ذره شاعر نور شده بود

فریبا انیسی/

ستاره ها چرخ زنان آرام آرام فرود مي آمدند. شب ستاره باران بود. هر از گاهي شهابي سينه شب را مي شكافت و به ستاره ها سلام مي داد. نوري سينه ی شب را شكافت و ستاره ها را به تعظيم واداشت. نور مهتاب در برابرش هيچ بود. گويي همه ی ستاره هاي آسمان در كربلا جمع شده بودند، كنار قبر حسين (ع).

بانويي ظاهر شد مرثيه مي خواند و گريه مي كرد. رو به ذره كرد و فرمود :

اي ذره؛ براي حسين من با اين كلمات مرثيه بخوان.

ای چشمان! بگرييد و اشک جاری سازيد، چون هلال ماه باشيد و خشمگين نباشيد.

و از برای سرزمين طف و کربلا بگرييد. از برای کشته ی آن سرزمين که اسب ها استخوان های او را له کردند.

او را کشته ای نمی بينم که از مريضی و بيماری فوت کرده باشد.[2]

ذره از خواب پريد؛ شعر بانو را زمزمه می کرد. ذره شاعر نور شده بود به مدد فاطمه.

2- رياحين ج4 ص249 ، اربعين حسينيه ص63 .

1- ايهـا العينـان فيضا         واستـهـلا لا تـغـيـضـا

     وابكيا بالطف متيـا         تـرك الصـدر رضيضـا

  لـن امرضـه قتيـلا                      لا و لا كـان مـريـضا

/انتهای متن/