رسانه های عزیز! محیط جامعه را آرام نگاه دارید

هیچ‌چیز به‌اندازه یک جامعه به‌هم‌ریخته و نگران آزاردهنده و ناراحت‌کننده نیست، یادم هست در نوجوانی وقتی که حوالی روزهای کنکور بودم، مشاوری داشتیم که در میان همه توصیه‌هایی که به پدران و مادران می‌کرد یک حرف را بارها و بارها گوشزد می‌کرد. خانم معینی  همیشه با لحن خاصی که انگار خیلی هم به دل پدرها و مادرها می‌نشست می‌گفت:

 پدر عزیز! مادر گرامی! محیط خانه را آرام نگه‌دارید.

 یادش به خیر حرف خوبی می‌زد این روزها که سالیان سال از زمان خانم معینی و آن مدرسه می‌گذرد، بارها و بارها دیدم و با تمام وجودم لمس کردم که یک محیط نگران و ناآرام و مشوش چه بر سر روزهای زندگی آدم‌ها می‌آورد، یادم است اولین تجربه و محیط کاری‌ام را به خاطر همین تشویش و ناآرامی‌اش دوست نداشتم.

اما چه می‌خواهم بگویم که اول حرف از جامعه زدم و بعد هم رفتم سراغ دوران دبیرستان و …

شاید هم حدس زده باشید، شاید همین یک ماه گذشته و یا در مناسبت‌ها و اتفاقات مختلفی که در جامعه رخ می‌دهد این مسئله مهم را با گوشت و   درک کرده باشید که داشتن یک جامعه پرتشویش خیلی هم چیز خوب و مطلوبی نیست.

این روزها رسانه‌ها نقش مهمی در ایجاد این آرامی و ناآرامی در جامعه دارند، این روزها رسانه‌ها به‌واسطه تنوع و کثرتشان بیشتر از هر چیز و هر ابزار دیگری می‌توانند در همه‌گیر شدن و عمومیت یافتن یک تفکر، یک پدیده و یا یک خبر مؤثر و تعیین‌کننده باشند.

یادم هست همان یک ماه پیش که دوران پرتلاطم انتخابات را پشت سر می‌گذاشتیم رسانه‌ها چگونه در انتشار خبرهای مختلف و متفاوت سعی می‌کردند که گوی رقابت را از یکدیگر بگیرند تا شاید کمی جلوتر از دیگری باشند.

یادم هست که خیلی وقت ها در ایام انتخابات و غیر انتخابات، برخی از مسئولین و متصدیان چگونه اخبار درست و یا نادرست را بیان می‌کردند و رسانه‌ها هم آن را گسترش می‌دادند..

فرض کنیم همه رسانه‌ها اخبار را در عین راستی و درستی بیان می‌کنند، فرض را بر این می‌گذاریم که هیچ مسئول و رسانه و حزب و گروهی سعی نمی‌کند که گاهی اخبار نیمه درست ارائه دهد تا شاید نامش بر زبان‌ها بیفتد و حرفش چند روزی بشود کلام غالب مردم.

اما آیا این حقیقت ندارد که هر راست نباید گفت، شاید الآن برخی بیایند و سینه سپر کنند و بگویند، مگر می‌شود نگفت؟ باید فلان و فلان و فلان، اگر کسی بیاید الآن برای من حرف از گردش آزاد اطلاعات و راستی درستی در اخبار و روشنگری اذهان عمومی بگوید برایش جواب دارم.

 من می‌گویم همه رسانه‌ها، رسمی و غیررسمی و همه مسئولین، موثق و غیر موثق و آگاه و غیر آگاه باید بدانند که انتشار برخی از خبرها و حرف‌ها و گزارش‌ها و گزارش برخی از رخدادها نه‌تنها تأثیری در آگاهی و روشنگری مردم ندارد بلکه حال مردم را بد، احساسات آن‌ها را منفی و روزهای زندگی‌شان را پرتلاطم می‌کند.

همه رسانه‌ها باید بدانند خبرها و حرفهایی  که برای مردم جز تلاطم، اضطراب و احساس ناامنی چیز دیگری ندارد، نه تنها لازم نیست که گفته شود، بلکه باید گفته نشود. به جای ان بهتر است برای آنها فکری شود.

جامعه هم مثل همان محیط خانه قبل از شب‌های کنکور است، باید آرام باشد، باید اطمینان بخش باشد و تشویش و نگرانی و ناآرامی نداشته باشد تا مردمانش بتوانند زندگی کنند، کار کنند، بسازند و مفید واقع شوند.

 رسانه‌ها باید حواس شان باشد که از تریبونی که مردم در اختیار آن‌ها قرار داده‌اند و از رسانه‌هایی که مردم به آن‌ها اعتماد کرده‌اند، یا حرف‌ها و سخنانی را نزنند‌ که دریای آرام جامعه را طوفانی و خشمگین کند و یا اگر اجبار و التزامی برای اطلاع‌رسانی واقعیت‌های تلخ و حوادث ناگوار وجود دارد، حواس شان باشد که میزان و حجم و ترکیب بندی مجموعه خبرها مثل سیلی عظیم نباشد که در جامعه راه می افتد و خرابی ببار می آورد برای افکار عمومی و آرامش و امنیت ذهنی و روانی مردم را به هم می زند.

رسانه‌ها باید حواس شان باشد که هیچ کشور و جامعه ای از استمرار و فراوانی روزهای سیلابی و طوفانی و پرالتهاب ثمره‌های مفید و طولانی‌مدت را نچیده است.

رسانه‌ها باید حواس شان باشد که با درایت و تفکر، حقایقی درست، سنجیده و مفید را به مردم ارائه ‌دهند تا جامعه از مسیر آرام و معتدل خود خارج نشود.

رسانه‌ها باید حواس شان باشد که حفظ آرامش جامعه هم از وظایف و مسئولیت‌های آن‌هاست که موظف‌اند در این زمینه کوتاهی نکنند.

/انتهای متن/