تلویزیون ما آنفلانزای کره ای گرفته !
کمتر از یک دهه است که بازار فیلم ها و سریال های کره ای در ایران بسیار داغ شده است؛ از یانگوم گرفته تا سریال هایی مثل: “امپراطور دریا”، “جومونگ” و “متشکرم “.
پای سریال های کره ای با سریال “یانگوم” در بین مردم ایران باز شد، البته پیش از آن سریال هایی مثل پزشکان هم مورد توجه بود، ولی یانگوم شروع انقلاب جدید سریال های کره ای بود.
سرویس فرهنگی به دخت/
بعد از یانگوم سریال هایی مثل: “امپراطور دریا”، “جومونگ” و “متشکرم “مورد استقبال بسیار زیاد مردم قرار گرفت و اوضاع طوری پیش رفت که مراکز و فروشگاه های اینترنتی پر شد از فیلم ها و سریالهای کره ای.
چرا؟
به نظر می رسد مخاطب شرقی و ایرانی قبل از هر چیز تحت تاثیر تکنولوژی، جذابیت و سطح بالای فیلمهای هالیوودی قرار گرفت، ولی کم کم به خصوص مخاطب نوجوان به خاطر محوریت روشنفکرانه و پوچ گرایانه و نیز وجود صحنه های جنسی در بسیاری از این فیلم ها و سریال ها، از آنها فاصله گرفت.
سینمای هند(بالیوود) هم که نوعی هندی شده ی تفکرات هالیوودی با کلاس پایین تر است، هر چند زمانی مخاطبین بسیار زیادی در ایران داشت، اما در چند سال اخیر حتی با وجود بالا رفتن تکنیک های سینمایی و رسیدن به استانداردهای جهانی ، به خاطر داستان های ضعیف ، نا معقول و بیش از حد احساسی، مخاطب نو جوان و جوان را مثل قبل جذب نمی کند. در این بین سریال های کره ای نقطه تعادل بین هالیوود و بالیوود است. به این معنا که از نظر نوع زندگی و افکار، شمای بیننده یک جامعه ی شرقی را نمی بینید که سعی می کند ادای غربی ها را در بیاورد (مثل بالیوود)، بلکه نمونه ی صد در صد آمریکایی را می بینید که در عین افراط در احساسی بودن، کل محوریت داستان ها از منطق خاصی پیروی می کند که مخاطب را تا آخر در بازی احساس و منطق پای تلویزیون نگه می دارد.
این انقلابی جدید از نظر مفاهیم مبلغ لیبرالیسم، یعنی دین زدایی و پوشش زدایی است، ولی به خاطر رعایت برخی اصول شرقی در صحنه های عاطفی مخاطب را مجاب می کند که در حال دیدن سریال به اصطلاح “تمیزی” است.
اکثر سریال های کره ای بر مضامین عشق در کودکی، عشق یک طرفه، مثلث عشقی و کلا عشق در تمامی ابعاد تکیه دارد! به خاطر همین هم هر گروه سنی را جذب می کند. در بیشتر سریال های کره ای که در شبکه مجازی به نمایش در می آید، پوشش زنان نامناسب است و شخصت های دوست داشتنی یا”قهرمان” یک فرد عادی است که هیچ وابستگی و پای بندی دینی ندارد و تنها با مرزهای اخلاقی که خودش معلوم کرده، زندگی می کند.
این مرزها می تواند از قهرمان ما یک مادر با بچه ی نا مشروع، یک معلم بدون در نظر گرفتن مرزهای بین استاد و دانشجو وحتی دختری در خانه های معلوم الحال بسازد و به همین راحتی ضد قهرمان را به جای قهرمان جا بزند و ارزش ها را تغییر دهد.
در اینجا گفتن این نکته بی ضرر نیست که بسیاری از سریال های کره ای در تلویزیون کره پخش نمی شود. سانگ ایل گوک بازیگر نقش جومونگ در سفری که به ایران داشت، در مصاحبه با خبرنگار ایرانی گفته بود که بعضی از سریال هایی که از شبکه ی فارسی وان پخش می شود، در کره اجازه ی پخش از تلویزیون را ندارند. جای تاسف دارد که در کشورما مخاطب ایرانی مخاطب چیزی است که خود کره ایها نسبت به آن اشباع شده و از آن کراهت دارند.
فاطمه قاسم آبادی/ انتهای متن/
