عیب کسان منگر و احسان خویش
عیب‌جویی یک آفت دوستی کُش است؛ یک آفت که ضرر و زیانش بیشتر از هر کس و هر چیز روزهایی زندگی عیب جویان را تهدید می‌کند.
نسیم شهسواری/
همه ما آدم‌ها عادت‌های متفاوت و مختلفی داریم؛ عادت‌هایی که بسیاری از آنها بخشی از زندگی ما هستند و شخصیت ما را تشکیل می‌دهند، در بسیاری از موارد آنچه ما را به یک آدم خوب و یا یک آدم بد تبدیل می‌کند، انتخاب، پافشاری و اصراری است که در انجام بسیاری از عادت‌ها داریم، بعضی عادت‌های خوب ما هستند که دامنه آنها افراد دیگر، خانواده، دوستان و یا حتی جامعه اطرافمان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و اثرات مثبت آنها می‌تواند دنیای خیلی از آدم‌ها را عوض کند و به آنها حال خوب، احساسات مثبت و شعف و شادی ببخشید. اما در مقابل این عادت‌های خوب، عادت‌های بد و منفی نیز وجود دارند که بخشی از شخصیت ما شده‌اند و احساسات تلخ و بد ناشی از آنها گاهی آدم‌ها را از ما گریزان می‌کند و حال بد و احساسات منفی را به آنها می‌دهد.
آن روز وقتی در دورهمی فامیلی‌مان، سوسن از راه رسید و مثل همیشه شروع کرد به عیب‌جویی و ایرادگیری از این‌وآن، وقتی دیدم با آمدنش جمع صمیمی و دوستانه مان را متفرق کرد و تقریباً تیری به دل هر یک از ما زد، به داستان عادت‌های خوب بد و اثرات آن بیشتر فکر کردم.
راستی تابه‌حال با یک آدم عیب‌جو مواجه شده‌اید؛ آدم‌هایی که سرشان را در لاک خودبرتربینی فروکرده‌اند و دائماً ایراد و عیوب دیگران را با انگشتانی آلوده به منیت و عیب‌جویی بیان می‌کنند؟
نکند خودمان از گروه آدم‌هایی باشیم که انتخاب، مداومت و اصرارمان به این خصیصه، حال آدم‌ها را دگرگون می‌کند و آدم‌ها را از ما دلگیر می‌کند و فراری می‌دهد؛ که اگر این شیوه و روش و عادت را مسیر نادرست زندگی خود قرار داده‌ایم دیری نباشد که آدم‌ها از ما فاصله بگیرند و ما هرروز و هرروز، بیشتر و بیشتر در باتلاق خودساخته‌مان فرومی‌رویم.
اگر بپذیریم که در بدترین ما انسان‌ها خوبی‌های بسیار است و در بهترین ما بدی‌های بی‌شمار هیچ‌وقت و هیچ‌گاه انگشت عیب‌جویی‌مان را به سمت دیگری نشانه نمی‌گیریم
اگر بدانیم و بپذیریم که برخی خصلت‌هایی که به‌زعم ما عیب است تنها یک تفاوت سلیقه کوچک است، هیچ‌گاه دیگران را به خاطر هم سلیقه نبودن با خودمان به تمسخر نمی‌گیریم.
عیب‌جویی یک آفت دوستی کُش است یک آفت که ضرر و زیانش بیشتر از هر کس و هر چیز روزهایی زندگی عیب‌جو را تهدید می‌کند و نه‌تنها او را به‌تنهایی و انزوا و خلوت‌های ناخواسته می‌کشاند بلکه دیری نباشد که همان عیب، گریبان زندگی افراد او را خواهد گرفت.
شاید همه شما این نصیحت مادرانه را از مادر و مادربزرگ هایتان شنیده باشید که می‌گویند هر عیبی که آن را در دیگران بگیری، نخواهی مُرد تا خود به آن عیب مبتلا شوی.
بهتر است با خودمان خودمانی حرف بزنیم، رفتارها و عادت های مان را موشکافانه تر نگاه کنیم تا اگر خدای ناکرده عیب‌جویی از دیگران برایمان به عادت تبدیل‌شده است، نگاه مان را بشوییم که تا همیشه عمر از گرمای دوستی های ماندگار و زندگی مطلوب و خواستنی برخوردار شویم.
چه خوش گفت مولانای بزرگ:
موی بشکافی به عیب دیگران چو به عیب خود رسی کوری از آن
/انتهای متن/
