من دو تا پسرمم رو هم که دادم رسید نگرفتم

پژوهاي قديمي را يادتان هست؟ یکی از آشناهامون رنگ سبز براق اش را داشت. با اينكه پدر ماشين داشت اما دلم مي خواست هميشه همراه فريد پسر سيد احمد من هم سوار ماشين شوم و با آن به زيارت حضرت عبدالعظيم(ع) و زيارت امامزاده صالح(ع) برويم اما سيد احمد خيلي كم حضور داشت.

البته “پژوي سبز براق” براي ما هميشه شيرين نبود. حاج احمد آن را فروخت تا هزينه شش ماه خودش و خانواده برادرش که پيش از حاج احمد شهيد شده بود را يكجا بدهد و به اصرار همسرش باقي مانده پول را به جبهه ها كمك كرد و هيچ رسيدي را از بچه هاي پشتيباني جبهه ها قبول نكرد؛ مثل آن مادر شهيدی که دوتا النگوش رو انداخت داخل صندوق کمک به جبهه ها و رفت، بسیجی دنبالش دوید گفت: مادر “رسید” رو یادتون رفت بگیرید.

مادرگفت: “من دو تا پسرمم رو هم که دادم رسید نگرفتم.”

تکلیف آن هشت سال چه می شود؟

چه حاج احمد و چه ساير بچه ها كه از جبهه مي آمدند “خدمتي” نبود كه در محل لازم باشد و آنها دریغ كنند.

اين روزها به دنبال چه در عرصه اجتماعي و حتي اقتصادي و سياسي مي گرديم؟

ظاهرا راحت طلبي مزه كرده و مي پنداريم دنيا ديگر كاري در عرصه اقتصاد و سياست و حمله به مرزهاي جغرافيايي ندارد ولي بهتر كه به صحنه نگاه مي كنيم در يك جنگ تمام عياريم كه با بدعهدي هاي دشمن نه تنها فشار اقتصادي و سياسي از ملت ايران كم نشده كه هر روز در كوچه و خيابان هاي شهر، اثرات بيشتري از محروميت مردم را مشاهده مي كنيم.

با اين حساب تكليف آن هشت سال دفاع مقدس چه مي شود؟ همان هشت سالي كه با رشادت جوانان مستعد و پرانگيزه و ايمان مان، همه از آن به دوران پيروزي ملت ايران از آن ياد مي كنند.

چه الگويي از آن دوران برگرفته ايم؟ از خودگذشتگي را آموخته ايم؟ زن، بچه، مال و زندگي را فداي آرمان ها مي دانيم؟

آيا ما از همسايه خود خبر داریم كه سر گرسنه به بالين مي گذارد يا نه؟ محله هرندي و كوچه پس كوچه هاي ياخچي آباد و به محله قلعه گبري شهرري سري زده ايم؟

الگوي امروز آن هشت سال كه من از شهيد حاج احمد و همه بسيجي هاي محله مان ياد گرفتم، “خدمت به مردم”، “رفع محروميت از شهر و روستا” و “مقاومت و از خودگذشتگي” است؛ يعني همانها كه در این سال ها در كلام و عمل امام و رهبري بوده و هست.

منبع: اینستاگرام محسن پیرهادی/انتهای متن/