به جای دیگران، توقع مان را از خودمان بالا ببریم
تابه‌حال شده است که بنشینیم و خودمان کلاه مان را قاضی کنیم و ببینیم که ما، در ساختن دنیای مان، جامعه‌مان و کشورمان چه گامی مؤثری برداشته‌ایم؟ به جای انتقاد از بقیه بهتر نیست توقع مان را از خودمان بالا ببریم؟
نسیم شهسورای/
آن روز صبح با دوستان دانشگاه، قرار یک طبیعت گردی بهاری گذاشته بودیم، تقریباً بیشتر بچه‌ها آمده بودند، همگی ساعت 7 صبح پارک جمشیدیه بودیم، بعد از سلام و احوال‌پرسی به راه افتادیم. در راه از هر دری گفتیم و شنیدیم از قیمت طلا گرفته تا نرخ بیکاری و سایر مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی…
اینکه چه قدر در زمینه‌هایی که حرف می‌زدیم و نقد می‌کردیم و نظر می‌دادیم، کارشناس و صاحب‌نظر بودیم بماند؛ که این خاصیت همه چیز دانی ما ایرانیان بد خاصیتی است و آفت‌های بسیار دارد.
اما در میان همه صحبت‌هایی که آن روز بین گروه دوستانه ما رد و بدل شد، یک حرف و یک تفکر مشترک بود، تفکر دیگر مقصر بینی، تفکری که بر مبنای آن ما، همه بدی‌ها، سختی‌ها، ناکامی و ناکارآمدی‌های مان را به گردن پدر، مادر، جامعه، حکومت و دولت می‌اندازیم؛ فکری که بر مبنای آن یک ذهنیت نادرست شکل‌گرفته است که همه فکر می‌کنیم که مسئول بهبود شرایط زندگی ما شخص دیگری غیر ماست.
راستی تابه‌حال شده است منصفانه به قضاوت خاطرات زندگی برویم.
تابه‌حال شده است که خودمان بنشینیم و خودمان و کلاه مان را قاضی کنیم و ببینیم که ما، در ساختن دنیای مان، جامعه‌مان و کشورمان چه گامی مؤثری برداشته‌ایم.
راستی که این خلوت خودمانی چه قدر می‌تواند مؤثر و ثمربخش باشد.
ما چه کرده‌ایم و برای بهبود خودمان، تغییر شرایط مان و تحول زندگی‌مان چه قدمی برداشته‌ایم؟
بیایید فارغ از اینکه در چه شهر و چه کشوری هستیمف فارغ از اینکه حکومت مان، دولت مان و جامعه‌مان چه می‌کنند خودمان هم‌قدمی به سوی نیک زیستن و تغییرات مثبت برداریم
بیاییم به جای دیگران توقع مان را از خودمان بالا ببریم و از خود بخواهیم که زندگی‌مان را تغییر دهیم.
بیایید خودمان بهتر شویم.
/انتهای متن/
