ما استقلال می خواهیم

سرویس اجتماعی به دخت/

در خانواده ای پر اولاد اما قانونمند و ورزشکار بزرگ شده. دو برادر او یکی جانباز و دیگری قهرمان کشتی از دنیا رفته اند ولی سه خواهرش مثل خود او تکواندوکاران حرفه ای هستند دو تن قهرمان و یک تن دیگر مربی با سابقه در این رشته . مریم عربی که به خاطر عمری تلاش در زمینه تکواندو لقب مادر ی را در این رشته از آن خود کرده در مورد اولین روزهای ورودش به حیطه ورزش می گوید:

مرحوم پدرم با فرزندان دختر و پسرش رفتاری یکسان داشت.هشت ساله بودم که پدرم مرا با خود به باشگاه نظامیان می برد تا زیر نظر استاد “آذرپاد “پدر تکوا ندوی ایران ورزشی را یاد بگیرم که آن زمان کسی آن را با نام تکواندو نمی شناخت. محل کار پدرم در همان باشگاه بود.شاید اگر پدرم نظامی نبود، هیچ وقت چنین فرصتی برایم پیش نمی آمد. آن قدر تکواندو را خوب آموخته بودم که بعد از انقلاب ، اولین زن مربی در سپاه و ارگان های نظامی شدم . از همان ابتدا آموزش ورزش رزمی را در استان تهران راه انداختیم ، ولی با عنوان دفاع شخصی چون  در آن زمان ورود بانوان به حیطه ورزش های رزمی خیلی پسندیده نبود.

به هر حال این ورزش با نام دفاع شخصی برای خانم ها پایه گذاری شد.آقایان هم در فدراسیونی با عنوان “ورزش های رزمی ” فعالیت داشتند.برای جودو ، تکواندو و کاراته  فدراسیون های جداگانه ای نبود.خانم ها هم زیر نظرآقایان کار می کردند.  بعدها کمیته بانوان تشکیل  و ورزش بانوان سازماندهی شد.سال 65 با ایجاد معاونت ورزش بانوان کلا خانم ها مستقل شدند و رفته رفته وقت آن شد تا خانم ها با کمک فدراسیون در کلاس هایی با مربی بین المللی ،به کمربند مشکی و دان یک برسند.

_شما چه دانی داشتید؟

-من آزمون دادم و دان 4 گرفتم و چون مربی بودم گواهی بین المللی را در سال 73 بدست آوردم.

– و همه این کارها برای توسعه ورزش تکواندو بود؟

-بله . در واقع قبل از انقلاب هم خانواده ها از ورزش رزمی استقبال نمی کردند. بعد از انقلاب هم همین طور بود . ما مجبور بودیم برای توسعه این رشته ، از توان موجود افراد هر چند با استاندارد پایین استفاده کنیم تا بتوانیم برای تامین نیروی آموزشی در سایر استان ها مربی تربیت کنیم.به طوری که آن زمان خانم ها تنها با شش ماه سابقه یادگیری و داشتن کمربند آبی به کلاس های مربی گری می آمدند و در آن جا رشد می کردند. سال های بعد دوره های تربیت مدرس داشتیم به ویژه در استان ها.

-در کدام استان ها خانم ها از تکواندو استقبال بهتر و بیشتری داشتند؟

-به غیر از تهران و کرج که تکواندو رشدی عالی داشت ،در استان های گیلان ، خراسان رضوی و اصفهان خانم ها خیلی خوب استقبال کردند.کم کم استقبال آنچنان زیاد شد که تکواندو حکم ورزش همگانی را پیدا کرد .

-به نظر شما چرا زنان ایرانی به تکواندو روی خوش نشان دادند؟

-دلیل اولیه این استقبال ،محدودیت دختران در خانواده ها بود.دختران با کمک ورزش های رزمی می خواستند به خودباوری برسند و بگویند که چیزی کمتراز  پسران ندارند.واقعا هم به خود باوری می رسیدند؛چون ورزش های رزمی موجب جسارت و شجاعت در افراد می شود.

فکر می کنم اگر نماینده های مردم در صحنه های مختلف رزمی کار بودند،آن وقت با شجاعت ، اعتماد به نفس ،خلاقیت و نهایتأ برش بیشتری مشکلات خانم ها را حل می کردند.

-تکواندو در شما چنین تاثیری را داشته؟

-بله.تکواندو به من کمک کرده تا از هر چیزی نترسم به خصوص از آقایان!من پست های مدیریتی متعددی داشته ام که در تمام آ ن ها از خانم ها دفاع کرده ام ،حتی به قیمت از دست دادن این موقعیت ها.

-بنابر این همسرتان در صورت مخالفت ،هیچ گاه رودر روی شما نبوده؟!

– همسر من هم  تکواندو کار حرفه ای ست .به همین خاطر کاملا با دنیای من آشناست و همیشه همراهم بوده .تنها فرزندم  تکواندوکار است.

-آیا بعد از این همه سال تلاش ،به هدف خود در ارتقا ورزش تکواندو رسیده اید؟

-بله. از نظر کسوت تکواندو در شرایط برابر با آقایان هستیم.ولی هنوز فدراسیون تکواندو  مخصوص بانوان نداریم.

فدراسیون فعلی تکواندو ،با مدیریت آقایان تکواندوی بانوان را هم پوشش می دهد که از نظر برخورداری بانوان از سهمیه های برون مرزی خوب است، ولی به هر حال تصمیم گیری با آقایان است.

-آیا در حال حاضر هم زنان ما به تکواندو گرایش دارند؟

-آمارها نشان می دهد استقبال خوب است، هر چند به خاطر سیاستگزاری های فدراسیون دیگر تب وتاب سال های قبل وجود ندارد.برای تکواندو رشته علمی -کاربردی گذاشته اند . دانشجویان به گرفتن مدرک کاردانی بسنده می کنند و دیگر انگیزه قهرمانی ندارند.خصوصا که قرار است مقطع کار شناسی هم راه اندازی بشود.

-چه باید کرد؟

– مدیران باید با تامین مالی ،ورزشکاری را که با زحمات زیاد به مراحل بالا رسیده حفظ کند.تکواندو کاری که برای مدت زیادی به اردو می رود و از خانواده ، فرزند و شغل خود دور است ، چگونه باید امرار معاش کند؟ در کشورهای خارجی ورزشکاران تامین می شوند، ولی در ایران با وجود استعدادهای خوب،شرایط ماندن در ورزش قهرمانی نیست.

-با وجود سرمایه های انسانی آیا نباید در بعضی موارد با دید اقتصادی به تکواندو نگاه کرد؟

-همین طور است.اگر سیاستگزاران کلان نگاه کنند می توانند با در آمدزایی ،هزینه های این ورزش را کاهش بدهند.بسیاری از کشورهای خارجی در این ورزش ضعیفند و به مربیان ایرانی احتیاج دارند.خودم تا به حال  خارج از کشور کار کرده ام . مثل برگزاری ،داوری و نظارت بر مسابقات در کشور تاجیکستان.

ببینید ایران در تکواندو یا قهرمان بوده یا نایب قهرمان و این یعنی برخورداری از وضعیت مطلوب.بسیاری از شاگردان من حالا پیشکسوت شده اند و مدارک بین المللی دارند و می توانند به عنوان مربی به خارج بروند.تکواندوی بانوان خیلی از کشورهای خارجی سطح پایین تری نسبت به ایران دارد .مثل امریکا ، فرانسه و …

-و حرف آخر شما؟

-به نظر من بهتر است سیاستگزاری ، تصمیم گیری و مدیریت ورزش بانوان به خانم ها واگذارشود چرا که درک بهتری از مسایل خودشان دارند.دیگر اینکه برای هر رشته ورزشی که خانم ها در آن فعالند،فدراسیون ویژه بانوان داشته باشیم. ما استقلال می خواهیم.با مدیریت مستقل بانوان ،در ورزش زنان خوش درخشیدندو رشد خوبی داشتند.حضور تکواندو کاران ایران در مسابقات المپیک و کسب مقام قهرمانی آسیا این را ثابت می کند.

 /انتهای متن/