اولین روز زندگی

منیژه جانقلی/

پوشیده در لباس سفید و ساده‌ی توری، مقابل آینه  و شـمعدان سـاده‌اش نشـسته بود. چادر سـفیدش هنوز روی سـرش بود. نگاهش به مردی بود با لباس دامادی. مردی که گفته بود:« تو را به خاطر ایمان و سادگی‌ات انتخاب کرده ام.»
صدای اذان که از گلدسـته‌های مسـجد در گوشـش پیچید، مردش برخاسـت. با عشـق نگاهش کرد. صدای مردش را شـنید:
ـ نماز اول وقت، آن هم به جماعت، در اولین روز زندگی مشـترک‌مان می‌چسـبد.
تبسـمی بر لب زن نشـست.
مرد بیرون که می‌رفت، برگشـت و نگاهی به عروسـش انداخت.
ــ من به قسـمت مردانه می‌روم.
زن می‌دانسـت، می‌رود مردها را برای نماز جماعت به صف کند.
او هم برخاسـت. داشـت به شـستن آرایشـش و به صف کردن زنان برای نماز اول وقت فکر می‌کرد.
برگرفته از: کتاب رسم دلدادگی

/انتهای متن/