بازی ها، پنجره ایست به دنیای درونی کودک

پیامبر اکرم (ص) می فرماید : هر که کودکی دارد، باید در راه تربیت او، خود را تا سر حد کودکی برساند. یعنی خود را با دنیای او هماهنگ ساخته ، رفتاری که در خور درک اوست پیش گیرد.

0

فریبا علیزاده /
 
دوره کودکی را دوره بازی کردن نامیده اند . بازی کودک ، ابتدا با  اشیاست و سپس با  انسان ها .
بازی نشانه دنیای درونی کودک است
بازی کردن، موجب برانگیختن حس کنجکاوی، ابتکار و خلاقیت در کودک شده و به رشد ذهنی او کمک بسزایی می کند. نقش هایی که کودکان در بازی بر عهده می گیرند و رفتارهای آن ها در این هنگام، نشان دهنده عوالم درونی آن هاست. کودکانی که از توجه کافی در خانواده برخوردار نیستند یا مورد تبعیض واقع شده اند، کودکانی که احساس امنیت نمی کنند یا مورد تنبیه زیاد قرار می گیرند، در بازی های شان حالت های اضطراب و احساس تنهایی را انعکاس می دهند که باید برای رفع آن کوشید.                                                     
از سنین سه و  جهار سالگی، کودک به تدریج به بازی های گروهی و اجتماعی روی می آورد. در این گونه بازی ها کودک رفتار با دیگران را تمرین می کند و با اصول زندگی جمعی و چگونگی رفتار  با دیگران به تدریج آشنا  می گردد و این ، به رشد اجتماعی و اخلاقی او کمک می کند.

اگر کودک بازی نکند
اگر پدر و مادری این فرصت بازی را از کودک بگیرند، چه رخ خواهد داد ؟                                      
چنانچه به هر دلیلی ، کودک در سنینی که به بازی نیاز دارد ، از آن باز داشته شود ، نیروهای نهفته در او  رها نمی شوند . او آنچه را در نهاد خود دارد ، نگهداری می کند ؛ آنگاه که این سد و مانع برداشته شد ، خود را رها می کند . به عبارت دیگر به بزرگسالی که رسید، کارهای کودکانه ای را انجام می دهد.
اگر کودک نتواند در بازی، نقش های خود را به عهده بگیرد، از تعامل در اجتماع نیز باز خواهد ماند.
پس  نباید تصورات بزرگسالان را  در مورد بازی در باره کودک مصداق داد و گمان کرد  بازی برای کودک کار بیهوده ایست، بلکه بازی در این سن اصل است و باید انجام پذیرد تا در این مرحله استعدادهای کودک برای آینده شکوفا گردد.                                                         

همبازی شدن با کودکان                                                                                                                         
یکی از مسائل اساسی در تربیت کودکان این است که پدر و مادر یا مربی بتواند خود را تا سر حد طفولیت پایین آورد و هم سطح کودک شود . همبازی شدن با کودک ، علاوه بر لذت و شادی ، صمیمیت را افزایش داده و باعث شکل گیری اعتماد به نفس و احساس ارزشمندی در کودک می شود .
 در حین بازی  می توان بسیاری از اصول اخلاقی را به طور مستقیم  و غیر مستقیم به کودک آموزش داد .    

ادامه دارد…

/انتهای متن/                           

درج نظر