درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

اگر نگاهی گذرا به صفحات پایانی تقویم هر سال بیاندازیم ، روزی را خواهیم یافت که از آن حرفهای بسیار گفته شده است و، درس های اندک گرفته شده  است ، روز درختکاری   شاید در ظاهرش ما را به کاشتن ، حفاظت و حراست از نهالی و درختی دعوت می کند اما  اگر دگرگونه تر نگاه کنیم  درس های دیگری هم  دارد.، اگر چشمانی بازتر و نگاهی وسیع نگاه  داشته باشیم  این پیام را خواهیم شنید از طبیعت که به ما می گوید  حال که سالی نو می شود، درخت دوستی بکاریم و نهال دشمنی را برکنیم ، تا بهار جدای از  فصل شکوفایی طبیعت فصلی برای رویش محبت ، دوستی و انسانیت باشد .
برای همین امروز میهمان غزل های بیکران حافظ شیرازیم  .

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد
چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان
که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد
شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما
بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد
عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکم است
خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد
بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال
چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد
خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت
بفرما لعل نوشین را که زودش باقرار آرد
در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد

/انتهای متن/