سلامی چو بوی خوش آشنایی
سلامـی چو بـــــــوی خــــوش آشنایی بــــــدان مردم دیده روشنـــــــــایی
درودی چـــو نــــور دل پارســـــــایان بــــدان شمع خلوتگه پارســــــایی
نمــــی‌بینم از همدمــان هیــچ بر جای دلم خون شد از غصه ساقی کجایی
ز کوی مغـــان رخ مگردان که آن جا فروشند مفتـــاح مشکـــــل گشــایی
عروس جهان گر چه در حد حسن است ز حد می‌برد شیوه بـــــــی‌وفایـــــی
دل خستــــه من گرش همتــــــی هست نخواهد ز سنگین دلان مومیـــــــایی
می صوفی افکن کــــــجا می‌فــروشند که در تابم از دســــــــت زهد ریایی
رفیقان چنان عهد صـــحبت شـکستند که گویی نبوده‌ســـــــــت خود آشنایی
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامـــع بسی پادشایـــــی کنم در گــــــــــــدایی
بیاموزمـــت کیـــــــمیای سعـــــادت زهم صحبت بد جدایــــــی جدایـــــــی
مکن حافظ از جور دوران شکایت چه دانی تو ای بـــــــنده کار خدایــــــی
/انتهای متن/
