داستان بلند/ مدافع عشق30
علی اکبرپس از خداحافظی با ریحانه، راهی جبهه می شودف در حالی که ریحانه دلش شور می زند و بعد از آن است که یادش می افتد که کاسه ی آب را پشت سر او نریخته است.
کف دست هایم را اطراف فنجان چای می گذارم، به سمت جلو خم می شوم و بغضم را فرو می خورم. لب هایم را روی هم فشار می دهم و نفسم را حبس می کنم.
“نیا!”
چقدر سخته مقاومت برای نیامدن اشک های دلتنگی! فنجان را بالا می آورم و لبه ی نازک سرامیکی اش را روی لب هایم می گذارم. یک دفعه جلوی چشمانم می خندی. تصویر لبخند مردانه ات تمام تلاشم را از بین می برد و قطرات اشک روی گونه ام سر می خورند. یک جرعه از چای می نوشم. دهانم می سوزد و بعد گلویم.
فنجان را روی میز کنار تختم می گذارم و با سوزش سینه ام از دلتنگی سر روی بالش می گذارم. دلم برایت تنگ شده. نه روز است که از تو بی خبرم،. از لحن آرام صدایت، از شیرینی نگاهت. زیر لب زمزمه می کنم: “دیگه نمی تونم علی!”
غلت می زنم. صورتم را در بالش فرو می برم و بغضم را رها می کنم. با هق هق گریه می کنم.
“نکنه…نکنه چیزیت شده!..چرا زنگ نزدی…چرا؟! نه روز برای کسی که همه ی وجودش ازش جدا می شه کم نیست.”
به بالش چنگ می زنم و کودکانه بهانه ات را می گیرم. نمی دانم چقدر، اما اشک دعوت خواب بود به چشمانم.
حرکت انگشتان لطیف و ظریف در لابه لای موهایم باعث می شود تا چشم هایم را باز کنم. غلت می زنم و به دنبال صاحب دست چند بار پلک می زنم. تصویر تاری مقابلم واضح می شود. مادرم لبخند تلخی می زند و می گوید:عزیز دلم پاشو برات غذا آوردم.
– ساعت چنده مامان؟
– نزدیک دوازده.
– چقدر خوابیدم؟
– نمی دونم عزیزم!
و با پشت دستش صورتم را نوازش می کند.
– برای شام اومدم تو اتاقت دیدم خوابی. دلم نیومد بیدارت کنم، چون دیشب تا صبح بیدار بودی.
با چشم های گرد نگاهش می کنم.
– تو از کجا فهمیدی؟
– بالاخره مادرم!
با سر انگشتانش روی پلکم را لمس می کند.
– صدای گریه ات میومد.
سرم را پایین می اندازم و سکوت می کنم.
– غذا زرشک پلوست. می دونم دوست داری. برای همین درست کردم.
به سختی لبخند می زنم.
– ممنون مامان.
دستم را می گیرد و فشار می دهد.
– نبینم غصه بخوری! علی هم خدایی داره. هر چی صلاحه مادر جون.
باور نمی کنم که مادرم آنقدر راحت درباره ی صلاح و تقدیر صحبت می کند. بالاخره اگر
قرار باشد برای دامادش اتفاقی بیفتد، دخترش بیچاره می شود.
مادرم از لبه ی تخت بلند می شود و با قدم هایی آهسته به سمت پنجره می رود. پرده را کنار می زند و پنجره را باز می کند.
– یه کم هوا بیاد تو اتاقت… شاید حالت بهتر بشه.
وقتی می چرخد تا سمت در برود می گوید: راستی مادر شوهرت زنگ زد. گلایه کرد که از وقتی علی رفته ریحانه یه سر به ما نمیزنه! راست می گه مادر جون یه سر برو خونه شون. فکر نکنن فقط به خاطر علی اونجا می رفتی.
در دلم می گویم: “خب بیشتر به خاطر اون بود که می رفتم.”
مامان با تأکید می گوید: باشه مامان؟ فردا حتماً یه سر برو پیششون.
کلافه چشمی می گویم و از پنجره بیرون را نگاه می کنم. مامان یه سفارش کوچیک برای غذا می کند و از اتقاق بیرون می رود. با بی میلی به سینی غذا و ظرف ماست و سبزی کنارش نگاه می کنم.
“باید چند قاشق بخورم تا مامان ناراحت نشه.”
چقدر سخت است فروبردن چیزی وقتی بغض گلویت را گرفته!
ادامه دارد…
/انتهای متن/
