داستــــان/ ســـــــتـم 1

تو بارها دلی را شکستی که ترک ترک شده بود از تازیانه­ های روزگار. افسار به دست تا آخرین نفس، بر من تازاندی و رحم نکردی. چه مظلومانه از بدی ­های تو گذشتم و تو چه ظالمانه از هر خطای کوچک من آتشی ساختی که با آن روح و روانم را خاکستر کردی. صبر و سکوت تنها پاسخ من است به تمام ستم­ های تو. گرچه امروز قدرت در دستان توست اما از آزمایش روزگار غافل نباش. غافل نباش از گردش این چرخ کبود!

شاید در هیچ محکمه­ ای نتوانم ثابت کنم که چه ستم­ هایی بر من روا داشتی اما فراموش نکن هنوز هم جایی فراتر از این نفس­ های آلوده، در نقطه ­ای پاک، محکمه­ ای هست و یک قاضی عادل که ناگفته تمام حقایق را می ­داند و من رانده شده از همه جا، هنوز به عدالت قاضی همان محکمه امیدوارم.

دفتر خاطراتش را بست و از پشت میز برخاست. کنار آئینه ایستاد. پالتویش را پوشید، کیفش را روی دوش­ اش انداخت و به آشپزخانه رفت. زیر کتری را خاموش کرد و از پنجره نگاهی به بیرون انداخت. دانه­های درشت برف از مقابل چشم­ هایش سقوط می­ کرد و مثل توده­ ای پنبه روی لبه­ی پنجره جمع می­شد.

آهی کشید. بخار دهانش روی پنجره نشست. به هال برگشت. همه جا از تمیزی برق می­زد. مبل­ های گردویی رنگ با فرش­ های کف هال سِت بودند. یاد روزهایی افتاد که به اتفاق پدر و مادرش تمام بازارهای شهر را زیر و رو کرد تا وسایل جهازش را با هم ست کند. بغض گلویش را فشرد. نگاهش را دور تا دور اتاق چرخاند و از خانه خارج شد.

کفش ­هایش در برف فرو می­رفت و قِرت صدا می ­داد. در کوچه پرنده پَر نمی­ زد. سرش را پایین انداخت و پیش ­رفت. آنچنان به فکر فرو رفته بود که متوجه نشد چطور به مقصد رسیده. وقتی به خودش آمد که مقابل درب خانه­ی پدری ­اش ایستاده بود. زنگ خانه را فشرد. مادرش در را باز کرد و او را به آغوش کشید.

–  دخترم چرا اینقدر رنگت پریده؟

سارا بغض ­اش را فرو خورد و به نرمی گفت: چیزی نیست مامان.

با احتیاط پله­ های ایوان را بالا رفتند. پدر کنار بخاری نشسته بود و دود سیگار از لابه لای انگشت­ هایش می­لولید. با دیدن دخترش لبخندی بر لب نشاند.

– سلام دخترم. خوش اومدی.

و بعد رو کرد به مادر و گفت: خانم یه چایی لب سوز برای دخترمون بریز تا گرم بشه.

سارا پالتواش را به رخت ­آویز، آویزان کرد و کنار بخاری نشست. مادر توی استکان چای ریخت و آن را مقابل سارا گذاشت. سارا استکان چای را در دست­ های یخ­ زده­اش گرفت. داغی استکان رفته رفته دست ­هایش را گرم می­کرد. نگاهش متوجه­ ی دست ­های پینه بسته ­ی پدرش شد. آهی کشید.

– بابا از کار خبری نیست؟

پدر پکی به سیگار زد. لحظه ­ای چهره­اش توی دود سیگار پنهان شد.

– توی این هوا کی خونه می­ سازه که من برم براش کاشی کاری کنم؟

سارا خواست چیزی بگوید. نگاهش که به چین و چروک­ های چهره­ ی پدرش افتاد، گویی چیزی در وجودش فرو ریخت و دوباره بغض راه گلویش را بست. گوشه­ ی لبش را گزید و پلک­هایش را روی هم گذاشت. در این حین زنگ تلفن خانه به صدا درآمد. پدر کمر فیلتر سیگار را در جاسیگاری شکاند و به طرف تلفن رفت.

– الو… سلام… حق با شماس… به خدا گرفتارم، بهم مهلت بده…

سارا نگاه پرسشگرانه­ اش را به مادر دوخت. مادر سرش را به نشانه­ ی تأسف تکان داد.

– وامی که برای جهازت گرفتیم، سه ماهه که قسطاش عقب افتاده. مثل این که از حساب ضامن برداشت کردن حالا اونم هر روز زنگ می ­زنه و هر چی که از دهنش میاد می­ گه.

سارا انگشت­ هایش را به هم فشرد.

– ای کاش وام ازدواجمو نمی­ دادم به امیر که شما مجبور بشید از یه مؤسسه ­ی آزاد یه همچین وامی با این بهره ­ی سنگین بگیرید.

مادر جرعه­ ای چای نوشید و گفت: با وام ازدواج مگه می­شد جهاز خرید؟ اول آخر باید یه وام دیگه می ­گرفتیم.

استکان را روی نعلبکی گذاشت و ادامه داد: همین که تو پیش فامیلای شوهرت سربلند شدی، یه دنیا ارزش داره.

بغض مثل بادکنکی که در حال ترکیدن باشد، گلوی سارا را می ­فشرد. سر درد شدیدی به سراغش آمده بود. شقیقه­ هایش تیر می­کشید. استکان چای را برداشت و جرعه ­ای نوشید تا شاید راه گلویش باز شود. در این حین پدر آمد و کنار بخاری نشست و سیگاری گیراند. مادر در استکان چای ریخت و آن را مقابل پدر گذاشت.

– غصه نخور مَرد، بذار صدف و نرگس شب بیان خونه، باهاشون صحبت می ­کنم نصف حقوقاشونو بذارن کنار تا بدیم به ضامن. فوقش تا آخر برج نون خالی می­خوریم.

پدر چند پک به سیگار زد و دود آن را از گوشه­ ی لب ­های سیاه و کبودش تخلیه کرد.

– اون بدبخت­ها هم از صبح تا شب توی اون تولیدی کارگری می­ کنن و سر برج نمی­ تونن یه چیزی برای خودشون بخرن. همه­ شو باید بدن جای کرایه خونه و قسط و بدبختی.

مادر دست­ هایش را به هم مالید.

– چاره چیه مرد؟

مکثی کرد و ادامه داد: بازم خدا رو شکر سارا سر و سامون گرفت. خدای اونام بزرگه.

قلب سارا تند و تند می ­زد. مدام با خودش کلنجار می ­رفت که موضوع را بگوید یا نگوید. بالأخره دهان باز کرد.

– مامان…

مادر تسبیح به دست صلوات می ­فرستاد.

– جانم دخترم؟

سارا مردّد شد.

– راستش…

– راحت باش دخترم. چیزی لازم داری؟

سارا نفس عمیقی کشید.

– خواستم بگم خونه سرد شده.

پدر به سمت بخاری رفت و شعله­ اش را زیاد کرد. سارا برخاست، به طرف رخت­ آویز رفت و پالتواش را پوشید. مادر برخاست.

– کجا دخترم؟ به این زودی می­ خوای بری؟! بشین یه نیمرو درست می­ کنم، با هم بخوریم بعد برو.

سارا دکمه­ های پالتواش را ­بست.

– نه… باید برم تا امیر نیومده یه چیزی برای شام درست کنم.

پله­های ایوان را با احتیاط پایین می ­آمد که مادر صدایش زد. سر جایش ایستاد. برگشت و به چهره­ ی زرد مادرش خیره شد.

– بله مامان؟

مادر جلو آمد. نگرانی در چشم­ هایش موج می­زد.

– دخترم از چیزی ناراحتی؟

سارا لبخند سردی بر لب نشاند و شانه­ هایش را بالا انداخت.

– نه… نه…

و بعد به سرعت از خانه بیرون آمد. اضطراب عجیبی سر تا سر وجودش را فرا گرفته بود. قلبش به شدت می ­تپید و گه گداری تیر می­ کشید. اشک­ های گرمش روی گونه­های یخ زده­ اش به جریان افتاده بود. با عجله روی برف ­های کوچه راه می­ رفت که پایش لغزید و با صورت به زمین افتاد. سرخی خون بینی ­اش روی برف­ های سفید، دلش را ریش می­ کرد. دستمالی را از جیبش بیرون آورد و آن را روی بینی ­اش گذاشت.

به خانه که رسید، قیمه بار گذاشت. دوش گرفت و خودش را برای آمدن همسرش آماده کرد. کتری را آب کرد و آن را روی شعله گذاشت. هر از گاهی از پنجره نگاهی به کوچه می­انداخت. درخت­ های عریان کوچه سفیدپوش شده بودند. برف تمام سطح زمین را پوشانده بود. چای دم کرد و مقابل تلویزیون نشست.

هوا تاریک شده بود که صدای توقف کامیون را شنید. دست­هایش می ­لرزید و احساس می ­کرد زانوهایش در حال سست شدن است. در را باز کرد و لبخندی تصنعی بر لب نشاند.

– سلام.

برف روی شانه­ های پت و پهن امیر نشسته بود. سارا روی پنجه­ ی پاهایش ایستاد و شانه­ های همسرش را تکاند. امیر اخمی کرد و نیم نگاهی به او انداخت. دست و صورتش را شست و مقابل تلویزیون نشست. سارا استکان چای و قندان را روی سینی گذاشت و مقابل امیر روی میز گذاشت.

– هوا خیلی سرد شده.

امیر هیچ توجهی به سارا نداشت.

– قرار بود امروز بذاری بری، پس چی شد؟

گویا بنایی به یکباره در دل سارا فرو ریخت. نفسش در سینه حبس شده بود. امیر استکان چای را برداشت. با عصبانیت و پرخاش گفت: چرا جواب نمی ­دی؟

سارا نفس عمیقی کشید.

– من هیچ مشکلی با این زندگی ندارم.

امیر استکان را محکم به سینی کوبید.

– با چه زبونی بگم نمی­ خوامت؟

سارا به خودش لرزید. بغض ­اش شکست و اشک در چشم­ هایش جوشید. با بغض گفت: من نمی­خوام طلاق بگیرم…

امیر حرف او را قطع کرد.

– باید بگیری!

سارا با پشت دست اشک­ هایش را پاک کرد.

– خب خودت برو دادگاه تقاضای طلاق بده.

امیر یکی از ابروهای کلفتش را بالا انداخت.

– زرنگی؟! تا مجبور بشم همه­ ی مهریه ­تو بدم؟

سارا انگشت­ هایش را به هم می­ فشرد.

– مهریه حق زنه!

امیر با حالتی عصبی از جا برخاست.

– مهریه باجه که دولت از مردها می ­گیره.

لحن سارا آرام­ تر از قبل شده بود.

– اونی که از این ازدواج پشیمان شده تویی، اونوقت من به تنهایی باید تاوانشو پس بدم؟ از حق طبیعی خودم بگذرم، برم سربار خانواده­ا­م بشم؟

امیر به طرف آشپزخانه رفت و گوشی ­اش را از روی میز ناهارخوری برداشت.

– وقتی مجرد بودی چطوری زندگی می ­کردی؟ الآنم همونطوری زندگی کن.

سارا برخاست و به طرف او رفت.

– چرا زور می ­گی امیر؟ بعد از طلاقم، مردم به همون دید دختر مجرد قبل از ازدواج به من نگاه می­کنن؟ تو که وضع مالی خوبی داری چرا می­خوای حق رو ناحق کنی؟ هر چقدر از مهریه ­مو که میتونی بده تا بریم توافقی طلاق بگیریم.

امیر با گوشی شماره ­ای گرفت و آن را به گوش ­اش نزدیک کرد.

– الو سلام عزیزم. چطوری؟

به اتاق رفت و در را بست. سارا سر جایش خشک شده بود. صدای امیر را از پشت در می­شنید.

– نه بابا عفریته هنوز اینجاس. نمی­ دونم چیکارش کنم تا دست از سرم برداره دختره­ ی گدا گشنه. باج ازم می­ خواد تا طلاقش رو بگیره. خونه رو که فروختم. شیطونه میگه جهازشم ارزون بفروشم و پولشو بذارم توی جیبم و با یه لگد از خونه بندازمش بیرون. خودمم نمی ­دونم چطوری خر شدم و این زنیکه­ ی اُمُل رو گرفتم…

گویا به یکباره خانه روی سر سارا آوار شد. زانوهایش سست شده بود. رفت روی مبل نشست. یاد روزی افتاد که امیر به اتفاق خانواده­ اش با ذوق و شوق به خواستگاری او آمده بود.

– اون روزها فکر می ­کردم خوشبخت می ­شم. اگه دوستم نداشت پس چرا باهام ازدواج کرد؟! نکنه جادو جنبلش کرده باشن که حدود شش ماهه که بی­د لیل می ­خواد طلاقم بده؟! آخه مگه می­ شه آدم زن قانونی خودش رو بفروشه به یه زن خیابونی؟

سارا غرق افکار خودش بود که امیر از اتاق بیرون آمد.

– زود باش بهم شام بده.

سارا از جایش بلند شد.

– خیلی دوستش داری؟

امیر سیبی از جا میوه ­ای روی میز برداشت و آن را گاز زد.

– این فضولی­ ها به تو نیومده.

سارا به طرف آشپزخانه رفت.

– مطمئنی که فقط با توئه؟

امیر دوباره سیب را گاز زد.

– به تو چه ربطی داره؟

سارا به طرف او برگشت.

– من هنوزم زنتم.

امیر سیب نیم ­خورده را به طرف سارا پرتاب کرد، محکم به صورتش خورد.

– خفه شو دیگه. هر چی که باشه پولداره. قراره بشم مدیرعامل شرکتش. دیگه از کار کردن با این کامیون خسته شدم.

سارا که دستش را روی صورتش گذاشته بود، به طرف همسرش رفت.

– امیر تو با میل خودت با من ازدواج کردی. تو منو دوست داشتی!

امیر به سارا حمله­ ور شد و با مشت به سر و صورتش ­زد.

– با چه زبونی بهت بگم نمی­ خوامت؟ هری برو خونه­ ی بابات. من یه غلطی کردم با تو ازدواج کردم و حالا هم منصرف شدم. باید تا آخر عمرم خرجت رو بدم؟ تو اونی نیستی که من می­خواستم.

سارا نقش بر زمین شده بود و خون از گوشه ­ی لب­ هایش به جریان افتاده بود، سرش را از روی زمین بلند کرد.

– لااقل بهم بگو ایرادم چیه ؟

امیر به طرف سارا برگشت و وحشیانه سرش را به زمین کوبید.

– لال شو دیگه. تا الآنم خیلی بهت لطف کردم که تو رو توی این خونه نگه داشتم.

لحظه­ ای جلوی چشم­ های سارا سیاه شد و بعد احساس ­کرد که خانه دور سرش می­ چرخد. سرگیجه­ ی شدیدی داشت. در همان حالی که بین مرگ و زندگی دست و پا می ­زد، امیر طلاها را از دست و گردن سارا بیرون آورد.

– اینم از طلاهایی که سر عقد بهت هدیه دادم. از من مهریه می­ خوای؟ حالا پاشو برو گورتو گم کن.

 سارا به زحمت از روی زمین برخاست. سرش گیج رفت و نقش بر زمین شد. امیر روی کاناپه دراز کشید.

– واسه من فیلم بازی نکن، دلم برات نمی­ سوزه. من میرم تو می­ تونی شش ماهه غیابی طلاق بگیری. من حال و حوصله ­ی دادگاه رو ندارم.

سارا دستش را به دیوار گرفت و آرام آرام به طرف اتاق خواب ­رفت. تا به رخت­آویز رسید، چند بار نقش بر زمین شد. پالتو اش را برداشت. دست کرد در جیب­ هایش و بعد به هال برگشت و به طرف امیر رفت.

– گوشیمو تو برداشتی؟

لحن امیر بوی تنفر می­ داد.

– خودم خریدمش.

سارا سرش گیج رفت و دوباره نقش بر زمین شد. سرش را از روی زمین بلند کرد و دوباره به امیر چشم دوخت.

– یک ساله دارم توی این خونه زحمت می­ کشم، همون گوشی هم حق من نیست؟

امیر سکوت کرده بود. سارا در حالی که سعی داشت تعادلش را حفظ کند از روی زمین برخاست.

– لااقل شماره­ ی بابامو بگیر تا بهش بگم بیاد دنبالم.

 

ادامه دارد…

/انتهای متن/