وصیت، آخرین سفارش است

هر چیز آدابی دارد و برای سفر آخرت و مرگ هم آدابی است. یکی از این آداب وصیت کردن است، یعنی آخرین سفارش هایی که آدمی دارد برای بعد از خود.

3

سرویس اجتماعی به دخت/

1-   هرکس می تواند وصیت یا وصایایی را که قبلا تنظیم کرده است خواه عهدی یا تملیکی ابطال کند و از نو وصیت جدیدی بنویسد.

عهدی: وصیتی که به موجب آن تعهد به کاری کرده است.

تملیکی :که به موجب آن ملکی را منتقل کرده است.

2- هیچ کس نمی تواند بیش از یک سوم(ثلث)از میراث (ماترک) خود را مورد وصیت ‏ قرار دهد، مگر آنکه وارث یا وارثانش بر مبنای سهم (حسب السهم) خود میزان اضافه بر ثلث مال را که شرعا و قانونا متعلق به آنهاست اجازه  دهند. ( وصیت را تنفیذ کنند)

3- هیچ کس نمی تواند به موجب وصیت یک یا تمام یا عده‏ای از وراث خود را از سهم الارث شان محروم سازد.

4- آنکه وصیت به نفع او می شود(وارث) و به موجب وصیت مالک مالی می گردد، بایستی در زمان‏ فوت وصیت‏کننده انسان زنده باشد و اگر در زمان فوت وصیت‏کننده جنین و در رحم مادر است، باید زنده به دنیا بیاید.

5- وصیت‏نامه را به سه قسم می توان تنظیم کرد:

 الف-رسمی- که بایستی در دفتر اسناد رسمی تنظیم و ثبت شود و مقررات راجع‏ به اسناد رسمی در آن رعایت گردد.

ب-خودنوشت-که اشخاص باسواد بایستی بخط خود بنویسند و تاریخ آنرا دقیقا بگذارند و امضاء کنند.

ج-سری-که آنرا به خط خود می نویسند یا دیگری می نویسد و موصی (وصیت کننده) امضا می کند و سپس‏ آنرا در پاکتی گذارده و لاک و مهر می نماید و به اداره ثبت اسناد یا هر مرجع‏ دیگری که بموجب آئین‏نامه‏های وزارت دادگستری معین شود به امانت می گذارد و رسید می گیرد.

گرداوری و تنظیم(افشاری)/ انتهای متن/

نمایش نظرات (3)