امید

سرویس ما و زندگی به دخت/

اگه گاهی توي زندگي دريه ترافيك سنگين گير كردي، نااميد نشو. توي دنيا مردمي هستن كه رانندگي براشون يه امتياز بزرگ محسوب مي‌شه.اگه يه روز بد در محل كارت داشتي، به مردمي فكر كن كه سال هاست بيكارن و شغلي ندارن.اگه غصه زودگذر بودن تعطيلات آخر هفته رو مي‌خوري، به زني فكر كن كه با تنگدستي وحشتناكي روزي دوازده ساعت، هفت روز هفته رو كار مي‌كنه تا فقط شكم بچه‌ها شمارو سير كنه.اگه ماشينت خراب مي‌شد و تو مجبوري دو سه روزي پياده‌بري سركار و برگردي، به معلولي فكر كن كه دوست داره يك بار فرصت راه رفتن داشته باشه.وقتي رابطه‌ات با بقيه آدم ها رو به تيرگي مي‌ره و دچار ياس و نااميدي مي‌شي، به انساني فكر كن كه هرگز طعم دوست داشته شدن و محبت رو نچشيده!اگه بعد از يه بحران، احساس بيهودگي كردي و از خودت پرسيدي كه اصلا براي چي زندگي مي‌كني؟ به اين فكر كن كه  خيلي‌ها بودن كه عمرشون اونقدر كوتاه بوده كه فرصت كافي براي زندگي نداشتن. وقتي متوجه موهات كه تازه خاكستري شده در آينه شدي، به اون بيمار سرطاني فكر كن كه آرزو داره كاش مويي داشت تا به اون رسيدگي كنه!و دست آخر اين كه اگه خودت رو قربوني تندي، جهل، پستي يا تزلزل ديگران ديدي به ياد داشته باش، همه چيز مي‌تونه بدتر هم باشه و تو مي‌تونستي يكي از اون‌ها باشي.به قول سعدي كه مي‌گه بر هر نفسي شكري واجب! راستي شما چقدر شكر مي‌كني؟

پروین مقدم/انتهای متن/