در. افتاد توی راهرو. انگشت­هایش سوخته بود. توان حرف زدن نداشت. حتی نمی­توانست ناشکری کند. کلمات آه! خدا! غم! غصه! فقر، تنگدستی و حالا هم بیچارگی، ته دلش ماسیده بود و به زبان نمی­آمد. با خودش گفت: خیال می­کردم روئین تن شدم! این هم از این!

اما هیچ کلمه­ای بیرون نیامد. دو سه نفر دورش ریختند. زیر بغلش را گرفتند و بلند کردند. یک نفر داد زد:

ـ آب قند! آب قند بدید! بنده خدا ترسیده.

چشم­هایش را بست و از حال رفت.

ادامه دارد…

سیم برق (6)

/انتهای متن/