لطفاً حواس تان به شغلی به نام مادری باشد!

نسیم شهسواری/

صبحگاه یکی از روزهای پایانی اسفندماه بود، شلوغی مترو، غیرقابل‌باور بود. وقتی‌که قطار در ایستگاه امام خمینی توقف کرد، سیل عظیمی از جمعیت وارد قطار شدند، هر کس تلاش می‌کرد که در آن قطار جایی برای خودش پیدا کند، در میان همه زن‌هایی که در کش و قوس سوارشدن بر قطار بودند؛ زنی توجهم را جلب کرد، زن، همان‌طور که با یک دستش، دست دختر چهارپنج‌ساله اش را گرفته بود، با دست دیگرش نوزادی هفت هشت  ماهه را در بغل داشت، از جایم بلند شدم و جایم را به او دادم؛ برقی از خوشحالی در چشمش درخشید. باعجله نشست، کمی خودش را مرتب کرد و آرام گرفت.

 همیشه با دیدن زن‌هایی مثل او سؤال‌های زیادی در ذهنم ایجاد می‌شد با خودم فکر می‌کردم که چه چیزی این زن و سایر زن‌های دیگر را به این سختی‌ها وامی‌دارد، کمی که مترو خلوت‌تر شد، در کنارش نشستم، رو به او کردم و گفتم: خسته نباشید. خانم، نگاه گذرایی کرد و گفت ممنون، بی‌معطلی سؤالم را از او پرسیدم:

 در این شلوغی‌های آخر سال در خانه بمانید راحت‌ترید.

 زن سردرد دلش باز شد؛ کارمند بود هم خودش و همسرش و او هرروز باید بچه‌هایش را در مهدکودک محل کارش می‌گذاشت و خودش تا بعدازظهر کار می‌کرد.

یک نگرانی بزرگ با کلی اما واگر در ذهنم ایجاد شد.

با خودم فکر کردم که در جامعه امروز ما چه قدر زیادند زنانی که اشتغال شان را باید به سختی بر مادرانگی‌شان منطبق کنند.

راستی مگر  مادری کردن با همه ظرافت‌ها، سختی و دشواری‌هایش برای زنان، یک شغل به‌حساب نمی‌آید؟

ای کاش در جامعه، همه و همه دست در دست هم دهند تا مادران ما مانند همه کسانی که در این جامعه به شغلی مشغول‌اند، از حقوق و مزایایی برخوردار شوند.

ای کاش در قوانین ما در کار، اشتغال و تأمین اجتماعی، تبصره‌ای برای مادران، نیازمندی‌ها و تأمین اجتماعی‌شان دیده شود.

ای کاش مسئولین در دولت، مجلس و برنامه ریزان کلان اجتماعی و فرهنگی برای تأمین پر شمارترین شغل کشور یعنی مادری، چاره بیاندیشند تا مادرهای ما به‌دوراز ترس از همه محرومیت‌های اجتماعی و فرهنگی به مادری کردن شان بپردازند.

 ای کاش مسئولین ما فراموش نکنند بیش‌ترین ثمره تأمین مادران و به رسمیت شناختن شغلی به نام مادری در جامعه، نصییب همان جامعه و همان کشور می شود.

مسئولین ما باید مادر بودن و مادری کردن را به رسمیت بشناسند تا مادران نیز شایسته پروری را وظیفه خود بدانند.

مسئولین ما باید مادر بودن و مادری کردن را جدی بگیرند تا مادران، بدون ترس از پایمالی حقوق شان، فرزند پروری کنند.

ای کاش در سالی که آغاز و پایان آن با نام مادر است، مادران، مطالبات و نیازمندی‌های آن‌ها اگر نه در رأس برنامه‌ها و تصمیم‌گیری‌های دولت، مجلس و ارگان‌های فرهنگی و اجتماعی اقلا در شمار مهم ترین شان قرار بگیرد.

 لطفاً حواس تان به شغلی به نام مادری باشد!

/انتهای متن/