نشست مبارزه با آزار خیابانی برگزار شد

آمنه شیرافکن، روزنامه نگار  و فعال حوزه زنان در ابتدا گفت: “وقتی به موضوع خشونت در فضای عمومی می‌رسیم اغلب به شکل غیرمترقبه‌ای با فضایی مواجه می‌شویم که در اختیار گروهی محدود است، برای مثال در اتوبوس یا هر وسیله حمل‌ونقل شهری دیگر، اغلب کمترین فضا به زنان اختصاص پیدا کرده. همچنین به زنان القا می‌شود که مردان سهامداران عرصه عمومی هستند و اگر حالا زنان می‌خواهند وارد این عرصه شوند پس مردان باید جلوی این وارد شدن را بگیرند، حالا این جلوگیری از حضور زنان در عرصه عمومی می‌تواند خیابان، دولت، مجلس و … باشد.  تصور من این است که الآن ما در یک بازه زمانی هستیم که خوشبختانه دوران خوشایندی برای ما زنان است. ما وارد گفتمان سازی آزاد درباره ی آزارهای خیابانی و انواع خشونت‌ها شده‌ایم. بنابراین موضوع را باید به فال نیک گرفت که زنان از اندرونی‌ها خارج‌شده‌اند و سهم خودشان را در عرصه عمومی می‌خواهند و این به یک مطالبه ی جهانی تبدیل شده است.”

الهام فخاری، عضو کمیسیون اجتماعی شورای شهر تهران هم در ادامه اظهار کرد: « فکر می‌کنم ما باید از حضور تزئینی زنان در جامعه عبور کنیم و تنها در همین صورت است که می‌توان امیدوار بود زنان بتوانند در نهادهای تأثیرگذار و انتصابی هم سهمشان را به دست بیاورند و با نگاهی که در این مجموعه‌ها تزریق می‌کنند کاری کنند که زمینه‌های احقاق حق همه زنان فراهم شود. متأسفانه وقتی نگاهی که به زنان می‌شود، نگاه به یک اقلیت است و بعضاً این نگاه در خود زنان هم وجود دارد، آن ها به سمت سهم‌های حداقلی هم هدایت می‌شوند. نمی‌توانیم از تلاش برای حذف خشونت و آزار خیابان حرف بزنیم و در نظر نگیریم که بسیاری از زنان قبل از اینکه وارد خیابان بشوند، در همان فضای خانه‌شان که باید امن‌ترین جا باشد مورد خشونت قرار می‌گیرند، اتفاقا بسیاری از آن ها زنان تحصیل‌کرده و توانمندی هستند اما هیچ راه‌حلی برای خروج از شرایط خشونت‌آمیز نمی‌بینند  از طرفی رسانه‌ها یکی از ارکان مهم تغییر وضعیت موجود هستند چون دیگر گذشت زمانی که زنان برای رساندن صدای خودشان به دیگران از طریق رسانه‌ها، مجبور بودند تلاش کنند و فضایی از مردان بگیرند. امروزه همین تلفن‌های همراه و گسترش ارتباطات کاری کرده که همه می‌توانند رسانه خودشان باشند و صدایشان را به گوش بقیه برسانند.”

طراوت مظفریان عضو جمعیت امام علی و فعال مدنی هم در آخر نشست درباره ی تجربه ناامنی و خشونت در میان زنان حاشیه‌نشین حرف زد: «اولین پرسش من این است که زنان حاشیه‌نشین ما چه سهمی از فضای عمومی دارند؟  زنی که مجبور است به دلایل مختلف بیشتر از دوازده ساعت در خیابان باشد چون دست‌فروشی یا گدایی می‌کند یا حتی کارتن‌خواب است و در خیابان زندگی می‌کند و یا به تن‌فروشی رو آورده چه سهمی از امنیت دارد؟ اصلاً موضوع امنیت در مورد این زنان در نظر گرفته می‌شود؟ مثلا اگر همین لحظه زنی با ظاهر عادی جلوی ما را در خیابان بگیرد و بگوید مورد آزار واقع‌شده برخورد ما چه تفاوتی خواهد داشت با وقتی‌که یک زن با ظاهر زنان حاشیه‌نشین و آسیب‌دیده همین موضوع را برایمان مطرح کند؟ احتمالاً اغلب ما به زن حاشیه نشین ‌توجهی نخواهیم کرد چون اساساً موضوع امنیت و حق ‌و حقوق او برایمان هیچ تعریفی ندارد. نه ‌فقط آزارهای خیابانی، که این زنان در معرض شدیدترین خشونت‌ها در همه ی زمینه‌ها هستند، از ازدواج اجباری بگیرید، تا اجبار به اعتیاد، تن‌فروشی و همچنین ضرب و شتم و تهدید به سلب حق حیات. همه ی این ها در حالی رخ می‌دهد که هیچ نهادی حمایت لازم را از آن ها نمی‌کند.”

/انتهای متن/