روزه بر همه اندام هاست
و آگاه باش که ایزد مستغنی است از سیری و گرسنگی تو و لکن غَرَض در روزه، مُهری است از خداوندِ مُلک بر مِلکِ خویش ، و این مُهر نه بر بعضی از مملکت است چه بر همه تن است. و در روزه چون دهان را مُهر کردی ، دست و پای و چشم و گوش و زبان را به مُهر کن چنان که در شرط است منزّه داری این اندامها را از فجور و ناشایست تا داد مُهر روزه بداده باشی.
و بدان که بزرگترین کاری در روزه آن است که چون نان روز به شب افکنی آن نان را که نصیبِ روز خود داشتی به نیازمندان دهی تا فایده رنج تو پدید آید.
منبع:
قابوس نامه ، ص 18 و 19
/انتهای متن/
