زنان کارآفرین از رئیس جمهور آینده چه انتظاری دارند؟

«پولتو بذار بانک، سودشو بگیر و بی دردسر زندگیتو کن.»

چندسالی می شود که این جمله دستورالعمل زندگی اقتصادی بسیاری از کسبه شده است. کسانی که روزی صاحبان مشاغل مهم و شاید کارگاه ها و کارخانه های بزرگ و معروف بودند و در چرخه صنعت و اقتصاد نقشی پررنگ داشتند حالا اما با به بکار بستن این دستورالعمل برای دوری از هر گونه ریسک مالی از انجام هر گونه فعالیت اقتصادی سرباز می زنند. در این میان هستند کسانی که فعالیت اقتصادی یا به اصطلاح کارآفرین اند و با چنگ و دندان کسب و کاری را که راه انداخته اند، حفظ کرده و سر پا نگاه داشته اند. دراین میان مشاغلی هستند که انگار برچسب «مردانه» روی آنها خورده است و وقتی نام یک زن، در آن کار بر زبان جاری می شود، هم شگفتی است  آور است و هم برای صاحبان آن کار، غرور آفرین. در میان کارآفرینان گاه زنانی را می بینیم که در تلاش و فعالیت گاه حتی گوی سبقت را از بسیاری مردان می ربایند. به دخت گفت و گویی داشته است با دو تن  از این زنان.

 

کارم را با سرمایه اندک شروع کردم

نسرین شاهرخی اولین کارآفرین زن مبلساز در تهران و ساکن پاکدشت است. او متولد سال 1341 است و از سال 1376 با همکاری و حمایت همسرش مبل سازی را شروع کرده است. او می گوید:

وقتی استارت کار را زدیم، سرمایه اندکی داشتیم آن قدر کم که هزینه تهیه پارچه مبل را به سختی فراهم کردیم. ضمن اینکه هیچ تجربه­ای در این زمینه نداشتیم. آن زمان اینترنت و فضای مجازی به وسعت امروز نبود. از اطرافیان مان هم کسی مبل ساز نبود. خلاصه با پرس و جوی بسیار توانستیم اطلاعاتی درباره چگونگی راه اندازی کارگاه مبل سازی فراهم و کارمان را شروع کنیم.

او ادامه می دهد:

«باور غلطی بین مردم وجود دارد بیشتر افراد که به فکر راه اندازی کسب و کار جدید هستند به این فکر می کنند که باید برای راه اندازی یک شغل سرمایه هنگفتی داشته باشند. این باور نادرست و ترسی که وجود دارد باعث شده کمتر کسی به سمت پرورش ایده های خود برود.»

 

تنها حرفه ای که مرا جذب کرد

او حرف های خود را در مورد حرفه ای که در پیش گرفته، این چنین ادامه می دهد:

من هم مانند خیلی از کار آفرینان دیگر کار خود را از زیر صفر شروع کردم در این زمینه نه اطلاعاتی داشتم و نه پشتوانه مالی اما علاقه به این حرفه باعث شد تا این کار را به عنوان هدفم در زندگی دنبال کنم. آن زمان مبل سازی انگار تنها حرفه ای بود که مرا کاملا جذب کرد. در همان ابتدای کار هم به خودم قول دادم تا زمانی که توان جسمی لازم را داشته باشم این شغل را ادامه دهم. خود من آنقدر به این کار علاقه مند بودم که هنوز چند ماه از فعالیتم نگذشته بود توانستم همه کارها را مانند تهیه جنس از بازار، استخدام کارکنان و اداره امور داخل و خارج کارگاه را بر عهده بگیرم.

 

اگر علاقه نداشتم از قافله عقب می ماندم

اولین خانمی که جواز راه انداز کارگاه مبلسازی را در شهر تهران و پاکدشت گرفته است درباره شرایط کار آزاد می گوید:

علاقه و پشتکار از شرایط لازم برای ایجاد یک کسب و کار است. در کار آزاد موانع و مشکلات بسیار است. در مورد خودم به عنوان یک زن در یک حرفه مردانه می توانم بگویم اگر علاقه ام نبود تا الان هزاران هزار بار کارم را رها کرده و از قافله جا مانده بودم. علاوه بر این همه افرادی که وارد بازار کار مستقل می شوند، برعکس خیلی از کارمندان که در شغل های دولتی در ساعات معین و تعریف شده ای مشغول کار هستند، باید توان کار کردن برای ساعات طولانی در شبانه روز را داشته باشند.

 

 واقعاً مقاومت می کنیم

شاهرخی درباره ناملایماتی که در این چندسال اخیر با آن مواجه شده است می گوید:

 زمانی بود که در کارگاهم 40 نفر کارگر داشتم. حول و حوش سال 91 تعداد آنها به 17 نفر کاهش پیدا کرد و امروز فقط 10 کارگر دارم چون نمی توانم هزینه بیمه آنها را بپردازم. به دلیل هزینه های بالا و تورم مجبور شدم از تعداد کارگرهایم کم کنم.

شاهرخی با تأسف جمله خود را اینگونه به پایان می رساند:

در سال اقتصاد مقاومتی، ما الان یک تنه داریم مقاومت می کنیم. اما واقعاً نمی دانم اگر مسئولین حمایت کافی نکند، چقدر قادر هستیم همچنان مقاومت کنیم و سرپا بایستیم؟

 

با وجود تخفیف های صعودی اما تعدا د مشتریانم نزولی است

این کارآفرین حرفه مبل سازی مسائلی را که منجر به بروز مشکلاتی در حرفه اش شده است، این طور برمی شمارد:

نبود نقدینگی، نبود مواد اولیه یا افزایش قیمت مواد اولیه، عدم حمایت دولتی، عدم همکاری بانک ها برای ارائه تسهیلات از عوامل کسادی کار من و بسیاری مشاغل آزاد است.

وی ادامه می دهد: مردم دیگر قدرت خرید مبل ندارند و ترجیح می دهند مبل خود را تعمیر کنند تا اینکه اقدام به تعویض آن نمایند. من هرچقدر از طریق فضای مجازی و تشکیل کانال در تلگرام تبلیغ می کنم و به مناسبت های مختلف مثل روز مرد، روز زن، اول رجب و… برای اجناسم تخفیف می گذارم و حتی آنها را پایین تر از قیمت تمام شده به فروش می رسانم اما بی فایده است و هیچ مشتری مراجعه نمی کند.

 

از کارآفرینان حمایت مالی کنید

نسرین شاهرخی انتظار خود را از رئیس جمهور آینده ارائه تسهیلات و حمایت بیشتر از کارآفرینان عنوان می کند و می گوید:

در شرایطی که کمتر کسی به دنبال انجام کار و فعالیت اقتصادی مستقل می رود، از آقایانی که قراراست ریاست جمهوری کشور را برعهده بگیرند، انتظار دارم با وجود چنین شرایط سختی از امثال ما که با همه مشکلات همچنان مقاومت کرده و ثابت قدم ایستاده اند، حمایت مالی شود. من ماه ها برای دریافت وام بانکی وقت گذاشته و تلاش کردم بعد از گرفتن وام، مجبورم چند برابرش را برگردانم در حالی که با توجه به شرایط اقتصادی و نبود مشتری و نبود مواد اولیه و … این بازپرداخت برایم غیرممکن است. مگر من در ماه چقدر درآمد دارم که باید برای 10 کارگرچه مبلغ زیادی حق بیمه و 14 میلیون تومان هم قسط بانکی پرداخت کنم؟

 

خانم ها اعتمادبه نفس کمی دارند

وی اضافه می کند:

متأسفانه رفتاری که بین خانم ها زیاد به چشم می خورد این است که آنها نسبت به خودشان اعتماد به نفس کمی دارند. بیشتر بانوان نمی دانند که از آینده خود چه می خواهند و حتی حاضر نیستند تلاش کنند تا به برتری دست پیدا کنند. درست است که برای شروع هر کاری به یک سرمایه اولیه نیازمند است ولی موفقیت تنها با داشتن سرمایه زیاد به دست نمی آید بلکه می توان با یک سرمایه کوچک یک کار کوچک شروع کرد و به مرور زمان کار و سرمایه را توسعه داد.

بالاخره به هنر مورد علاقه ام  رسیدم

با کارآفرین دیگری هم صحبت می کنیم؛ لیلا نظری. او که متولد سال 1354 است، از نوجوانی به هنر فرش بافی علاقه داشت تا اینکه بالاخره این هنر و او در سال 83 به هم می رسند:

تا قبل از سال 83 و با وجود علاقه بسیاری که به فرش بافی داشتم شرایط یادگیری آن برایم ایجاد نمی شد. اصلاً نمی دانستم باید برای دوره آموزشی آن کجا بروم تا اینکه در محدوده منطقه زندگی مان کلاس آموزش قالی بافی را پیدا کردم و دست به کار شدم. علاقه ام به این هنر باعث شد تا گرفتن مدرک دیپلم این رشته، آن را دنبال کنم.

 

دخترم اولین هنرجویم بود

او ادامه می دهد:

قالی بافی در ابتدا صرفاً جنبه هنری و سرگرمی برایم داشت البته ناگفته نماند آن زمان به دختر کوچولوی خودم  که الان 15 ساله است، به عنوان اولین هنرجویم آموزش دادم. بعدا  از طرف بسیج محله مان از من درخواست آموزش قالی بافی به سایر بسیجیان شد. من هم با شوق و ذوق آن را پذیرفتم. در آموزش این هنر آن هم در بسیج برکت بسیاری برای من ایجاد شد. کم کم راه هنرجویان به خانه ام باز شد و در منزل نه تنها آموزش می دادم که سفارش کار برای بیرون هم داشتم.

هنرجویانم هم مربی شده اند

این مربی قالی بافی ادامه می دهد:

همیشه آرزو داشتم کارگاهی راه بیاندازم و در آنجا کار کنم و آموزش بدهم ولی متأسفانه تا امروز این امکان برایم فراهم نشده است. با این حال من ناامید نیستم و مطمئنم در آینده ای نه چندان دور شرایط راه اندازی کارگاه نیز برایم فراهم می شود. فعلاً در منزلم آموزش می دهم و خوشحالم از اینکه بسیاری از هنرجویانم نیز در منزل شان دار قالی به پا کرده اند و آنها هم مشغول آموزش و کار هستند.»

وی صحبت های خود را اینگونه به پایان می رساند:

از مسئولان انتظار دارم از کسانی که به صورت حرفه ای کار و هنر خاصی را دنبال می کنند حمایت مالی بعمل آید. در واقع حمایت مادی از این افراد به نوعی حمایت از این هنر است. چراکه شرایط آموزش بیشتر به افراد علاقه مند فراهم شده و چنین هنرهایی که از تاریخ و تمدن ایرانی برمی خیزند، زنده مانده و حتی توسعه پیدا می کنند.

/انتهای متن/