کیمیا، امروز ستاره است برای دختران ایرانی

طیبه میرزااسکندری/

هر گروه و جماعتی برای رشد کردن و بالیدن و شکوفایی نیاز به ستاره دارد، کسی و کسانی که بدرخشند و با درخشیدن خود راه را به همه نشان بدهند.

جامعه شناسان به این ستاره ها، گروه مرجع می گویند؛ یعنی کسانی که همه ی چشم ها و گوش ها برای یاد گرفتن و تغییر کردن متوجه آنها شده است.

امروز کیمیا علیزاده دختر قهرمان المپیکی ایرانی یک ستاره است برای دختران ایرانی، چون درخشیده است در عرصه ی مهمی چون رقابت های المپیک 2016 .

در روزگاری که فرهنگ مسلط جهانی سعی دارد به همه دختران و زنان در کل دنیا القا کند که ستاره ها کسانی هستند که چشم و ابرو و مو و لب و اندام شان و… با این استانداردها که ما تعیین می کنیم، مو به مو تطبیق کند، ستاره شدن کیمیا علیزاده ارزشی بی اندازه دارد. معنای ستاره شدن او این است که می شود ستاره شد بی این که به آن استانداردهای فرهنگ مسلط جهانی گردن نهاد. یعنی این که می توان دختر بود، انسان قابل بود و  بی عرضه و نمایش جاذبه های جنسی ستاره شد، حتی در میدانی چون میدان رقابت المپیکی که ستاره ی ورزشی شدن زنان به نوعی با نمایش جاذبه های جنسی شان همراه است، می توان با تلاش و جدیت و بروز استعدادهای خود، ستاره شد.

ستاره ها کسانی هستند که همه، مخصوصا آنهایی که در موقعیت مشابه او هستند، می خواهند مثل او شوند. یعنی امروز خیلی از دختران ایرانی آرزو دارند مثل او باشند و به جایی برسند که او رسید.

 درخشش این ستاره وقتی بیشتر به چشم ها آمد که در بازگشت از برزیل، کیمیا  از پلکان هواپیما قدم به خاک میهن گذاشت و با موجی از استقبال قدرشناسانه و مهرورزانه ی هموطنانش مواجه شد.

درخشش کیمیا اما به اوج رسید وقتی با پیام های تبریک و تقدیر از سوی شخصیت های طراز اول مثل رهبری معظم انقلاب، رئیس جمهوری، رئیس مجلس شورای اسلامی و بسیاری از شخصیت های ورزشی و فرهنگی و هنری مواجه شد. جوایز و هدایایی که از سوی افراد و سازمان ها به کیمیا تقدیم شد، برای خود او و برای همه ی کسانی که به کیمیا چشم دوخته بودند، خود حکایتی شیرین بود از این که دختران ایرانی می توانند با همت و تلاش و پشتکار در عرصه هایی مثل ورزش بدرخشند و به جاهای مهمی برسند و این درخشش از سوی جامعه و مردم قدر نهاده می شود و پاداش داده می شود.

اما آنچه از کیمیا در واکنش به این همه اقبال و درخشش سر زد، اهمیتش کمتر از ستاره شدنش نبود.

وقتی در مواجهه با پدر خود دستان او را به نشانه قدرشناسی می بوسد و بر نقش مادر و پدرش در توفیق های خود تاکید می کند،

وقتی مدال با ارزش خود را به  شهیدی جوان تقدیم می کند،

وقتی از آرزو  و  برنامه اش می گوید برای کمک به کودکان خیابانی با تمکنی که اینک به دست آورده است،

وقتی به دیدار کهن سالان و بیماران کهریزکی می رود و…

و کیمیا با این مجموعه از رفتارها و خصلت ها که از خود نشان می دهد، ستاره تر می شود، نه فقط در میدان ورزشی که در  میدان انسانیت و اخلاق مداری و نوعدوستی و دیگر خواهی.

اهمیت ستاره شدن، مخصوصا این روزها، بیشتر است، چون فضای مجازی و شبکه های اجتماعی توان بی اندازه ای دارد در انعکاس و نشر هر خبری و بلکه بزرگ کردن و به نمایش گذاشتن همه حرکات و سکنات ستاره ها.

این است که مسئولیت ستاره ها این روزها سنگین تر از همیشه است.

 وظیفه ی کیمیا علیزاده هم که امروز ستاره است برای دختران ایرانی، سنگین است. حالا او به عنوان یک دختر خیلی موفق، مرجع است برای درستی هر کاری و خوبی و صحت هر حرکتی. راهنما و راهبر است برای دخترها، برای ورزشکارها، برای جوان ها.

امروز کیمیا برای ستاره ماندن و ستاره تر شدن باید تلاشی بیشتر کند و هوشمندی و توجهی بالاتر به خرج دهد، که ستاره ها به میزانی که می درخشند، آفت و خطر هم متوجه خودشان و موقعیت شان هست.

حالا مسئولیت بزرگترها هم بیشتر است در قبال کیمیا که برایش زمینه بسازند و یاریش دهند که او همچنان ستاره بماند و هر روز هم ستاره تر شود، در ورزش، در اخلاق، در دیگردوستی و یاریگری به همنوع.

کیمیا قطعا می داند که ستاره های ورزش ایران زمین، همچون پوریای ولی و تختی، تنها قهرمانان گود زورخانه و تشک کشتی نبودند، بلکه با پای بندی به ارزش های دینی و اخلاقی، فاتحان دل های مردمی بودند که از صمیم دل و بیدریغ به آنها عشق می ورزیدند و با آنها بودند در خوشی ها و ناخوشی های شان  .

 و این بود رمز ستاره ماندن شان برای همیشه.

/انتهای متن/