آهسته گفت: من که کبوتر نمی شوم
آنها برای حاجتشان بال می‌زنند
حتا یکی به عشق تو آیا پریده‌است؟
سرویس فرهنگی به دخت/هر روز در سکوت خیابان ِ دوردست
روی ردیف نازکی از سیم مینشستوقتی کبوتران حرم چرخ می‌زدند
یک بغض کهنه توی گلو داشت… میشکستابری سپید از سر گلدسته می‌پرید:
جمع کبوتران خوش‌آواز خودپرستآنها که فکر دانه و آبند و این حرم
جایی که هرچقدر بخواهند دانه هستآنها برای حاجتشان بال می‌زنند
حتا یکی به عشق تو آیا پریده‌است؟رعدی زد آسمان و ترک خورد ناگهان
از غصه‌ی کلاغ، کلاغی که سخت مست…ابر سپید چرخ زد و تکه‌پاره شد
هرجا کبوتری به زمین رفت و بال بستباران گرفت – بغض خدا هم شکسته بود
تنها کلاغ روی همان ارتفاع پست،آهسته گفت: من که کبوتر نمی‌شوم
اما دلم به دیدن گلدسته‌ات خوشستمژگان عباسلو / انتهای متن/
