کاش کسی با من حرف بزنه

سرویس فرهنگی به دخت؛ سهرابی/

زردی كمرنگ آفتاب روی دیوار ریخته بود. پرنیا به ساعت دیواری نگاه كرد و از آشپزخانه بیرون آمد. صدای چرخیدن كلید در قفل آمد و در باز شد. روزبه با لبخند سلام كرد و جعبه شیرینی را كه در دست داشت به او داد. او نیز با لبخند خسته نباشید گفت. روزبه سرتكان داد. بوی كرفس سرخ شده فضا را پر كرده بود. اخم­های روزبه در هم رفت. كتش را درآورد و روی دسته ی مبل انداخت و به سمت روشویی رفت. بیرون كه آمد قطره های آب از صورتش چكید. به طرف مبل رفت و روی آن افتاد. پرنیا لیوان شربت را روی میز گذاشت:

ــ  می­گن، آخرین روز نمایشگاه گل و گیاهه.

روزبه، جرعه­ای از شربت را سر كشید:

ــ امروز می­ریم. هر كدام را كه خواستی انتخاب كن، هدیه تولّدت. تازه، شام را هم بیرون می­خوریم.

روزنامه را از روی میز برداشت و جلو صورتش تكان داد:

ــ اما این پنجره رو باز كن كه خفه شدم، بوی كرفس اتاق را پر كرده!

پرنیا ابرو بالا انداخت:

ــ سبزی های فریزریمون تموم شده بود. از ظهر تا حالا دارم سبزی پاك می­كنم، می­شویم، خرد و سرخ می­كنم. كار كه تموم نمی­شه.

به طرف پنجره رفت و آن را باز كرد. سرك كشید توی كوچه، كوچه بن بست بود و كارگرها با سر و صدای ماشینی كه آسفالت­های كوچه را می­كند، كار می­كردند.

ــ این كندن و پر كردن­ها كه تمومی نداره. امروز برای كابل تلفن می­كنند، فردا برای گاز و چیزای دیگه.

پرنیا از كنار پنجره برگشت. به آشپزخانه رفت. چای را دم كرد. در جعبه شیرینی را باز كرد و به داخل آن سرك كشید. ابرویی بالا انداخت:

ــ او…م!

صدایش را بلند كرد:

ــ شیرینی می­خوری؟

مرد جوابی نداد. در جعبه را بست و داخل یخچال جا داد. از آشپزخانه بیرون آمد.

به او نگاه كرد. روزنامه را روی میز پهن كرده و خم شده بود روی آن. خودكار توی دستش بود و نوشته­ها را سطر به سطر دنبال می­كرد.

پرنیا به اتاق خواب رفت. جلو آینه نشست. موهای بلندش را باز كرد و برس كشید.

به مچ دستان و بنا گوشش عطر زد. پیراهن مردانه آبی رنگ اتو كشیده­ای را از كمد بیرون آورد.

با صدای بلند گفت:

ــ لباساتو عوض نمی­كنی؟

مرد جوابی نداد. از اتاق خواب بیرون آمد. پیراهن را نشان داد:

ــ اینو می­پوشی؟

روزبه زیر مطلبی را خط كشید. سرش را بلند كرد و به پیراهن خیره شد. دكمه بالای پیراهنش را باز كرد و خود را باد زد:

ــ آره همین خوبه.

پرنیا پیراهن را به دسته صندلی آویزان كرد:

ــ تا چای می­ریزم، پاشو حاضر شو.

ـ الان هوا گرمه و ترافیكه، صبر كن كمی هوا خنك­تر بشه، بعد می­ریم.

پرنیا به آشپزخانه رفت و چای را در فنجان­های سرامیك قرمز و نارنجی رنگ ریخت و از آشپزخانه بیرون آمد. سینی چای را جلوی او، روی میز گذاشت و روبرویش، روی مبل راحتی نشست و به او خیره شد.

روزبه دور آگهی­های خرید اتومبیل را خط می­كشید. سر و صدای وانت نخاله­كش بلند بود.

مردی داد می­زد:

ــ بیا عقب، عقب، عقب­تر . . .

پرنیا به ساعت نگاه كرد. چیزی به اذان مغرب نمانده بود.

پوست خشك دستانش را لمس كرد و بعد رها كرد. باز به ساعت نگاه كرد.

سر و صدا از بیرون خانه هنوز شنیده می­شد.

ــ چایت سرد شد.

روزبه سرش توی روزنامه بود. دستش دراز شد. حبه قندی برداشت و در دهان گذاشت. چای را هورت كشید. بازهم . . .

پرنیا برگ روزنامه­ای را برداشت، تا كرد و كنار گذاشت. روزبه به او نگاه كرد:

ــ كمی خنك­تر بشه می­ریم، دیر نمی­شه.

پرنیا سر تكان داد و دست برد توی موهایش و با گل­سر پشت سرش جمع كرد. فنجان را برداشت و جرعه جرعه ­نوشید. به روزبه كه روی كوسن مبل لم داده بود نگاه كرد:

ــ شیرینی می­خوری؟

سرش را به علامت نه تكان داد.

لحظه­ای بعد به او نگاه كرد:

ــ آره می­خورم، آخه شیرینی­هاش خیلی تازه­اند. از همان هایی است كه دوست دارم.

پرنیا از جا بلند شد:

ــ گذاشتمشون یخچال خراب نشه، الآن میارم.

ــ پس یه چایی دیگه­ هم برام بیار.

فنجان خالی را در سینی گذاشت و به آشپزخانه برد. از پشت شیشه پنجره ی آشپزخانه، وانت بار را دید كه در كوچه ی بن بست گیر كرده بود و با فریاد كارگر­ها، گاز می­داد و عقب و جلو می­رفت. چای ریخت و چند شیرینی تر و تازه، در ظرفی بلور چیده و به اتاق آمد.

روزبه گفت:

ــ این سر و صداها چرا قطع نمی­شه؟!

پرنیا خیره شد به او.

ــ انگار راننده ناشیه.

ظرف شیرینی و سینی چای را جلو او گذاشت و روی لبه ی مبل نشست.

ــ امروز چه خبر بود؟

ــ هیچی، كار و گرفتاری.

پرنیا پوست لبش را جوید:

ــ معلومه قیافه­ات خیلی خسته است!

روزبه حركتی به صورتش داد و شانه بالا انداخت.

ــ همینه دیگه، زندگیه باید تحمل كرد.

پرنیا پاهایش را روی هم انداخت و چین­های دامن صورتی­اش را صاف كرد.

روزبه دستی به پیشانی اش كشید:

ــ میام خونه، مثلاً استراحت كنم. نفس راحتی بكشم. با این همه سر و صدا كه نمی شه.

پرنیا شیرینی­ای برداشت. داخل بشقاب گذاشت، با كارد به دو نیم كرد و نیم آن را به طرف روزبه گرفت:

خوب من هم از دست شان اعصابم خرده. دو روزِه كه دارم گرد و خاك خانه را می­گیرم ولی باز می­بینی همه جا پر از گرد و خاكه . . .

روزبه گوشه­ای از شیرینی را توی دهانش گذاشت:

ــ دیشب بد خواب شده بودم و از خستگی خوابم نبرد.

پاهایش را روی مبل دراز كرد و چشم­هایش را بست.

پرنیا با تعجب نگاهش كرد:

ــ یواش یواش بلند شو لباساتو عوض كن.

ــ بلند می­شم، تو لباس بپوش، من كاری ندارم.

بلند شد و به اتاق خواب رفت. مانتوی فسفری رنگ را از كمد بیرون آورد و روی تخت انداخت. شال­هایی را كه پایین كمد ریخته بودند را به گیره آویزان كرد.

از میان آن­ها شال سبزی را بیرون كشید. مانتو پوشید، شال را سر كرد و خود را در آینه برانداز كرد. كیفش را برداشت و پیش از بیرون آمدن به طرف پنجره رفت. پرده را كنار زد. كوچه ساكت شده بود. وانت بار و كارگرها رفته بودند. هلال ماه را دید كه  نوك شاخه­ها بیدار نشسته بود.

روی بالكن ساختمان روبه­رویی پیرزنی روی صندلی نشسته و به موزیك ملایم رادیو گوش می­داد. از اتاق بیرون آمد.

روزبه روی مبل خوابیده و خر و پفش اتاق را پر كرده بود. چند لحظه به او خیره ماند بعد به چار چوب در تكیه داد. از میان انگشت­های روزبه نیمه­ی شیرینی گاز زده، روی زمین افتاد.

 /انتهای متن/