داستان بلند/ مدافع عشق 14
ریحانه که دستش به شدت مجروح شده و بخیه خورده، چند روزی در خانه استراحت می کند. اما برای آنکه کمی دلش باز شود، خانواده شوهرش او را به پارک می برند. در پارک ریحانه و فاطمه از خلوت بودن زمین بازی استفاده می کنند و سوار تاب می شوند. علی اکبر از صدای خنده هایشان غیرتی می شود، به زور ریحانه را پیاده می کند و ریحانه…
با چهره ای درهم پشتت را به من می کنی و می روی سمت نیمکتی که رویش نشسته بودی. در ساق دستم احساس درد می کنم. نکند بخیه ها بازشده اند؟ احساس سوزش می کنم و لب پایینم را جمع می کنم. مچ پایم هم درد گرفته! زیر لب غر می زنم: بی اعصاب!
فاطمه به سمتم می آید و درحالی که با نگرانی به دستم نگاه می کند می گوید: دیدی گفتم سوار نشیم!؟ علی اکبر خیلی غیرتیه!
– خُب هیچ کس اینجا نبود!
– آره نبود. اما دیدی که گفت اگه کسی میومد…
– خُب حالا اگه… فعلاً که کسی نیومده بود.
می خندد و می گوید: چقدر تو لجبازی… دستت چیزیش نشد؟
– نه یه کم می سوزه. فقط همین.
– ان شاءالله که چیزیش نشده. وقتی پاتو کشیدا گفتم الآن با مُخ می ری تو زمین…
با مشت آرام به کتفم می زند و ادامه می دهد: اما خوب جایی افتادیا!
لبخند تلخی می زنم. مادرم صدا می زند: دخترا بیاید غذا! علی آقا شما هم بیا مادر. این قدر کتاب می خونی خسته نمی شی؟
فاطمه چادرم را می کشد و به سمت بقیه می رویم. تو هم پشت سرمان آهسته تر می آیی. نگاهم به سجاد می افتد. با خودم می گویم “کمی قلقلک غیرتت چطور است؟” چادرم را از دست فاطمه بیرون می کشم. کفش هایم را در می آورم و یکراست می روم کنار سجاد می نشینم! نگاهم به نگاه متعجبت گره می خورد. سجاد از جایش ذره ای تکان نمی خورد. شاید چون مثل خواهر کوچکترش مرا می داند. رو به رویم می نشینی و فاطمه هم کنارت. مادرت غذا می کشد و همه مشغول می شویم. زیر چشمی نگاهت می کنم که عصبی با برنج بازی می کنی. لبخند می زنم و ته دیگم را از توی بشقاب برمی دارم و می گذارم در ظرف سجاد.
– شما بخورید اگر دوس دارید.
– ممنون! نیازی نیست.
– نه من خیلی دوس ندارم، حس کردم شما دوس دارید…
و اشاره به تیکه ته دیگی که خودش برداشته بود می کنم و لبخند می زند.
– درسته. ممنون.
زهرا خانوم می گوید: عزیز دلم! چقدر هوای برادر شوهرشو داره… دخترمونی دیگه. مثل خواهر برای بچه هامه.
مادرم هم تعارف تکه پاره می کند که: عزیزی از خانواده خودتونه.
نگاهت می کنم. عصبی قاشقت را در دست فشار می دهی. می دانم حرکتم را دوست نداشتی. هر چه باشد برادرت نامحرم است. آخر غذا یک لیوان دوغ می ریزم و می گذارم جلوی سجاد. یک دفعه دست ازغذا می کشی و تشکر می کنی. تضاد در رفتارت گیج کننده است. اگر دوستم نداری پس چرا این قدر حساسی!؟
فاطمه دست هایش را بهم می مالد و با خنده می گوید: هوووراااا! امشب ریحان خونه ماست.
خیره نگاهش می کنم: چرا؟
– واا خُب نمی خوای بعد از ده روز بیای خونه مون؟ شب بمون با هم فیلم ببینیم.
– آخه مزاحمم…
مادرت بین حرفم می پرد: نه عزیزم. اتفاقاً نیای دلخور می شم. آخر هفته ست. یه ذره هم پیش شوهرت بیشتر می مونی دیگه. درضمن امشب نه سجاد خونه ست و نه باباشون. راحت ترم هستی.
***
گیره سرم را باز می کنم و موهایم روی شانه ام می ریزد. مجبور شدم لباس از فاطمه بگیرم. شلوار و تیشرتش برایم جذب است. لبه تختش می نشینم.
– به نظرت علی اکبر خوابیده؟
– نه. مگه بدون زنش می تونه بخوابه؟
– خُب الآن چی کارکنیم؟ فیلم می بینی یا من برم اون ور؟
– اگه خوابت نمیاد فیلم ببینیم.
– نه. خوابم نمیاد.
فاطمه جیغ کوتاهی از خوشحالی می کشد، لب تابش را روی میز تحریرش می گذارد و روشنش می کند.
– تا تو روشنش کنی من برم پایین کیف و چادرمو بیارم.
سرش را به نشانه تایید تکان می دهد. آهسته از اتاق بیرون می روم و پله ها را پاورچین پاورچین پشت سرمی گذارم. تاریکی اطراف وادارم می کند که دست به دیوار بکشم و جلو بروم. کیفم و چادرم را در هال گذاشته بودم. چشم هایم را ریز می کنم و روی زمین دنبالشان می گردم که حرکت چیزی را در تاریکی احساس می کنم. دقیق می شوم. قد بلند و چهارشانه. تو اینجا چه کار می کنی؟ پشت پنجره ایستاده ای و در تاریکی به حیاط نگاه می کنی. کیفم را روی دوشم می اندازم و چادرم را داخلش می چپانم. آهسته سمتت می آیم. دست سالمم را بالا می آورم و روی شانه ات می گذارم که همان لحظه تو را درحیاط می بینم! پس…
فرد قد بلند برمی گردد نگاهم می کند. سجاد است. نفس هر دویمان بند می آید. من با وضعیتی که داشتم و او که نگاهش به من افتاده بود و تو که در حیاط لبه حوض نشسته ای و نگاهمان می کنی. سجاد عقب عقب می رود و درحالی که زبانش بند آمده از هال بیرون می رود و به طرف پله ها می دود. یخ زده نگاهم سمت حیاط می چرخد. نیستی! همین الآن لبه حوض نشسته بودی! برمی گردم و از ترس خشک می شوم. با چشم هایی عصبی به من زل زده ایی. کِی اینجا اومدی؟ نفس هایت تند و رگ های گردنت برجسته شده. مچ دستم را می گیری…
– اول ته دیگ و تعارف. بعد دوغ و دلسوزی… الآنم شب و همه خواب… خانوم خودشو زیاد خواهر فرض کرده. آره؟
تقریباً داد می زنی. دهانم بسته شده و تمام تنم می لرزد.
– چیه؟ چرا خشک شدی؟ فکر کردی خوابم؟ نه. نمی دونم چه فکری کردی؟ فکر کردی چون دوستت ندارم بی غیرتم هستم؟
– نه.
– خُب نه چی؟ دیگه چی؟ بگو دیگه… بگووو… بگو می شنوم.
– دا..داری اشتباه…
مُچم را فشار می دهی.
– اِ. اشتباه می کنم؟ چیزی که جلوی چشمه کجاش اشتباهه؟
آنقدر عصبی هستی که هر لحظه از ثانیه بعدش بیشتر می ترسم. خون به چشمانت دویده و عرق به پیشانی ات نشسته.
– بهت توضیح… می دم.
– خُب بگو درباره لباست… امشب… الآن… شونه سجاد. شوکه شدنت… جاخوردنت… توضیح بده.
– فکرکردم…
چنان در چشمانم زل زده ای که جرأت نمی کنم ادامه بدهم. از طرفی گیج شده ام. چقدر برات مهم است!
– راستش فکر کردم…تویی.
– هه! یعنی قضیه پارک هم فکر کرده بودی منم؛ آره؟
این دیگر حق با توست. گندی است که خودم زده ام. نمی خواستم این طوری شود.
حقا که غمت از تو وفادارتر است.
ادامه دارد…
/انتهای متن/
