چرا کاندیدای ریاست جمهوری شدم؟

این روزها بحث انتخابات ریاست جمهوری حسابی داغ است. از جمع های دو سه نفره در تاکسی و مترو و اتوبوس گرفته تا صف نان و … همه از مناظره ها و کاندیدای موردنظرشان صحبت می کنند. برخی آنقدر روی کاندیدای خود تعصب دارند که در صورت شنیدن آراء مخالف در دفاع از شخص محبوب شان دست به یقه به هم می شوند! واقعیت این است که همه منتظرند تا ببینند گفته های رئیس جمهور منتخب شان در آینده نه چندان دور، چقدر رنگ واقعیت به خود گرفته و تا چه حد مطالبه ها و خواسته های مردم  را اجرایی می کند. این خواسته ها گاهی آنقدر در زندگی افراد حیاتی است که حاضرند برای شنیده شدن خواسته ها یا بهتر است بگویم حقوق طبیعی خود هر کاری انجام دهند مثلاً وارد وزارت کشور شده و نامشان را در لیست کاندیدهای ریاست جمهور به ثبت برسانند!

علیرضا رضایی بازنشسته ارتش و از جانبازان هشت سال دفاع مقدس است. او که چندی پیش کاندیدای ریاست جمهوری شد حرف های زیادی برای گفتن دارد. با او به صحبت نشستیم تا حرف ها و خواسته های او را انتقال دهیم.

 

آقای رضایی، چه عاملی باعث شد در کاندیداتوری ریاست جمهوری این دوره حاضر شده و ثبت نام کنید؟

• من حد وحدود خود را می دانم ومی دانستم که من وبسیاری افراد بی نام و نشان رد صلاحیت خواهیم شد.هدف من از کاندیدا شدن ریاست جمهوری فقط و فقط این بود که شاید در وزارت کشور، یک خبرنگار مصاحبه ای با من داشته باشد تا از این طریق بتوانم پاره ای از مشکلات بازنشسته های ارتش و هشت سال دفاع مقدس را که سالهاست مورد بی مهری مسئولان قرار گرفته ایم، عنوان کنم. ایده آلم این بود که این مصاحبه انجام و بدون هیچ سانسوری پخش شود و به گوش مسئولان (البته اگر گوش شنوایی داشته باشند) برسد.

 

 هدف من از کاندیدا شدن ریاست جمهوری فقط این بود که شاید در وزارت کشور، یک خبرنگار مصاحبه ای با من داشته باشد تا از این طریق بتوانم پاره ای از مشکلات بازنشسته های ارتش و هشت سال دفاع مقدس را که سالهاست مورد بی مهری مسئولان قرار گرفته ایم، عنوان کنم.

 

خبرنگارها حاضر در وزارت کشور با کاندیداها مصاحبه می کنند؟

• متاسفانه خبرنگاران فقط کاندیداهایی را که با لباس ها و قیافه های عجیب وغریب آمده بودند، مورد لطف ومرحمت قرار می دادند و حتی با آنها عکس سلفی هم می گرفتند. نمی دانم منظورشان از این کارها چه بود.

 

برای بیان صحبت ها یا بهتر است بگویم درد و دل های تان تا به حال راه دیگری امتحان نکرده اید؟

• ما بارها مقابل مجلس و ریاست جمهوری تجمع داشته ایم و خواسته های بر حق خود را عنوان کرده ایم. اما متأسفانه تاکنون هیچ یک از این اقدامات هیچ نتیجه ای دربر نداشته است. تنها خواسته من همسان سازی حقوق بازنشسته ها با شاغلین بوده که از سال 1386 تصویب شده ولی هنوز اجرا نشده است.

 

تنها خواسته من همسان سازی حقوق بازنشسته ها با شاغلین بوده که از سال 1386 تصویب شده ولی هنوز اجرا نشده است.

 

شما خودتان ه عنوان کاندیدای ریاست جمهوری چه پیشنهاداتی برای تحقق این خواسته خود دارید؟

• رئیس جمهور باید از دولت بخواهد با یک برنامه ریزی دقیق حق وحقوق بازنشسته ها را برابر تورم حقیقی بپردازد مانند حقوق مجلسیان. در زمان ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد به گفته ایشان حقوق دولتیان یک میلیون و 200 هزار تومان و حقوق ما 350 هزار بود امروز مجلسیان برای خود حداقل حقوق24 میلیون تومانی تصویب کرده اند ولی حقوق ما حداکثر 2 میلیون و 500 هزار تومان است. اگر بخواهیم عادلانه حساب کنیم با توجه به شرایط اقتصادی موجود حداقل حقوق بازنشسته ها باید 6 میلیون تومان باشد. ایران یک کشور ثروتمند است و ثروت کشور باید عادلانه تقسیم شود. حرمت بازنشسته حفظ و جوانان بیکار و افسرده مشغول کار شوند و به این طریق نشاط واقعی به جامعه باز گردد.

 

کلا به عنوان یک بازنشسته ارتش با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنید؟

• ما بازنشسته های ارتش و رزمنده های هشت سال دفاع مقدس علاوه بر مشکلات اقتصادی درگیر مشکلات روحی و روانی هم هستیم. وقتی از تنها فرزند پسرم که لیسانس حقوق دارد پیشنهاد دادم برای فرار از بیکاری به استخدام ارتش در بیاید جوابی به من داد که روح و روان مرا بهم ریخت. به من گفت: «شما بعد از این 30 سال خدمت صادقانه درارتش و حضور مستمر در جبهه هنوز با مسافرکشی هم نمی توانی ما را تأمین کنی چطور از من می خواهی  پا جای پای شما بگذارم و در ارتش خدمت کنم.» ناگفته نماند که من در پدافند خدمت کرده و متخصص موشک ها بودم. امروز باز نشسته ها برای تحصیل فرزندان و خرج و مخارج ازدواج فرزندانشان درمضیقه هستند. آرزوی یک مسافرت بی دغدغه به دل بچه هایمان مانده است. 70 درصد حقوق اکثر بازنشسته ها بابت پیشخورها از کل حقوق کسر می شود. دریافتی خالص ما معمولاً بین 800 هزار تا یک میلیون تومان است که مقداری از آن هم بابت قسط  و قبض آب و برق و تلفن کسر می شود. با این شرایط می توانم بگویم زندگی ما شبیه یک معجزه است. در واقع ما زندگی نمی کنیم زور می زنیم تا زنده بمانیم. از خدا می خواهیم کسانی را که برای این ملت کار می کنند عمر طولانی عطا فرموده و کسانی را که در حق این ملت مظلوم ظلم می کنند هدایت کرده و اگر قابل هدایت نیستند بزودی زود آنها را ریشه کن کند.

 

وقتی از تنها فرزند پسربیکارم خواستم به استخدام ارتش در بیاید، در جوابم گفت: شما بعد از 30 سال خدمت صادقانه درارتش و جبهه هنوز با مسافرکشی هم نمی توانی ما را تأمین کنی، چطور از من می خواهی  پا جای پای شما بگذارم و در ارتش خدمت کنم؟!

 

با توجه به همه اینها چه مطالبات و خواسته هایی از رئیس جمهور آینده دارید؟

• در چند سال اخیر به لطف تدابیر آموزش عالی، جوانان برای قبولی در دانشگاه سراسری در هر شهر و دیاری مجبورند قید خانه و خانواده را بزنند. درست در سن 19- 18  سالگی یعنی زمانی که فرزند احتیاج مبرم به هدایت پدر ومادر دارد به خاطر قبول شدن در دانشگاهی که هزاران کیلومتر با خانه و والدینش فاصله دارد باید آنها را ترک کند. به عنوان مثال دختران شیرازی دردانشگاه مشهد ودختران مشهدی در دانشگاه شیراز پذیرفته می شوند و با توجه به وضعیت فرهنگی و اجتماعی جامعه معلوم نیست دور از چشم پدر و مادر چه اتفاقاتی برای آنها روی خواهد داد. بهتر نیست هزینه ای که خانواده ها بابت ایاب وذهاب و خوابگاه متحمل می شوند دانشگاه از این خانواده ها گرفته و آنها را بومی کند. رئیس جمهور منتخب من بایستی شجاع و پاک باشد تا بتواند در برابر ناپاکان و اختلاس گران بایستد. وقتی به خارج از کشور به ویژه کشورهای اروپایی سفر می کند حتماً جویای وضعیت زندگی ومعیشت ارتشیان و بازنشسته های آن کشور شود. آیا آنها هم بعد از 30 سال خدمت، برای امرار معاش در دوران بازنشستگی به شغل های خدمتکاری، گارسونی، مسافر کشی و … روی می آورند؟

 

رئیس جمهور منتخب من بایستی شجاع و پاک باشد تا بتواند در برابر ناپاکان و اختلاس گران بایستد.

 

برای یک کشور قدرتمند با تمدن 2500 ساله کسر شأن است که نظامیانش به خاطر تأمین نشدن و عدم کفاف حقوق بازنشستگی چنین شغل هایی را انتخاب کنند. هر کسی با 3-2 بار سوار تاکسی شدن به راحتی متوجه خواهد شد که اکثر رانندگان تاکسی های خطی و همچنین آژانس ها، بازنشسته ها آن هم از نوع ارتشی و به خصوص نیروی هوایی هستند. قسمت بد ماجرا این است که آنها با سن و سال بالای 50 سال کار می کنند و اکثر آنها فرزندان تحصیلکرده و بیکار در منزل دارند. رئیس جمهور حداقل ماهی یک بار با لباس مبدل به میان مردم برود و از نزدیک وضع معیشت آنها را مشاهده کند. دروغ نگوید، ازانتقاد نهراسد. حضرت علی (ع) منتقدین را دور خودش جمع می کرد و خلافکارها را از منسب عزل می نمود. این شیوه یک حکومت اسلامی است. چند سالی است واژه های رنج آوری ورد زبان دولت مردان شده که مردم ما را آزار می دهد مثل، اگر …ما باید…..شاید….خواهد شد و…  وقتی هیچ کدام آنها محقق نمی شود فقط بی اعتمادی باقی می ماند و بس.

 

 رئیس جمهور حداقل ماهی یک بار با لباس مبدل به میان مردم برود و از نزدیک وضع معیشت آنها را مشاهده کند.

/انتهای متن/