آرامش، در مسیر اختصاصی خودتان

نسیم شهسواری/

اینکه آدم زندگی‌اش، آرام و دل‌نشین باشد، اینکه آدم بخواهد، در تلاطم روزهای زندگی و در بالا و پایین‌هایش گم‌گشته و حیران نباشد، یک خواسته همگانی است، هیچ‌کس نیست که بخواهد که یک دنیای آرام را با یک دنیای شلوغ و نابهنجار عوض کند.

تابه‌حال راهکارهای مختلفی را برای داشتن یک زندگی آرام پیشنهاد داده‌ایم، راهکارهایی که بعضی‌شان شخصی و فردی و برخی از آن‌ها اجتماعی بوده است؛ راهکارهایی برای آرامش که گاهی دست یافتن به آن‌ها تنها همت خودمان را می‌طلبید و گاهی رسیدن به آن‌ها، نیازمند یک همراه و هم مسیر بود.

اما امروز می‌خواهیم از یک آرام‌بخش دیگر صحبت کنیم که علاوه بر فردی بودنش، درونی است و بنیادی.

امروز می‌خواهیم از آرام بخشی صحبت کنیم که اصلاح و به‌کارگیری آن بنیان‌های فکری ما را هم آرام می‌کند، آرام بخشی که نه‌تنها آرام‌بخش است، بلکه توانایی آن را دارد که تمامی اما اگر های ناآرام ذهن ما را از بین ببرد.

همیشه در زندگی‌ام آدم‌هایی را که اصول ثابتی برای زندگی‌شان داشته‌اند دوست داشته‌ام، اصلاً وقتی در کنار این آدم‌ها هستی، احساس می‌کنی که دنیا زیبا و دوست‌داشتنی است، این آدم‌ها حال خوش شان به داشته‌ها و نداشته‌های شان بستگی ندارد، این آدم‌ها تنها به مسیر زندگی که برای شان روشن است، کار دارند؛ مسیری روشن و پر امید که مقصدی مشخص دارد.

مبادا فکر کنی این آدم‌ها در زندگی‌شان ناراحتی، سختی و دشواری ندارند! مبادا فکر کنی که این آدم‌ها هیچ‌وقت زمین نخورده‌اند و غبار سختی بر روزهای زندگی‌شان نشسته است! نه! اما این‌ها چیزی دارند که خیلی از ما که آرامش گمشده روزهای زندگی‌مان است نداریم.

این آدم‌ها در زندگی‌شان خطی مشی و چشم‌انداز دارند، این آدم‌ها می‌دانند چه هستند، چه دوست دارند و چه می‌خواهند.

این آدم‌ها هیچ‌وقت تحت تأثیر محیط ،جو و جامعه دست‌به‌کاری نمی‌زنند.

این آدم‌ها می‌دانند که از کجا شروع کرده‌اند و به کجا می‌خواهند برسند.

این‌ها، پای حرفشان و قول شان به خودشان وزندگی‌شان هستند.

این ها،  برای خودشان مسیر اختصاصی زندگی دارند .

اما ما چه طور! آیا بری زندگی‌مان خط‌مشی و چشم‌اندازی داریم؟ آیا می دانیم که چه می‌خواهیم و به کجا می‌خواهیم برسیم؟

آدم‌هایی که در زندگی‌شان مسیر اختصاصی ندارند؛ آن‌هایی که راه را نمی‌شناسند و راه شان را برای دیگران، دائم از این کوچه به آن کوچه تغییر می‌دهند، آدم‌هایی که تکلیف شان با خودشان در زندگی روشن نیست ، همیشه در مسیر می‌مانند، این آدم‌ها گمشده‌هایی را می‌مانند که دائم در کوچه‌پس‌کوچه‌ها به دنبال مقصدی برای رسیدن اند.

برای زندگی‌مان مسیر، چشم‌انداز و مقصد داشته باشیم و آنگاه خواهیم دید که زندگی، چه شیرین می‌شود.

/انتهای متن/