ما در مجلس به زنانی نیاز داریم که با شجاعت مطالبات زنان را مطرح کنند

سرویس اجتماعی به دخت/

ارزیابی شما از انتخابات مجلس نهم چه بود؟

–          انتخابات این دوره مجلس از اهمیت زیادی برخوردار بود، بخصوص با توجه به تهدیدات روانی وتبلیغات خارجی که برای ایجاد جو بی اعتمادی در  جامعه ایجاد شده بود تاسطح مشارکت مردم را  پایین بیاید.  اما جوشش مردم به عنوان صاحبان اصلی انقلاب نشان داد که در هنگام  احساس خطر برای کشور ونظام، در صحنه حاضرند و این مسأله مخصوصا در مورد نسل سومی ها خیلی جالب بود.

–          به نظر شما چرا هیچیک از خانم های کاندیدای تهرانی در دور اول انتخابات موفق به راه یابی به مجلس نشدند؟

–          اگر به شناسنامه کاندیداهای موفق در دور اول نگاه کنیم، می بینیم که همه آنها سابقه کار اجرایی در سطح وزارت یا نمایندگی در سطح ریاست مجلس و یا وجهه مردمی خیلی زیاد داشته و کاملا برای مردم شناخته شده بودند.در حالی که کاندیداهایی که صرفا در لیست های انتخاباتی بوده اند، ولی کمتر مردم در موردشان شناخت داشته اند، طبعا مورد اقبال کمتری هم بوده اند. این عدم اقبال به دلیل ضعف و ناتوانی آنها نیست، بلکه به دلیل این است که مردم شهری مثل تهران با این وسعت جغرافیایی و کثرت جمعیت این افراد  را نمی شناسند. نه امکان ارتباط مستقیم با مردم هست و  نه در رسانه هایی مثل صدا وسیما فرصت زیادی برای مطرح شدن دارند. بطور خاص در مورد زنان باید گفت که پایگاه های اطلاع رسانی سنتی مثل مساجد هم چندان در دسترس نیست. بنابراین خانم ها محدودیت مضاعف دارند. تنها دانشگاه هاست که برای اطلاع رسانی و مطرح کردن نظرات برای ما می ماند، که آن هم متأسفانه نوعی جو غوغاسالاری بر آن حاکم است. یعنی نوعا مناظرات جنجالی و شخصیت های پرسروصدا در دانشگاه ها مورد اقبال هستند و کمکی به تبیین مسائل مردم نمی شود و جای بیان نظرات کسانی که می خواهند اثباتی و منطقی با مسائل برخورد کنند، اعم از خانم و آقا ، نیست. این یک مشکل عمومی است برای ارائه نظرات کاندیداها به مردم که البته برای  خانم ها به شکل مضاعف مطرح است. اگر این روند ادامه داشته باشد، مردم ناچار بایدی به لیست ها رأی دهند، نه خود افراد و توانایی های شان.

–          به نظر شما چه ضرورتی برای حضور زنان نماینده در مجلس هست؟

–          من فکر می کنم که زنان اختصاصاتی دارند که برای بیان مشکلات خاص آنها باید از همجنس خودشان در مجلس حضور داشته باشد. من به عنوان کسی که سابقه ریاست مرکز امور زنان و خانواده را در دولت نهم دارم، معتقدم صرف انتقال مشکلات به مسئولین هم کافی نیست، بلکه باید خانم ها قدرت اجرایی و تأثیرگذاری در امور را داشته باشند تا بتوانند  حرفی را به کرسی بنشانند. این بدان معنا نیست که مردان توجهی به استیفای حقوق زنان ندارند، بلکه مسأله این است که مردان قادر به تشخیص مشکلات زنان نیستند و مخصوصا درک درستی از  اولویت ها و فوریت ها در مسائل زنان ندارند. از معصومین و شخصیت هایی در سطح مقام معظم رهبری به عنوان فقیه عادل جامع الشرایط که بگذریم، بقیه مردان  که در رأس امور اجرا یی هستند، نمی توانند بر اساس عدالت حقوق زنان را اجرایی کنند.

–          در این زمینه مثال روشنی هم هست که مطرح کنید؟

–          بله، یکی از مثال های روشن این مسأله، طرح غربالگری سرطان زنان در دولت نهم است که قرار بود به صورت پایلوت در میان زنان تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی اجرا گردد. می دانید که از هر 10 زن به دلیل سرطان یک زن از بین می رود. باتوجه به این که ما نمی توانستیم طرح غربالگری را در وهله اول برای زنان کل کشور انجانم دهیم، قرارشد از زنان سرپرست خانواده شروع کنیم که از اقشار آسیب پذیر هستند و اگر از دست بروند، بچه های شان بی سرپرست  و روانه بهزیستی می شوند. برای همین حد ازطرح هم با باید اهمیت و اولویت پیشگیری را با ارائه سند برای مسئولان روشن می کردیم. ما برای ایجاد یک مرکز غربالگری درهر مرکز استان تقاضای 3 میلیارد بودجه کردیم که به ما داده نشد. این در حالی است که در دولت دهم 33 میلیارد بودجه به این طرح اختصاص یافت ، بی اینکه از سوی وزارت بهداشت و درمان گزارشی از نحوه صرف این بودجه داده شود. تاآجا که ما می دانیم در سال 90 یک ریال هم به این طرح اختصاص نیافته است. آیا نباید سوال شود که این بودجه چه شده است؟

در مجموع باید گفت که اگر خود زنان دنبال امور زنان نباشند، کسی پیگیر این امور نیست. همه جریانات از جمله مسائل زنان باید متولی داشته باشد تا با قوت بتواند از حقوق این قشر دفاع کند. ما در مجلس یه زنانی نیاز داریم که با شجاعت مطالبات زنان را در چارچوب نظام مطرح کنند و نظام هم طبعا باید جوابگو باشد.

–          مهم ترین برنامه شما برای این دوره از مجلس چیست؟

–          مهم ترین برنامه من پیگیری اسناد چهارده گانه توانمندسازی امور زنان و خانواده مصوبه برنامه پنجم توسعه است که در ذیل ماده 230 برنامه آمده است.

در دولت نهم بعضی اسناد نوشته یا سفارش داده شد و درحال اتمام بود. در واقع دولت باید کار این اسناد را تمام می کرد. باید هر سال برای اجرایی شدن سندها درصدی اختصاص داده می شد، که اگر این کار درست صورت می گرفت، درعرض 20 سال وضعیت زنان دگرگون می شد. این اسناد کلیه مطالبات زنان را در عرصه های مختلف جوابگوست. بجای کار مقطعی باید به  سمت ساختارسازی برای اجرای اسناد و اجرای برنامه های توسعه ای پنج ساله رفت. اگراین اسناد پیگیری شود و در هر برنامه بودجه سالانه داشته باشد و با یک نظارت دقیق وجدی اجرایی گردد، ما شاهد ارتقای روزافزون موقعیت زنان در جامعه اسلامی خواهیم بود./انتهای متن/