فاصله‌ی بین مردم و مسئولین رشد می کند؟

نسیم شهسواری/

صبح یک روز بارانی پاییزی است، صدای زیر رادیوی تاکسی در میان هیاهوی یک صبح بارانی به سختی به گوش می‌رسد، سعی می‌کنم صدای رادیو را بشنوم، راننده تاکسی متوجه تلاش من برای شنیدن صدای رادیو می‌شود و کمی پیچ رادیو را می‌پیچاند.گوینده رادیو معارف درباره مسئله‌ای صحبت می‌کند که خیلی دیر نبود که خبرها و حادثه‌های مختلف و متفاوتی را درباره آن شنیده بودم: موضوع خبر درباره بادی‌گاردها و محافظان آن‌چنانی بعضی از مسئولین .

صحبت از این بود که این افراط در محافظ از مسئولین چه عواقب اجتماعی دارد.

یاد کتابی افتادم که چند هفته پیش با گوشی‌ام دانلود کرده بود.

اسم کتاب شاید برای خیلی‌هایمان آشنا باشد؛ کتاب اخلاق کارگزاران در حکومت علوی.وقتی برخی از سطرهای آن کتاب را به یاد آوردم با خودم گفتم که در جامعه امروز ما نه‌تنها در میان مردم و مسئولان پله‌پله فاصله است بلکه میان جامعه ما به عنوان نمونه یک جامعه اسلامی با حکومت ساده علوی هم دارد فاصله می افتد و این فاصله پیامدهایی را خواهد داشت که می تواند یک جامعه به دنبال آرمان را به شدت از اهداف آرمانی اش دور کند.

اول این که این فاصله‌ها سبب می‌شوند مسئولین همان‌هایی که به انتخاب و برای مردم آمده‌اند دردهای جامعه را نفهمند.

دوم این که این فاصله‌ها باعث می‌شود که مردم همان‌هایی که چشم امیدشان به مسئولین است روزبه‌روز ناامیدتر و ناچارتر شوند.

سوم این که این فاصله محبت و مهر را در بین مسئولین و مردم از بین می‌برد و اگر چنین شود چه بسا مردم که درواقع بزرگ‌ترین سرمایه‌های هر حکومت و جامعه‌ای هستند، دیگر پشتیبان حکومت و مسئولین نباشند.

و این در حالی است انجام دادن كارها و خدمت‌گزاری از روی مهرورزي والاترين هنریست که در حکومت علوی برای یک کارگزار خدمتگزار فرض شده است.

این فاصله‌ها شروعی است برای دور شدن از مفهوم خدمت‌گزاری و کارگزاری.

این فاصله‌ها خیلی زود عمیق می‌شوند و ریشه ها را قطع می‌کنند.

این فاصله هشداریست تا به مسئولین و کسانی که خود را خدمت‌گزار و دلسوز مردم معرفی می‌کنند بگوید که راه را کج نروید، جاده‌های اشتباهی شما را از مقصد دور می‌کند.

/انتهای متن/