هر سر مویم زند فریاد دوست

دنیا بدونِ بعضی آدم‌ها، چیزی کم دارد. آدم‎هایی که دایره حضور و نفوذشان از دوست و خانواده و خویشان فراتر

می‎رود و از دست دادنشان خلائی می‎شود جبران‎ناپذیر. آدم‎هایی‎ بزرگ که در ظرف زمان نمی‎گنجند و اسم‌ورسمشان تا همیشه ماندگار است.

بعضی‎هایشان در فضل و دانش تا آنجا پیش رفته‎اند که دنیا را وام‏دار خودکرده‌اند؛ بعضی‎هایشان در وادی ادب و عرفان به مقامات بلند رسیده‎اند؛ بعضی‎هایشان به وسعتِ روح و بزرگ‎منشی شهره شده‌اند؛ بعضی‎ها هم مجموع هر آنچه گفته شد و مجمع همه خوبی‎ها هستند.

مرحوم «مهدیه الهی قمشه‌ای»[1] بانوی شعر و ادب که از بخت‌بلندمان هم‎عصر و هم روزگار ما بود.

مهدیه الهی قمشه‌ای پرورده خاندانی فرهیخته و شایسته بود و در ۷۹ سال عمر باعزتش به ادب و فرهنگ کشورمان خدمت بسیاری کرد. این روزها که یک سال است از آسمانی شدنش می‌گذرد، در دفتر شعرهایش چرخی می‌زنیم و از عشق و شعر و محبوب می‌خوانیم.

نازنینا مُلک دل تسـخیر توست

پای جان بی قید، در زنجیر توست

آتشی افروختی بر جان من

سوختی هم کفر و هم ایمـان مـن

جرعه ای در جام هستی ریختی

خاک ما با عـشق خویش آمـیختی

عقل وهوش و دین و دل در دام توست

بی قراران را قرار از نام توست

عاشقی زارم درین ماه صــیام

فارغم از چون و چند نـنگ و نام

فارغم ار کفر و دین و ماه و من

با خیالت بی خبر از خویشتـن

هر سر مویم زند فریاد دوست

کفر من، ایمان من، دیدار اوست

[1] – مهدیه الهی قمشه‌ای شاعر، مولوی‌شناس و محقق ادبیات عرفانی بود. وی از سن کودکی در خدمت پدر خود مهدی الهی قمشه‌ای، به شعر و ادب علاقه‌مند شده و شعر می‌خوانده است و با مثنوی الاطفال آشنا شده است. از اساتید وی علاوه بر پدر از: «جلال همایی»، «شهابی»، «صدرالدین محلاتی»، «دکتر شفق» و «محمدتقی جعفری» می‌توان نام برد. حسین الهی قمشه‌ای و مرتضی الهی قمشه‌ای نیز برادران ایشان می‌باشند.

مهدیه الهی قمشه‌ای که از ۲۲ خرداد ۱۳۹۵ به دلیل مشکلات تنفسی در بیمارستان بستری‌شده بود، در ۱۹ تیر همان سال درگذشت.

بهار عشق، معبد عشق، کربلا وادی عشق و خاطرات من با پدرم از آثار این بانو ادیب هستند.

/انتهای متن/