فهیم‌ترین انسان روی زمین هستیم؟

نسیم شهسواری/

آن روز بعدازظهر میهمانِ‌خانه دوستم بودم، از همان دور و همی‌های پاییزی که هوای سرد و گس غروب پاییز بهانه‌اش شده بود، ماه‌ها بود که دوستم را ندیده بودم و از رفتار و گفتارش متوجه شده بودم که نیاز به یک هم‌صحبتی دوستانه دارد، وقتی صحبت‌های دوستم را شنیدم وقتی کلی حرف و اعتراض و  گله‌مندی را دانه دانه از زبانش چیدم باز منِ پرحرفِ وجودم دست به کار شد و شروع کرد به حرف زدن و حرف زدن حرف زدن، وقتی در راه بازگشت از خانه دوستم آسفالت‌های باران‌خورده خیابان را نگاه می‌کردم با منِ وجودم حرف های بسیاری زدیم.

باهم گفتیم که‌ای کاش خیلی از ماها خیلی از آدم‌هایی که هرروز بر شمارگان روزهای عمرشان اضافه می‌شود، می‌فهمیدیم و به این بینش و تفکر دست پیدا می‌کردیم که فهیم‌ترین انسان روی زمین نیستیم.

باهم گفتیم که در تمام اتفاقاتی که در صفحه صفحه کتاب زندگی‌مان است چه قدر از اعصاب خوردی ها، ناراحتی‌ها، دلخوری‌ها و دوستی‌های بریده‌شد مان ثمره این تفکر ماست که می‌خواهیم همه انسان‌ها را بر اساس پندارها، عقاید و خوشایندی‌های خود تربیت کنیم.

چه قدر از بغض‌ها و دوستی‌های نافرجام مان حاصل این نوع اندیشه ماست که گمان می‌کنیم باید هر کس را که خلاف عقیده و سلیقه ما عمل می‌کند، به راه راست خودمان هدایتش کنیم.

کاش آن زمان که تنها به قضاوت دیگران می‌پردازیم، یک نفر آرام و خودمانی بیاید در گوشمان بگوید که به‌اندازه همه آدم‌های این کره خاکی بینش و تفکر وجود دارد و ما نمی‌توانیم همه آن‌ها درک کنیم و بشناسیم.

آیا تابه‌حال قبل از  به کرسی قضاوت نشستن هایمان به این موضوع فکر کرده‌ایم که شاید همه آن آدم‌هایی که کارها، سلیقه و رفتارهایشان را ناپسند می دانیم فقط و فقط تفکرات شان با تفکرات ما سازگاری ندارد و اندیشه و منش و تفکر آن‌ها نیز می تواند خوب و درست و پسندیده باشد.

 باید قبول کرد باید قبول کرد، این نوع تفکر خود محور، دوستی‌هایمان را  کم‌رنگ‌تر، روزهایمان را  تیره‌تر و شادی‌هایمان را  کم‌تر می کند.

باید همه آدمها را پذیرفت.

باید میزان و محک مان را برای ارزیابی انسانها تغییر دهیم.

پذیرش دیگران نه‌تنها ما را آرام‌تر و شادتر می‌کند، بلکه باعث می‌شود که هرروز آدم‌های بسیاری به این بیاندیشند که ما انسان فهمیده‌ای هستیم.

/انتهای متن/