این غذای نذری حرمت دارد

نسیم شهسواری/

یادش به خیر! بچه‌تر که بودم آن موقع که مادر جان دستش از دنیا کوتاه نبود و بار سفر را نبسته بود؛ این روزهای ماه محرم حال و هوایی داشتیم.

همگی در خانه مادر جان جمع می‌شدیم و رخت و لباس عزا می‌پوشیدیم و در تکیه محله‌شان عزاداری می‌کردیم.

یادش به خیر! همان روزها، وقتی ظرف غذای نذری را دست مان می‌دادند، می‌رفتیم خانه مادر جان و مادر جان با دقت و وسواس غذا را تا آخرین دانه برنجش در بشقاب می‌ریخت و به ما می‌داد و می‌گفت: مادر جان این‌ها غذای امام حسین است حرمت دارد تا آخرش بخورید! مبادا دانه‌ای از برنجش را بر زمین بریزید! دست‌آخر هم وقتی غذای ما بچه‌ها تمام می‌شد با دست چروک و لرزانش برنج‌های روی سفره را دانه دانه جمع می‌کرد و دردهان می‌گذاشت و ذکر می‌گفت. هنوز ظهرهای عاشورا، شب‌های شام غریبان و دقت وسواس مادربزرگ در ذهنم است.

اما چه شد که خاطرات روزهای کودکی را به یاد آوردم؟

خواهم گفت.

این روزها وقتی در پیاده‌روها قدم می‌زنی، در گوشه باغچه‌های خیابان، در درون سطل‌های زباله و در کنار آن‌ها ته‌مانده‌های غذاهای نذری را می‌بینی.

این روزها یخچال‌های خانه‌های مان پر است از غذاهای نذری؛ غذاهایی که به قول خانمی که در گوشه خیابان در صف غذای نذری ایستاده است چند روزی زحمت آشپزی را  از دوشت برمی‌دارد.

اما آیا حکمت این  برنج، این قربانی‌ها و این نذری‌ها همین است؟

چه شده است که دانه‌های برنج پر حرمت نذری، سر از کوچه و خیابان و سطل‌های آشغال درآورده‌اند.

غذاهایی که با نام حسین و با ذکر و دعا صلوات پخته‌شده‌اند.

نمی‌دانم غذای نذری زیاد و بی‌اهمیت شده است و یا ما فراموش کردیم که دانه‌های این برنج چه قدر حرمت دارد.

نمی‌دانم چرا فراموش کرده‌ایم که این غذاها، حکمت دارند و تنها اندکی از آن برای برکتش کافی است.

 این غذاها برای سیر شدن نیست.

این غذاها برای بیمه کردن است، برای آنکه آنچه می‌خوری رنگ و بوی حسین بدهد تا شفای جان و مرهم دردت شود.

ای کاش بدانیم ای کاش بدانند که غذایی که رنگ و بوی حسین دارد، ارزشش بسیار و برکتش از حد فزون است.

ای کاش هنوز  مادرانی باشند که به فرزندان شان بگویند: مادر جان این‌ها غذای امام حسین است حرمت دارد.

/انتهای متن/