فاطمه بنت مجتبی صاحب کرامت بود

بیش از نیم قرن از هجرت تاریخی رسول اکرم(ص) به مدینه می گذشت. در آن ایام پیوندی خجسته در خاندان پاک پیامبر(ص) به وقوع پیوست.این پیوند یکی از زیباترین رخدادهای شیرین تاریخ اسلام است. دو نسل امامت به هم رسید و از اینها فرزندانی پاک و طاهر به وجود آمدند که ائمه(ع) به آن مباهات می کردند.این پیوند مبارک که بین حضرت امام زین العابدین(ع) و فاطمه دختر امام حسن مجتبی(ع) برقرار شد، شادی و سرور را به خاندان پاک پیامبر(ص) هدیه کرد و لبخند مسرت را بر لبان مبارک آنان نشاند. نتیجه این پیوند مبارک تولد پنجمین اختر آسمان ولایت امام محمد باقر بود.

مادر گرامی امام محمد باقر(ع) زنی نمونه و ممتاز و صاحب کرامت بود. کرامت در لغت به بزرگی، عزّت و بزرگواری معنی شده است و در اصطلاح امر خارق العاده ای است که خداوند جهت گرامیداشت دوستان خاصّ و خالص خویش به آنان اعطاء نموده و فرق آن با معجزه آن است که معجزه برای اثبات نبوت یا امامت است ولی کرامت چنین نیست.

کرامتِ بزرگی که از این بانوی بزرگوار صادر شده، شگفت انگیز و شنیدنی است. امام محمد باقر(ع) فرزند ایشان می فرماید:

مادر من كه مادر عبد اللّه و دختر امام حسن باشد نزد ديوارى نشسته بود، آن ديوار شكست خورد و نزديك بود كه بر سر آن بى‏بى خراب شود، آن بى‏بى بدست خود اشاره كرد و گفت: بحق مصطفى صلى اللّه عليه و آله كه خدا بتو اجازه سقوط ندهد تا من از اينجا بلند شوم، ديوار در هوا معلّق شد تا آن بى‏بى بلند شد و رفت آنگاه آن ديوار سقوط كرد، على بن الحسين بجهت (دفع اين بلاء) مبلغ (100) دينار براى آن بى‏بى صدقه داد.

منابع: اثبات الوصیة

ناسخ التواریخ

بحارالانوار

/انتهای متن/