قصه عاشقی شهید/ اولین زنی بودم که با همسرم به آلرت رفتم

نرگس خاتون دلیری فرد همسر شهید عباس دوران است؛ خلبان جنگی که در مدتِ دو سال جنگ ۱۲۰ پرواز برون مرزی داشت. نرگس از داستان ازدواج و زندگی مشترک عاشقانه اش با عباس می گوید  و از این که عباس عاشق هواپیمای جنگی اش بود.

تو همون جلسه ی اول عباس به دلم نشست

در سال ۱۳۳۸ در شیراز به دنیا اومدم، بچه سوم خانواده هستم. پدرم بازاری بودن و مادرم خانه دار، خیلی مورد توجه خانواده بخصوص پدر بودم، پدرم دختر دوست بودن و من بعد از  دو تا پسر به دنیا اومدم و ایشون خیلی خوشحال شدن. مادرم خیلی مهربون بود و تا ۱۴ ماه پیش که از دنیا رفت ، در تمام این مدتی ک همسرمو از دست دادم خیلی به فکر من و همراه من بود.

سال اخر دبیرستان ازدواج کردم، امتحانای سال اخر رو هنوز تموم نکرده بودم که به شهید دوران و خانوادش به خواستگاریم اومدن. در همسایگی هم بودیم ولی من ندیده بودمشون. چهار تا خونه با خونه ی ما فاصله داشتن و ایشون منو دیده بود ، اما من اصلا تو عالم ازدواج نبودم. زمانی که اومدن خواستگاری محل خدمتشون پایگاه بوشهر بود؛ مادرم ابتدا قبول نکردن و گفتن دخترم میخواد درس بخونه و مخالف بود که دخترشو به نظامی بده.

 ولی دوباره که اجازه خواستن برای اومدن ، پدرم گفت که بذار همو ببینیم ، صحیح نیست به همسایه نه بگیم دوباره.

همون یک جلسه حس کردم همه چی تموم شد، تو همون یه جلسه من از شهید دوران خوشم اومد و پدرم هم تا دیدشون گفت ایشون مرد زندگی هستند.

خودم همون روز حس و حال عجیبی داشتم ، حس کردم که حتما باید با ایشون ازدواج کنم و حتما با ایشون خوشبخت میشم و چهار ماه بعدش در ۲۲ تیر ۵۸ عقد کردیم و در ۱۷ آبان همون سال عروسی گرفتیم.

گرمای زندگی من و عباس ،روی هوای گرم بوشهر رو کم کرد‌!

اولین خونم تو پایگاه بوشهر بود و جهیزیه م رو بردیم اونجا. دو روز بعد عروسی رفتیم بوشهر. خونه بسیار قشنگ و بزرگی گرفته بود و هیچ وقت خاطره ی اون خونه رو یادم نمیره. همیشه دوست داشت در حدی که میتونه بهترین رو داشته باشه اما اهل چشم و همچشمی نبود . اطراف خونه پر از درختای گل کاغذی بود . هوای بوشهر گرم بود اما من  زندگی بسیار گرم تری داشتم با شهید دوران . فقط دلم می خواست با ایشون باشم و اصلا جاش برام مهم نبود و راحت بودم تو بوشهر و حتی میتونم بگم بوشهر جزیره ی خوشبختی من بود.

حتی دوری از خونواده خیلی  اذیتم نمی کرد و باعث نشد گله شکایتی کنم چرا که با ایشون بودن برام مهمتر از هر چیزی بود.

معشوقِ یخ و زمختِ عباس

صبح می رفت گردان و اگه پروازی بود انجام میدادن و ساعت دو میومدن خونه، همش باهم بودیم، غذاهایی که دوست داشت رو درست می کردم، یا با هم غذا درست می کردیم چون جنگ نبود و زمان زیادی با هم بودیم،گاهی خونوادم میومدن و یک شب پیشمون میموندن .

از دوران انقلاب، مشکلات و ناامنی هایی در پایگاه به وجود اومد و دوستان خونه هاشون رو حفاظ زدن ولی ما نه. یه بار که تو آشپزخونه بودم،یه کسی رو تو حیاط دیدم و جیغ زدم .عباس اومد و اطراف خونه رو گشت و گفتن نه کسی نبود.اما یه شب  اومده بود بدون اینکه از قبل هم چیزی بهم بگه گفت وسایلتو آماده کن و بالش و پتو هم بردار، من میخوام برم آلرت تو را هم با خودم ببرم.

وقتی رسیدیم، رفتم ایستادم زیر هواپیما ، دست کشیدم به بدنه فلزیش. یخ یخ بود ! نگاه کردم به عباس گفتم: توی این گرما این چرا انقدر سرده؟

عباس خندید و گفت: اینطور به نظر میرسه!

گفتم : وای عباس این چرا انقدر گنده ست؟

خندید گفت: آره بهش میگن غول پیکر!

پرسیدم : نمی ترسی عباس؟ سخت نیست؟

گفت: مگه میشه آدم از چیزی که عاشقش باشه بترسه؟!

پیش خودم گفتم واقعا این فلز سرد و زمخت عشق عباسه؟

گفت: بیا بشین روی صندلی خلبان، ببین چه کیفی داره !

 گفتم: عباس برات بد نشه؟

خودش بی توجه رفت نشست روی صندلی خلبان.

از پله های آهنی بالا رفتم و تکیه دادم بهش ، روبرو پر از چراغ و دکمه چیزهای عجیب دیگه بود. حسابی گیج شده بودم. عباس می خندید ! می گفت: حالا چرا انقدر هول شدی؟ می ترسی؟

دیگه شب همونجا خوابیدم و از اینکه اولین زنی بودم که یه شب با همسرم به آلرت رفتم و موندم، احساس غرور می کنم.

ادامه دارد…

/انتهای متن/