اینجا فضای مجازی است، لطفاً باوجدان وارد شوید

نسیم شهسواری/

این روزها در دنیای ما، شهر ما، کشورما، اتفاقات بزرگ و کوچک، زیاد می افتد، اتفاقاتی که گاه خوشحال‌کننده‌اند و گاه ناراحت‌کننده، اتفاقاتی که گاه تلخ‌اند و جامعه‌ای را به تلخی و ناراحتی می‌کشند و گاه شیرین‌اند و کام جامعه را شیرین و لطیف می‌کنند.

اگر اهل خبر و رسانه و شبکه اجتماعی باشید، خواهید دید که این روزها، خبرها به گونه دیگری دست‌به‌دست می‌چرخند و برای یک خبر کوتاه، گاهی هزاران هزار کامنت و توییت و دل نوشته و نظر و اظهارنظر نوشته می‌شود.

در واقع فضای مجازی این امکان را فراهم ساخته است تا به همراه اصل خبر بینش، برداشت و پنداشت خود را از وقایع و اتفاقات دوروبرمان هم بنویسیم و بگوییم.

اما این گفتن و شنیدن و نظر دادن‌ها برای خودشان آفت‌هایی دارند، آفت هایی که گاهی تقریباً تمامی مزایایش را از بین می‌برد.

این شبکه مجازی بزرگ با امکانات نامحدود بسیارش، راه را برای اظهارنظرهای کورکورانه، تهمت‌های عجولانه و قضاوت‌های ناعادلانه بازکرده است.

این دنیای بزرگ مجازی که همیشه هم بیداراست و تعطیلی و خاموشی ندارد، دست ما را باز گذاشته است تا همه کس و همه چیز را با یک‌چشم بنگریم.

به نظر می آ ید در وسعت این دنیا وجدان مان گم‌شده است و همین خاموشی و گم‌شدگی وجدان این زمینه را فراهم ساخته است تا چه در مرگ تلخ عباس کیارستمی، چه در جریانات برجام و پسا برجام و چه در هزار یک اتفاق و حادثه، رخداد، حرفی بزنیم و چیزی بگوییم که انسانیت هم‌،صدایش دربیاید.

فراموش نکنیم که پزشکان ما، سیاست‌مداران ما، مسئولان ما، همه و همه خطاکار و بی‌مسئولیت نیستند. فراموش نکنیم که آن‌ها همه‌شان نابلد کار نیستند.

فراموش نکنیم که هنوز که هنوز است در جامعه ما هستند آدم‌هایی که مسئولانه کار می‌کنند، فداکارانه عمل می‌کنند و باوجدان بیدار امور جامعه را سامان می‌دهند.

مواظب باشیم که دل آدم‌ها را با تهمت‌ها و قضاوت‌های نابجای مان، ن‌لرزانیمد و قلب شان را نشکنیم.

در دنیای مجازی درست قضاوت کردن را و اخلاق را رعایت کنیم و همه و همه را به یک‌چشم نبینیم.

در نهایت باید گفت:

اینجا فضای مجازی است، لطفاً باوجدان وارد شوید.

/انتهای متن/