وصیت، آخرین سفارش است
هر چیز آدابی دارد و برای سفر آخرت و مرگ هم آدابی است. یکی از این آداب وصیت کردن است، یعنی آخرین سفارش هایی که آدمی دارد برای بعد از خود.
سرویس اجتماعی به دخت/
1- هرکس می تواند وصیت یا وصایایی را که قبلا تنظیم کرده است خواه عهدی یا تملیکی ابطال کند و از نو وصیت جدیدی بنویسد.
عهدی: وصیتی که به موجب آن تعهد به کاری کرده است.
تملیکی :که به موجب آن ملکی را منتقل کرده است.
2- هیچ کس نمی تواند بیش از یک سوم(ثلث)از میراث (ماترک) خود را مورد وصیت قرار دهد، مگر آنکه وارث یا وارثانش بر مبنای سهم (حسب السهم) خود میزان اضافه بر ثلث مال را که شرعا و قانونا متعلق به آنهاست اجازه دهند. ( وصیت را تنفیذ کنند)
3- هیچ کس نمی تواند به موجب وصیت یک یا تمام یا عدهای از وراث خود را از سهم الارث شان محروم سازد.
4- آنکه وصیت به نفع او می شود(وارث) و به موجب وصیت مالک مالی می گردد، بایستی در زمان فوت وصیتکننده انسان زنده باشد و اگر در زمان فوت وصیتکننده جنین و در رحم مادر است، باید زنده به دنیا بیاید.
5- وصیتنامه را به سه قسم می توان تنظیم کرد:
الف-رسمی- که بایستی در دفتر اسناد رسمی تنظیم و ثبت شود و مقررات راجع به اسناد رسمی در آن رعایت گردد.
ب-خودنوشت-که اشخاص باسواد بایستی بخط خود بنویسند و تاریخ آنرا دقیقا بگذارند و امضاء کنند.
ج-سری-که آنرا به خط خود می نویسند یا دیگری می نویسد و موصی (وصیت کننده) امضا می کند و سپس آنرا در پاکتی گذارده و لاک و مهر می نماید و به اداره ثبت اسناد یا هر مرجع دیگری که بموجب آئیننامههای وزارت دادگستری معین شود به امانت می گذارد و رسید می گیرد.
گرداوری و تنظیم(افشاری)/ انتهای متن/