این زنان صبور و بزرگوار

سرویس فرهنگی به دخت/

چه کسی باور می کند که کودکی هشت ساله به امامت برسد؛ امامت شیعیان و  رهبری جهان اسلام؟

 باورش سخت است، اما در خاندان پیامبر خدا (ص)، که زاده زهرا(س) و علی(ع) هستند، این امر شدنی بود و شد.

امام دهم شیعیان که نام شریفش علی بود و به لقب های “هادی” و “نقی” شناخته شد ، تنها هشت سال داشت که به امامت رسید. پدر جوانش حضرت جواد(ع) هم، که در 25 سالگی به شهادت رسید، در همین سن، یعنی هشت سالگی،  ردای امامت را بر تن کرده بود. امام هادی(ع) 33 سال منصب امامت را عهده دار بود.

سیمای نورانی

در توصیف امام دهم (ع ) گفته اند:

قامتی نه بلند و نه کوتاه داشت، گونه هايش اندکی برآمده و سرخ و سفيد و چشمانش فراخ و ابروانش گشاده بود . بذل و بخشش بسيار مي کرد . آن چنان شکوه و هيبتی داشت که وقتی بر متوکل خليفه جبار عباسی وارد مي شد او و درباريانش با همه دشمنی،به احترامش برمي خاستند.

     امام هادی(ع ) با خلفای متعددی از بنی عباس همزمان بود و مورد کین و دشمنی همه آنها قرار داشت: معتصم ، واثق ، متوکل ، منتصر ، مستعين ، معتز . نفوذ معنوی و احاطه علمی امام مورد اقرار همه آنها بود.

زهد، عبادت، دانش، ساده زیستی ، قدرت استدلال (که در مجالس مناظره بخوبی معلوم بود) و سیمای همیشه متبسم امام او را محبوب دلها کرده بو، بی انکه از هیبت او بکاهد.

همین نفوذ و محبوبیت بود که باعث شد والی مدینه طی نامه ای خطر وجود او را به متوکل یادآور شود.

امام جماعت حرمين (مکه و مدينه ) هم در مورد امام به متوکل عباسی نوشت :” اگر تو را به مکه و مدينه حاجتی است ، علی بن محمد ( هادی ) را از اين ديار بيرون بر ، که بيشتر اين ناحيه را مطيع و منقاد خود گردانيده است.” نتیجه  آنکه امام را از مدینه به سامرا مرکز حکومت عباسی فراخواندند و امام حدود بیست سال در محله عسکر(سپاهیان) تحت نظر و در واقع زندانی بود.

• نتیجه نتیتاتااانتیآنکهنت

مادر امام

مادر امام سمانه (یا جمانه) منقرش مغربی از بزرگ زادگان سرزمین مغرب بود که در جریان جنگی به اسارت درآمد و به همسری امام جواد(ع) درآمد. او را زنی مومن و باتقوا دانسته اند که تا زمان ازدواج با امام، هیچ مردی در زندگیش راه نداشت. بی تردید زنی که بایستی فرزندش در سن هشت سالگی به منصب بزرگ امامت برسد، در پرورش و تربیت او در طریق دین و معرفت دینی در کنار همسر بزرگوارش حضرت جواد(ع) تلاش و زحمت بسیار متحمل شده است، مخصوصا که امام جواد (ع) درشرایط سختی از سوی دستگاه خلافت به امر نشر معارف ناب دینی می پرداخت.

این بانوی بزرگوار معروف به «سیده» بود. گفته اند که همواره روزه دار بود و در زهد و تقوا مثل و مانندی نداشت.

امام هادی (ع) خود در شأن مادر بزرگوارش فرمود:
“مادرم ، زنى با معرفت و با فضيلت بود و نسبت به من معرفت كامل داشت و تمام مسائل و حقوق الهى را در همه موارد رعايت مى كرد، او اهل بهشت مى باشد”.

همسرامام

همسرامام هادی(ع) “حُدَیث” و یا” سلیل” نام داشت؛ همان بانویی که مادر امام حسن عسکری(ع) بود. لقبش«جدّه» بوده است. چرا که سمت مادربزرگی  حضرت امام زمان(عج) را داشته است. درمورد فضیلت و اعتباراین بانو بسیار گفته اند تا آنجا که بعد از امام حسن عسکری(ع)  “مفزع الشیعه ” (پناه شیعه)‌نامیده شد.

 ایشان در زمان شهادت امام حسن عسکری حدوداً 50-60 ساله بودند.

مردی می‌گوید به خدمت عمه امام عسکری حکیمه خاتون (دختر امام جواد) رفتم و با ایشان راجع به عقاید شیعه و مسأله امامت و غیره صحبت کردم و نظرات ایشان را شنیدم تا رسید به امام حسن عسکری که ایشان فرمودند فعلاً امام من فرزند اوست که الان مستور و مخفی است. گفتم حال که ایشان مخفی هستند، اگر ما مشکلی داشته باشیم، به چه کسی رجوع کنیم؟ گفتند به جدّه رجوع نمایید! و فرمودند امام حسن عسکری همان کاری را کردند که حسین بن علی(علیهما‌السلام) کردند. وصی واقعی امام حسین(ع) علی بن الحسین امام زین العابدین(ع) بودند، امّا وصایای خود را به خواهرشان زینب(س) نمودند. وصی واقعی و در باطن امام حسن عسکری نیز فرزندی است که هم اکنون مخفی است، ولی در ظاهر(برای حفظ حجت خدا، وصی خود را این زن با جلالت قرار دادند. جایگاه و رتبه ایشان در صلاح و ورع و تقوا بسیار بالا بود.

امام هادی(ع) در مورد ایشان فرمودند: سلیل از هر آفت و هر پلیدی و نجاست بیرون کشیده شد. و سپس فرمودند به زودی حق تعالی به تو حجت خود را بر خلق، عطا فرماید که زمین را از عدل پر کند همان طور که از جور پر شده باشد.

/انتهای متن/