فضای مجازی، این رفیق ناباب عمرسوز

نسیم شهسواری/

روزگاری خیام می‌گفت: بر لب جوی نشین و گذر عمر ببین، همیشه و همه‌جا در میان  آدم‌ها گذر عمر و امروزهایی که به دیروز تبدیل‌شده‌اند، لحظه‌ها، دقیقه‌ها، ساعت‌ها و روزها و ماه‌ها و سال‌هایی که می‌گذرند محل توجه و اهمیت بوده‌اند، گذر عمر شاید در همان لحظه‌ای که سخت سرگرم و کار و فعالیت هستیم یا همان لحظه‌ای که سخت سرگرم روزمرگی‌های مان  می شویم  احساس نشود، اما بیشتر ما وقتی هفته‌ای می‌گذرد، ماهی تمام می‌شود و سالی نو می‌شود، گوشه‌ای می‌نشینیم و میگوییم این نیز گذشت، اما خیلی مهم است که این گذشته که در پایان‌هایی خاص از آن یاد می‌کنیم چگونه گذشته است و بهره ما از روزی که گذشته است و سالی که لباس کهنه بر تن کرده است  چه بوده است، این روزها وقتی پای صحبت‌های قدیمی‌ترها می‌نشینیم یا چرا راه دور برویم اگر یک نیم‌نگاه کوچک به شیوه و روش زندگی خودمان در همین ده سال گذشته داشته باشیم، خواهیم فهمید که پایان روزها و ماه‌ها و سال‌های ما تلخی کمتری داشتند، چراکه وقتی‌که نگاهی رو به عقب داشتیم بهره‌ای را که از این گذر زمان برده بودیم به‌مراتب بهتر، بیشتر و مفیدتر بوده است.

همه این دردسرها از زمانی شروع شد که مهمان ناخوانده‌ای وارد روزهای زندگی‌مان شد، میهمان ناخوانده‌ای که همیشه بود و بودن همیشگی‌اش وسوسه‌انگیز و فریب‌دهنده بود، این مهمان ناخوانده چیزی جز فضای مجازی با همه ابزارها و متعلقاتش نبود، فضای مجازی، گوشی‌های تلفن همراه، بازی‌ها، سایت‌ها و … دشمنی برای بهره‌مندی ما از روزهای عمرمان شده است.

فضای مجازی با همه جذابیت‌هایش، پایان‌های تلخ و شیرین ما را تلخ یا تلخ‌تر کرده است، فضای مجازی با همه رنگ و لعابش آمد و نشست وسط روزهای زندگی ما، روزهایی که پیش از آن با خانه‌داری، مطالعه، بازی با فرزندان، ورزش و تحرک هزار یک فعالیت سازنده دیگر پر می‌شد واما اکنون بیشتر آن‌ها در حاشیه قرارگرفته‌اند، حدود سه ماه دیگر سالی نو می‌رسد و فرصتی دوباره برای یک شروع خوب است، نزدیک به سه ماه دیگر، لحظه‌ای می‌رسد که همه در کنار سفره هفت‌سین می‌نشینیم و نگاه می‌کنم که در سالی که گذشت و به‌واسطه گذشتنش رقم یکان سنمان تغییر کرد، چه دستاوردی را برای ما داشته است  و اگر این رفیق ناباب عمر سوز را در حاشیه قرار ندهیم و هزار و یک فعالیت سازنده و مفید را در متن زندگی مان  جاری نکنیم، نه‌تنها سهم ما در پایان این سال بلکه در پایان سال‌های دیگر چیزی جز حسرت و ندامت نخواهد بود.

 راستی که چه خوش گفت، سعدی شیرین‌سخن:

مکن عمر ضایع به افسوس و حیف                                                 که فرصت عزیز است و «الوقتُ سَیْف»

/انتهای متن/