در حومه ی سامرا ناگهان صدای انفجار مهیبی آمد…

سال ۱۳۶۷ بود كه محمدهادي يا همان هادي به دنيا آمد، شب جمعه و چند روز بعد از ايام فاطميه .             

وقتی تقويم را که می بینند، درست مصادف است باشهادت امام محمد هادي(ع). بر همین اساس نام او را محمدهادي می گذارند.

عجيب است كه او عاشق و دلداده امام هادي شد و در راه دفاع از حرم ایشان و در شهر امام هادي(ع) يعني سامرا به شهادت رسيد.

 

همه کاره خداست،  ماکاری نکرده ایم

خانواده‌ هادی می گویند:

هادي ویژگی های خاصی داشت.

 اذيتي براي ما نداشت. آنچه مي خواست، خودش به دست مي آورد.

از همان كودكي روي پاي خودش بود. مستقل بار آمد و اين، در آينده زندگي او خيلي تأثير داشت.

هادی از اول یک جور دیگری بود. حال و هوا و خواسته‌هایش مثل جوانان هم‌ سن و سالش نبود. دغدغه‌مندتر و

جهادی‌تر از جوانان دیگر بود.

همیشه دائم الوضو بود. مداحی می کرد. اکثر اوقات ذکر سینه زنی هیأت را او می گفت.

اخلاص او زبانزد رفقا بود. اگر کسی از او تعریف می کرد، خیلی بدش می آمد.

وقتی که شخصی از زحمات او تشکر می کرد، می گفت: خرمشهر را خدا آزاد کرد، یعنی ما کاری نکرده ایم. همه کاره خداست و همه کارها برای خداست.

 

علاقه به شهید ابراهیم هادی

هادی علاقه ی زیادی به شهید ابراهیم هادی داشت.

و همیشه جلوی موتورش یک عکس بزرگ از شهید ابراهیم هادی نصب بود و در خصلت ها خود را خیلی به ابراهیم نزدیک کرده بود.

از خصوصیات بارز هادی کمک پنهانی به نیازمندان، چه در ایران و چه در عراق، بوده است .

این از اظهارات بعضی نیازمندان بعد از شهادتش روشن شد.

 

نحوه ی شهادت

هادی سه بار برای مبارزه با داعش راهی منطقه سامرا شد.

او با نیروهای حشدالشعبی چه در کارهای فرهنگی چه کارهای نظامی و دفاعی همکاری نزدیکی داشت.

روز ۲۶ بهمن بود.

چند روز بعد از سالگرد شهادت شهید ابراهیم هادی، همان شهیدی که الگوی زندگی هادی  شده بود و درست بعد از یک هفته که وصیت نامه اش را نوشته بود و گفته بود:

“دنیا رنگ گناه دارد؛ دیگر نمی‌توانم زنده بمانم.”

در حومه ی سامرا، ناگهان صدای انفجار مهیبی آمد: عملیات انتحاری در بین سربازان عراقی

 وهادی به آرزویش رسید.

پیکر پاک هادی در نجف آرام گرفت، درکنار مرقد هود و صالح.

شهید هادی در گلزار شهدای تهران، قطعه ی ۲۶، ردیف۱،  شماره ۲۵ هم مزار یادبود دارد.

/انتهای متن/