داستان بلند/ مدافع عشق 31

دستی به شال سرخابی ام می کشم و زنگ را فشار می دهم. صدای علی اصغر در حیاط می پیچد.

– کیه؟

چقدر دلم برای لحن کودکانه اش تنگ شده بود! تقریباً بلند جواب می دهم: منم قربونت برم!

صدای جیغش و قدم های تندش که تبدیل به دویدن می شود را از پشت در می شنوم.

– آخ جون خاله لیحانه.

به من خاله می گوید، کوچولوی دوست داشتنی. در را که باز می کند سریع می چسبد به من. چقدر با محبت! حتماً او هم دلش برای علی تنگ شده و می خواهد هر طور شده خودش را خالی کند.

فشارش می دهم و دستش را می گیرم تا با هم وارد خانه بشویم.

– خوبی؟…چی کار می کردی؟ مامان هست؟

سرش را چند باری تکان می دهد.

– اوهوم اوهوم….داشتم با موتور داداش علی بازی می کردم.

و اشاره می کند به گوشه ی حیاط. نگاهم می چرخد روی موتورت که با آب بازی علی اصغر خیس شده. هر چیزی که بوی تو را بدهد نفسم را می گیرد.

علی اصغر دستم را رها می کند و سمت در ساختمان می دود.

– مامان مامان…بیا خاله اومده…

پشت سرش قدم برمی دارم در حالی که هنوز نگاهم سمت موتورت با اشک می لرزد، خم می شوم و کفشم را در می آورم که زهرا خانوم در را باز می کند و با دیدنم لبخندی عمیق و از ته دل می زند.

– ریحانه! از این ورا دختر!

سرم را با شرمندگی پایین می اندازم.

– بی معرفتی عروست رو ببخش مامان!

دست هایش را باز می کند و مرا در آغوشش می گیرد.

– این چه حرفیه! تو امانت علی اکبر منی.

این را می گوید و فشارم می دهد. گرم… و دلتنگ! جمله اش دلم را می لرزاند.”امانت علی”.

مرا چنان در آغوش می گیرد که کاملاً می توانم حس کنم می خواهد علی را در من جست و جو کند. دلم می سوزد و سرم را روی شانه اش می گذارم. می دانم اگر چند دقیقه دیگر ادامه پیدا کند هر دو گریه مان می گیرد. برای همین خودم را کمی عقب می کشم و او خودش می فهمد و ادامه نمی دهد. به راهرو می رود.

– بیا عزیزم تو! حتماً تشنته. می رم یه لیوان شربت بیارم.

– نه مادر جون زحمت میشه.

همان طور که به آشپزخانه می رود جواب می دهد: زحمت چیه!…می خوای می تونی بری بالا. فاطمه کلاس نداره امروز.

چادرم را در می آورم و سمت راه پله می روم. بلند صدا می زنم: فاطمه! فاطمه!

صدای باز شدن در و این بار جیغ بنفش یه خرس گنده می آید. یک دفعه بالای پله ها ظاهر می شود.

– واااای ریحاااانه؛ ناااامرد.

پله ها را دو تا یکی می کند و پایین می آید و یک دفعه به آغوشم می پرد.

دل همه مان برای هم تنگ شده بود، چون تقریباً تا قبل از رفتن علی اکبر هر روز همدیگر را می دیدیم.

محکم فشارم می دهد و صدای قرچ و قُروچ استخوان های کمرم بلند می شود. می خندم و من هم فشارش می دهم. “چقدر خوبه خواهر شوهر این جوری!”

نگاهم می کند و می گوید: چقد بی……شعوری!

می خندم و جواب می دهم: ممنون ممنون لطف داری.

بازوانم را نیشگون می گیرد.

– بله. الآن لطف کردم که بیشتر از این بهت نگفتم. وقتی هم زنگ می زدیم همه اش خواب بودی.

دلخور نگاهم می کند. گونه اش را می بوسم.

– ببخشید!

لبخند می زند و مرا یاد علی اکبر می اندازد.

– عیب نداره فقط دیگه تکرار نشه!

سر کج می کنم و می گویم: چشم!

– خب بریم بالا لباس هاتو عوض کن.

همان لحظه صدای زهرا خانوم از پشت سرم می آید: وایسید این شربت ها رو هم ببرید!

سینی را که در داخلش دو لیوان بزرگ شربت آلبالو است به دست فاطمه می دهد. علی اصغر از حال بیرون می دود.

– منم می خوام. منم می خواااام.

زهرا خانوم لبخندی می زند و دوباره به آشپزخانه می رود.

– باشه خب چرا جیغ می زنی پسرم!

از پله ها بالا و داخل اتاق فاطمه می رویم. درِ اتاقت بسته است. دلم می گیرد و سعی می کنم خیلی نگاه نکنم.

– ببینم!…سجاد کجاست؟

– داداش!؟…وا خواهر مگه نمی دونی اگر این بشر مسجد نره، نماز جماعت تشکیل نمیشه؟

خنده ام می گیرد. راست می گوید. سجاد همیشه مسجد بود. شالم را در می آورم و روی تخت پرت می کنم. فاطمه اخم می کند و دست به کمرش می زند.

– اووو…توی خونه ی خودتونم پرت می کنی؟

لبخند دندون نمایی می زنم.

– اولش آره.

گوشه چشمی نازک می کند و لیوان شربتم را دستم می دهد.

– بیا بخور. نمردی تو این گرما اومدی؟

لیوان را می گیرم و درحالی که با قاشق داخلش همش می زنم، جواب می دهم: خب عشق به خانواده است دیگه.

 

ادامه دارد…

داستان بلند/ مدافع عشق۳۰

/انتهای متن/