تا کی ازدواج و زنان مایه ی تمسخر کارگردانان می شوند؟

“پا تو کفش من نکن” فیلمی به کارگردانی محمدحسین فرح‌ بخش، نویسندگی زهرا پیرهادی و تهیه‌کنندگی عبدالله علیخانی است. این فیلم در مردادماه 96 اکران شد و به تازگی نیز وارد شبکه نمایش خانگی شده است.

خلاصه داستان:
لیلی و قادر از یک سو و لیلا و نادر از سوی دیگر برای ثبت عقد دائم به محضر می روند، به دلیل شلوغی محضر فتاح( علی صادقی)-منشی عاقد- نام همسران دو مرد را به اشتباه در شناسنامه ها ثبت می کند. فیلم داستان نزاع دو مرد برای پس گیری همسر واقعی شان می باشد.
موضوع فیلم “پا تو کفش من نکن” در واقع ماجرای تعویض همسر البته به صورت کاملاً اتفاقی می باشد و فیلم با استفاده از موقعیت ضبدری زوجین قصد دارد مخاطب را بخنداند. نکته تآمل برانگیز آن است که فیلمساز زوجی میانسال یعنی قادر و لیلی را که هرکدام یک بار ازدواج کرده اند در مقابل زوجی جوان یعنی نادر و لیلا قرار داده است و داستان به گونه ای پیش می رود که قادر گلشن راز- پیرمرد پولدار – سرخوش از این که به جای همسری میانسال، دختر جوانی نصیبش شده است و لیلی( بهنوش بختیاری) مسرور از اینکه مردجوانی نصیبش شده است ، سعی دارند تا با سوء استفاده از این اشتباه، هر کدام دختر و پسر جوان را از آن خود کنند.

زنان فیلم:
لیلا و لیلی دو زن اصلی داستان هستند، زنانی که با وجود اختلاف سنی که با هم دارند، هم اسمشان شبیه است و هم در نیات و کردار. هر دو گویی از اشتباه رخ داده راضی هستند. یکی به طمع داشتن پول و ثروت و دیگری به طمع داشتن شوهری جوان.
“لیلی”( بهنوش بختیاری) مدیر یک موسسه همسریابی است، مدیری که در حال حاضر مجرد است و برای جذب مشتری به دنبال ازدواج. لیلی به محض آنکه قادر را پیرمردی پولدار می بیند برای او دام پهن می کند و اصرار دارد تا زمان سالگرد تأسیس موسسه اش به عقد دائم او دربیاید تا در کارش پیشرفت کند. تنها هدف لیلی از ازدواج همین است (یادمان بیاید سکانس بعد از عقد که او ذوق زده عکس سلفی خود با شناسنامه اش را در فضای مجازی منتشر می کند).
فیلمساز البته لیلی را زنی شکست خورده در زندگی زناشویی نشان می دهد؛ لیلی در سن 15 سالگی به دلیل فقر پدر به عقد تاجری 80 ساله در می آید که حاصل این ازدواج پسری عقب افتاده هم سن و سال نادر است. لیلی به گفته خودش هیچ گاه عشق را تجربه نکرده و با حسرت به روابط نادر و لیلا نگاه می کند.
“لیلا”( سحر قریشی) به ظاهر عاشق پسر عموی خود نادر است اما آرزوهای بلندی در سر دارد و مدام در رویای خانه و ماشین گران قیمت می باشد. لیلا زمانیکه از پیکان کهنه نادر وارد خودروی لوکس قادر می‌شود چنان ذوق زده می شود که گویی از این جابجایی زناشویی، بسیار مسرور است.
رفتار لیلا در کلانتری و ادعای اغفال شدن توسط قادر اصلا تناسبی با رفتارهای پیشین او ندارد و به نظر می رسد تنها برای دریافت مجوز از طرف فیلمساز به فیلم اضافه شده است.

“عسل”- دختر قادر- از زنان فرعی داستان است. دختری که به گفته پدرش تمام اجزای صورتش را عمل کرده تا شبیه پدرش نباشد و حالا شبیه میمون شده است، دختری که از 3 سالگی با لباس عروس خوابیده اما در 40 سالگی همچنان مجرد مانده است. سکانس برخورد عسل با چنگیز- برادر غیرتی و سخت گیر لیلا- و عشق آنها در یک نگاه از مضحک ترین سکانس های فیلم است.

والدین فریب نام طنز را خوردند
“پا تو کفش من نکن” در زمان اکران خود با حواشی بسیاری همراه بود؛ به دلیل ابتذال بیش از حد تا آستانه توقیف شدن پیش رفت و پس از اکران هم توسط حوزه هنری تحریم شد و در نهایت وزارت ارشاد در نامه‌ای به سینماهای سراسر کشور اعلام کرد که تماشای این فیلم به افراد زیر ۱۲ سال توصیه نمی‌شود، محدودیتی که هیچ نظارتی برآن صورت نگرفت و عملاً اثری نداشت و اتفاقاً به خاطر حضور بازیگران نام آشنای طنز همچون” بهنوش بختیاری” “یوسف تیموری”و “علی صادقی” و با نام فیلم کمدی و طنز مورد توجه کودکان و نوجوانان قرار گرفت.
متاسفانه در زمان اکران این فیلم عده ای از والدین فریب نام طنز و بازیگران کمدی را خورند و اجازه دادند فرزندانشان چنین فیلم مبتذل و سطح پایینی را تماشا کنند که حتی برای رده سنی بالاتر هم چیز قابل توجهی برای ارائه نداشت.

فیلمی در تحقیر زنان و سنت ازدواج
با نگاهی به کارنامه “فرح ‌بخش” در می یابیم که در این فیلم نیز همچون سایر آثار او، کماکان زنان برای ازدواج با مردان حاضر به انجام هرکاری هستند و مردان نیز همگی برای ارضای تمایلات جنسی و در عین حال فرار از مسولیت علاقه مند به صیغه می باشند.
با وجود آنکه نویسنده فیلم یک زن است اما متاسفانه فیلم در تحقیر زنان نوشته شده است. در پا تو کفش من نکن بدون توجه به شخصیت مستقل و توانای زنان به ویژه در دهه های اخیر، زن حیوانی دست آموز است که به عنوان ابزاری در دست مردان رند و هوسباز قرار دارد.
در واقع زن جنس دوم است و قابل مصرف با چاشنی اغواگری. سکانس محضر اوج نمایش تفکر این نویسنده و فیلمساز می باشد، نمایش مردان و به ویژه زنانی که بدون توجه به اهداف والای ازدواج در دین و جامعه، حاضرند به طمع پول و ثروت به صیغه افراد پیر و ناتوان جسمی دربیایند. ازدواج هایی فقط برای سوء استفاده مالی و خوشگذرانی جنسی برای گذران آخر هفته.

“پا تو کفش من نکن” در یک نگاه
در فیلم پا تو کفش من نکن، جابه‌جا شدن زنانِ دو مرد و شوخی با این موضوع به وقیح ‌ترین شکل ممکن در این فیلم به نمایش درآمده است و فیلمساز با قرار دادن شرع و قانون در مقابل یکدیگر و با نمایش شوخی‌های جنسی و صحنه‌های اروتیک قصد خنداندن مخاطب را دارد.
همچنین این فیلم با ورود به مسئله ترنسکشوال‌ها (بیماران مبتلا به اختلال هویت جنسی) و تمسخر آنها به بدترین شکل و اشاره‌ به ازدواج‌ های موقت و تمسخر سنت ازدواج، عرف و اخلاق را زیرپا می گذارد.
“پا تو کفش من نکن”علاوه بر محتوای سخیف و بی ارزش، به دلیل عدم منطق روایی فیلمنامه، شخصیت پردازی ناقص و الکن و بازی های ضعیف و تکراری بازیگرانش از لحاظ ساختاری هم بسیار ضعیف می باشد و ارزش دیدن ندارد.

/انتهای متن/