من در رادیو بزرگ شدم
خوش برخورد است و لبخند زیبایی دارد، از آن مجری‌هایی که برخوردش در مقابل دوربین و پشت دوربین یکی است.
با مژده لواسانی از مجریان جوان رادیو تلویزیون به گپ و گفت صمیمی نشسته‌ایم… با این که درس وکالت خوانده، اما از مقوله فرهنگ هم دور نیست؛ او معتقد است دختران ما هنوز خود را باور نکرده‌اند و به نظرش این روزها دخترانگی در جامعه کم شده است.
فرشته میرزا/
مژده لواسانی از مجریان فعال و پرشور صداو‌سیماست؛ او از کودکی وارد عرصه هنر و گویندگی شد و پس از آن به عرصه نویسندگی، کارگردانی و سردبیری ورود کرد.
او علاوه بر اینکه تاکنون جوایز زیادی را در جشنواره‌های مختلف تجربه کرده است، در سال92 به‌عنوان مجری برتر تلویزیون شناخته شده است.
به‌عنوان دختری پرتلاش که در حال خدمت به مردم کشور است قرار گذاشتیم تا گفت‌و‌گویی صمیمی با او داشته باشیم…
به دخت: خانم لواسانی، لطفاً خودتان را برای به‌دختی‌ها معرفی کنید.
مژده لواسانی: من مژده لواسانی متولد 20 آبان 1368 هستم. به فعالیت‌های رسانه‌ای می‌پردازم و اکنون مجری صداوسیما هستم. اما چیزی که خودم از خودم می‌دانم، یک دختر جوان مثل همه دخترها، با کلی دغدغه و هدف هستم که البته به یک سری از اهدافم رسیده‌ام و تلاش می‌کنم تا به باقی آن برسم، با اینکه فاصله زیادی با برخی از آنها دارم.
من آدم به شدت پرتوقعی از شخص خودم هستم؛ شاید جایگاهی که در حال حاضر در آن ایستاده‌ام، برای خیلی‌ها قابل قبول باشد و حتماً این موفقیت اجتماعی، لطفی از جانب خداوند بوده که شامل حال من شده است، اما از آنجایی‌که انتظارات بالایی از خودم دارم چیزی که الان هستم، با ایده آل خودم خیلی فاصله دارد.
مژده لواسانی آدمی است که همه ی تلاشش را می‌کند تا در هر‌جایی که هست، بهترین باشد. اما به قول قیصر امین‌پور «خواستن‌ها همه موقوف توانستن بود». اینکه که چه‌قدر من بتوانم به خواسته‌ام برسم، بخشی از آن در گروی توانایی‌های من خواهد بود.
به‌دخت: چه هدفی مژده لواسانی را به جایگاه فعلی‌اش رساند؟
مژده لواسانی: از دوران کودکی گذرم به رادیو افتاد و انگار هر کسی که نمک رادیو رو می‌خورد نمک گیر می‌شود و این اتفاق برای من با شدت بیشتری رخ داد و دیگر نتوانستم از رادیو دل بکنم.
من در رادیو بزرگ شدم؛ یعنی در رادیو کودکی کردم، به نوجوانی رسیدم و بعد جوانی را تجربه کردم و در نهایت در سال 89 همزمان با بیست سالگی‌ام به‌طور جدی به اجرا در سیما پرداختم.
به‌دخت: انگار رادیو را بیشتر از تلویزیون دوست دارید!
مژده لواسانی: نه هر کدامش مختصات خود را دارد. من به رادیو تعصب عجیبی دارم، چون همه خاطراتم و همه اولین‌های زندگی‌ام در رادیو شکل گرفته است. یعنی تجربه اولین حضور اجتماعی، اولین سردبیری، اولین دغدغه‌های حرفه‌ای‌ام در فضای رادیو رقم خورده است؛ اما این دلیل نمی‌شود که تلویزیون را کمتر دوست داشته باشم. من اساساً ارتباط با مخاطب را خیلی دوست دارم.
به‌دخت: پل ورود شما به عرصۀ رادیو و تلویزیون چه شخصی بود؟
مژده لواسانی: به‌طور اتفاقی در سه یا چهار سالگی‌ام در برنامه سلام کوچولو، یکی از برنامه‌های آن‌زمان در رادیو دعوت شدم و بعد از آن خودم تست دادم و…
به‌دخت: در چه رشته‌ای درس خواندید؟
مژده لواسانی: حقوق.
به‌دخت: خب الان رشته تحصیلی شما چه میزان با شغل تان مرتبط بوده؟
مژده لواسانی: خیلی زیاد.
به‌دخت: چطور؟
مژده لواسانی: من عاشق وکالت بودم و به همین خاطر رشته حقوق را انتخاب کردم. فکر می‌کنم حلقه اشتراک وکالت و اجرا در درست صحبت کردن، سنگین حرف زدن و تأثیرگذاری بر مخاطب است. یعنی همان‌طور که در وکالت با استدلال و منبع قاضی را قانع می‌کنید به همان نسبت در اجرا هم باید مخاطب را قانع کنید.
به نظر من اشتراک دیگری هم بین این دو هست؛ یک وکیل از حقوق موکل خود دفاع می‌کند و یک مجری‌رسانه، نماینده و مدافع حقوق کل مردم است و همیشه سعی دارم تا فراموش نکنم که مدافع حقوق و مطالبات مردم هستم.
به‌دخت: با این نگرش تان وضعیت حقوقی دختران کشورمان را چطور می‌بینید؟ آیا به حقوقی که دارند، دست پیدا می‌کنند؟
مژده لواسانی: الان فضا رو بسیار خوب می‌بینم؛ در عرصه‌های اجتماعی همه چیز متحول شده است. دختران پس از انقلاب اسلامی، فعالیت‌های پررنگی در حوزه‌های اجتماعی داشته‌اند و اگر مسئله‌ای هم بوده، بخشی از آن به خود دخترانی برمی‌گردد که حقوق و ظرفیت‌های خود را شناسایی و باور نکرده‌اند.
به‌دخت: مثلاً چه مواردی؟
مژده لواسانی: بسیاری از دختران ما هنوز به خودباوری نرسیده‌اند؛ استعداد، نقش‌ها و ظرفیت‌های فوق العاده خود را نشناخته و باور نکرده‌اند.
خیلی از نقش‌هایی را که داریم، مهم نمی‌بینیم؛ نقش‌هایی که یک دختر دارد، مثل نقش دختری، خواهری، همسری و درنهایت مهم‌ترین نقشی که برای یک زن متصور هستیم، یعنی نقش فوق العاده ارزشمند مادری، کم اهمیت جلوه داده شده است.
کسی که «نقش مادری» در اولویت زندگی‌اش قرار نداشته باشد، به خود ظلم کرد است، چون مهم‌ترین ظرفیت و نقشی است که یک زن می تواند داشته باشد. به همین نسبت دخترانگی هم در جامعه کم شده است.
به‌دخت: خانم لواسانی این روزها یکی از مشکلاتی که از سوی دختران مطرح می‌شود، نبود شغل مرتبط با تخصص دانشگاهی افراد است؛ یعنی بسیاری از دخترها می‌گویند که «ما در رابطه با تحصیلات‌مان شغل پیدا نمی کنیم»آیا این موضوع هم به خود باوری مربوط است؟ مثلاً انتخاب نادرست رشته تحصیلی و عوامل فردی دیگر، یا اینکه بخشی از این مشکل به جامعه برمی گردد؟
مژده لواسانی: قطعاً بخشی از آن متوجه جامعه است. بخش مهمی از مسئله اشتغال، به جامعه بر می گردد. اما مسلماً بسیاری از دختر خانم‌ها صرفاً به‌خاطر مدرک‌گرایی به تحصیل پرداخته‌اند و ضربه زیادی از این انتخاب خورده‌اند که یکی از ضربه ها عدم توانایی در خلاقیت، کارآفرینی و اشتغال آنان در همان رشته است.
به‌دخت: شما از شغل‌تان راضی هستید؟
مژده لواسانی: من کاملاً بر اساس علاقه‌ام وارد این شغل شدم.
به‌دخت: خانواده‌تان چه؟ آنها چه نظری روی شغل شما دارند؟
مژده لواسانی: پدر و مادرم مخالف نیستند، اما برخلاف خیلی از والدینی که از ورود بچه‌های شان به صداوسیما ذوق زده می‌شوند، آنها زیاد هم موافق و خوشحال نیستند.
من تک فرزند خانواده هستم و تک فرزند بودن باعث می‌شود که حساسیت‌های پدر‌و‌مادر زیادتر بشود و قطعاً وظایف من هم بیشتر خواهد شد.
به‌دخت: اگر ازدواج کنید و همسرتان با این شغل مخالف باشد، حاضرید از شغل‌تان دست بکشید؟
مژده لواسانی: آدم باید در موقعیتش قرار بگیرد. ممکن است طرف مقابل، فردی باشد که تو حاضر شوی به خاطرش هر‌کاری هم بکنی…
من در خانواده‌ای بزرگ شدم که اولویت آن «خانواده» بوده و با همین طرز تفکر رشد کرده‌ام. این حرف اصلاً شعار نیست اما قطعاً خانواده‌ام برایم مهم‌تر از شغل، وضعیت اجتماعی و هر چیز دیگر هستند؛ اگر روزی ازدواج کنم و احساس کنم شغلم به فضا و حریم خانواده‌ام ضربه بزند، حتماً خانواده‌ام رادر اولویت قرار می‌دهم.
به‌دخت: مژده لواسانی تا حالا به خاطر زن بودن، یعنی جنسیتش مورد تبعیض قرار گرفته؟ چه در پارک کردن ماشین که یک موضوع کوچک اجتماعی است و چه در امور مهم تر مثل اشتغال؟
مژده لواسانی: به لحاظ عرف و فرهنگ و باورهای مردم ما تفاوت در نگاه به عملکرد زن و مرد وجود دارد و یک شرایطی برای خانم‌ها و آقایان وجود دارد که الزاماً ارتباطی با دین و مذهب هم ندارد و یک سری چیزها برای آقایان و یک سری چیزها برای خانم‌هاست. به هرحال من تبعیضی نمی‌بینم و در فضای کاری ما شاید خود زنان و مردان برای هم تبعیض قائل شوند، ولی در حوزه‌ی کلانش خیلی این نگاه وجود ندارد.
به‌دخت: پس دیدگاه جامعه به یک مجری زن دیدگاه خوبی است و اصلاً بحث تبعیض و این‌ها وجود ندارد؟
مژده لواسانی: نه، سوالی که شما پرسیدید درباره این بود که چه اتفاقی دارد در کار من می‌افتد. در پاسخ به این پرسش شما باید بگویم که دیدگاه جامعه به مجری زن نسبت به مجری مرد سخت‌گیرانه‌تر است؛ برای مجری زن، خاصه مجری زن چادری نگاه ریزبینانه‌تر و با حساسیت بیشتری وجود دارد. اگرچه من این شرایط را اصلاً محدودیت نمی‌دانم؛ اما از اقتضائات جامعه و بخشی از فرهنگ جامعه ماست.
به‌دخت: ممکن است قبل یا حین اجرا در تلویزیون استرس بگیرید یا بترسید از اینکه «نکند خراب کنم!»، «نکند مورد قضاوت نابه‌جا قرار بگیرم!» و…؟
مژده لواسانی: ابداً. حساسیت دارم، دغدغه دارم، رعایت می کنم اما استرس هیچ وقت ندارم.
به‌دخت: از اول هم نداشتید؟
مژده لواسانی: نه. رادیو مثل تئاتر برای سینماست. رادیو مانند یک کارگاه است که تو را پخته و آزموده می‌کند و من وقتی در رادیو بودم، آزمون و خطاهایم را کرده بودم.
به‌دخت: به عنوان سوال آخر، درد اصلی دخترهایمان را در جامعه در چه می بینید؟ به نظرتان بزرگ‌ترین مشکل امروز دختران ما چیست؟
مژده لواسانی: عدم شناخت از خود حقیقی شان. یعنی خودشان را باور ندارند و این باور نداشتن باعث می‌شود که گاه به سوی دیگری متمایل بشوند، فکر می‌کنم که کمی باید بیشتر به خودشناسی و اینکه خداوند چه نقش‌هایی را برایشان در نظر گرفته، برسند. این باعث می‌شود که اعتماد به نفس و عزت نفس‌شان هم بیشتر شود.
به‌دخت: خیلی ممنونم خانم لواسانی، متشکرم که با صبر و حوصله سوالات مان را جواب دادید…
مژده لواسانی: خواهش می‌کنم.
/انتهای متن/
