دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

1

 


دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند                  واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند                       باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی             آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آینه وصف جمال               که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب              مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد               که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد                اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود                    که ز بند غم ایام نجاتم دادند

نمایش نظرات (1)