مسأله ی ما، فرزاد حسنی نیست!

طیبه میرزااسکندری/

مدتی است که صدا و سیما در حرکتی محسوس برای مقابله با شبکه های ماهواره ای و بالا بردن جذابیت های برنامه های رسانه ملی  اقدام به تولید و ارائه برنامه هایی کرده است که بتواند فضای بانشاط و پرجاذبه ای را برای مخاطبان ایجاد کند. تا اینجای کار، هم هدف قابل تایید است و هم شیوه کار . برنامه هایی از قبیل خندوانه که تلاش می کند که در ساعات استراحت مخاطبان که غالبا افراد خانواده هم در کنار هم هستند، تدارک مناسبی برای  شادی و سرگرمی مخاطب داشته باشد.

اما در این میان چند نکته خیلی مهم هم وجود دارد که در نوع این برنامه ها به راحتی می تواند ندیده گرفته شود و نهایتا برنامه شاد و سرگرم کننده را به برنامه ای بی سر وته و مشکل دار و حتی مشکل ساز بدل کند:

• شادی و خنده خوب است اما نه به هر قیمتی. مثلا سربسر میهمان برنامه که چهره ای معروف است در هنر یا ورزش یا … گذاشتن تا سرحد از بین بردن وجاهت او، دست انداختن تماشاگران حاضر در سالن، مسخره کردن بعضی عادات و رسم های عامه مردم که مخاطب برنامه هم هستند و … ممکن است چنین کارهایی به نظر بعضی ها خیلی جالب و خنده آور باشد اما فی الواقع این گونه خندیدن و خنداندن در تلویزیون ملی جایز است و جاذب؟ نمونه خیلی عینی این مورد را در همین برنامه اخیر جناب فرزاد حسنی ندیدیم؟

• برنامه سازی با محور نشاط و سرگرمی خوب بلکه لازم است برای مخاطب امروز رسانه ملی، اما این الزاما به معنای بی محتوایی و سبک بودن برنامه هم هست؟ انصافا کمند برنامه های سرگرم کننده ای در تلویزیون ملی خودمان بلکه در رسانه های تصویری در کل دنیا که در عین جذابیت برای مخاطب، محتوایی مناسب و بلکه حتی سنگین داشته است؟ مشخصا فیلم ها و سریال ها در جذابیت و سرگرم کننده بودن، حرف اول را نمی زنند؟ آیا الزاما بی محتوا و سبک هستند؟ برنامه ای مثل خندوانه که در عین جذاب و پرمخاطب بودن سعی می کند به مسائل دست اول جامعه بپردازد و امور مهمی مثل محیط زیست، توجه به معضل کم آبی و پرداختن به موضوع شهدای حرم را مطرح کرده است طوری که مخاطب احساس می کند که هم به مهمان برنامه و هم به مخاطبان احترام گذاشته می شود و خود این، عامل جذابیت بیشتر برای تماشای یک برنامه است.

• باید توجه کرد که هر برنامه آموزنده ای نبایستی الزاما مجری، مهمان و ساختاری خیلی جدی و خشک داشته باشد و برنامه های سرگرم کننده و شاد هم لازم نیست مجریان باری به هرجهت و فاقد ادب و سواد و … داشته باشدو بی سرو ته و … باشد. گردانندگان برنامه که به عنوان مجری جلوی دوربین هستند و کاملا در معرض نگاه و توجه و قضاوت مخاطبند، در اهمیت کمتر از گردانندگان پشت صحنه مثل کارگردان ها نیستند.

• نهایتا این که از نظر مخاطبان و افکار عمومی مسئول اصلی اشکالاتی از قبیل آنچه در برنامه فرزاد حسنی پیش آمد، به عهده مسئولین برنامه ساز و برنامه ریز و اداره کنندگان رسانه ملی است. بر همین اساس است که شاهد عذرخواهی و پوزش طلبی از مردم بابت این اشتباه توسط تهیه کننده برنامه هستیم(والبته نه توسط خود جناب حسنی!) و حتی … شاهد تغییر مدیریت سازمان صدا وسیما هستیم که شاید بی ارتباط با اشتباهاتی از این دست نباشد.

/انتهای متن/