اهمیت به نماز از حرف تا عمل

نسیم شهسواری/

در میان اعمال و بایدها و نبایدهای دینی به نام اسلام، نماز پررنگ‌ترین و بااهمیت‌ترین اعمال دینی است. نماز تنها یک فعل واجب برای ابراز تشکر از خداوند نیست، نماز یک صراط مستقیم است که ما را از کج روی‌ها و افتادن‌ها بازمی‌دارد و همانند سدی محکم آدمی از  پیش رفتن در مسیرهای نادرست و پرپیچ خم حفظ می‌کند.

اما اگر این روزها به میان مردم مخصوصا جوانان برویم و پای صحبت بعضی‌ها بنشینیم، خواهیم دید که اهمیت نماز دارد روزبه‌روز در میان افراد جامعه‌مان کم‌رنگ‌تر می‌شود.

به‌راستی علت این کم‌رنگی و بعضا پشت کردن‌ها و دوری انسان‌ها از نماز، در جامعه‌ای که نام اسلامیت را در کنار جمهوریتش دارد، به چه دلیل است؟

شاید وقتی با مسئولین و یا دست‌اندرکاران این امر صحبت بشود، تقصیر را به گردن خانواده‌ها، تربیت‌های نادرست و تهاجم فرهنگی و مسائلی از این قبیل بیاندازند.

اما آیا این امر حقیقت دارد و تنها متهمِ تضعیف جایگاه نماز در جامعه‌مان، تهاجم فرهنگی و تربیت‌های از روی نادانی خانواده‌هاست و مسئولین و برنامه ریزان فرهنگی اجتماعی ما در این زمینه بی‌تقصیرند؟

من به‌عنوان یک شهروند که دغدغه مسائل فرهنگی را دارد، در این زمینه سوالاتی برایم  مطرح است که امیدوارم مسئولین مربوطه پاسخی برای آنها داشته باشند:

• چرا در صداوسیما به‌عنوان یک رسانه ملی، اهمیت لازم به نماز و نیایش داده نمی‌شود؟ وقتی در رسانه سریع‌ترین اذان ممکن را پخش می‌کنند تا مبادا زمانی از تبلیغات و پخش سریال‌های آن‌چنانی گرفته شود، می‌توان اهمیت به نماز را از افراد جامعه خواستار بود؟
• وقتی در تنظیم کردن برنامه حرکت قطارها و برای داشتن رکورد سرعت، کمترین زمان ممکن را برای نماز در نظر می‌گیرند آیا می‌توان از افراد جامعه و جوانان و نوجوانانش اهمیت به نماز را انتظار داشت.؟
• وقتی در یک شهر مذهبی مانند مشهد مقدس یک سی دی آموزش نماز برای کودکان را نمی توان در میان اقلام فرهنگی فروشگاه ها پیدا کرد و با زحمت زیاد باید آن را از یک فروشگاه  خارج از محدوده حرم تهیه کرد آیا می‌توان از کودکان تقاضای اهمیت و اهتمام به نماز را داشت.؟

اهمیت دادن به نماز به گفتن‌ها و همایش‌ها و داشتن ستاد اقامه نماز نیست، اهمیت به نماز را باید در لابه‌لای روزهای زندگی روزمره به مردم جامعه آموخت.

مسئولین عزیز! به عمل کار برآید به سخن‌دانی نیست.

/انتهای متن/