همه تشویق‌ها برای ازدیاد نسل شعار بوده است؟
چند سالی است که می بینیم که افراد جامعه به فرزند آوری ترغیب و تشویق می شوند اما کشور، دولت، جامعه و مسئولین برای به ثمر رسیدن این مهم چه امکانات، سیاست‌ها و تمهیداتی را در نظر گرفته‌اند؟
هنوز خیلی نمی‌گذرد از زمانی که شعار فرزند کمتر، زندگی بهتر شکل رویش یک تغیر ناگهانی پیدا کرد و جایش را به فرزند بیشتر ، آینده بهتر داد و تشویق به تنظیم خانواده و فرزند کمتر جایش را به ترغیب جامعه برای فرزند آوری و پرورش نسلی سالم و صالح و جوان داد و همین ترغیب‌ها و تشویق‌ها همراه با توصیه‌های مؤکد بزرگان دینی، مذهبی و کشوری بهانه ای شد تا بار دیگر مردم ما که برای پیشرفت و آبادانی و اعتلا فرهنگ و میهن شان از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کنند، عزم شان را جزم کنند و برای تربیت و پرورش نسلی سالم و جوان همت کنند.
اما این روزها اگر سری به بیمارستان‌ها، مطب پزشکان، مراکز تصویربرداری پزشکی و تمام اماکنی که نقشی در بهبود وضیعت زنان باردار و سلامت مادر و جنین دارند بزنیم ،خواهیم دید و فهمید که در میان همه برنامه ها و پیشرفت ها، جای مشخص و واضحی برای سلامت مادر و جنین وجود ندارد، هزینه های بالای خدمات پزشکی، ازدحام در مراکز ارائه دهنده خدمات موردنیاز مادر و جنین، عدم تناسب فیزیکی مراکز درمانی که خود آن تهدید مشخصی برای سلامت کودکانی است که انتظار آمدن به این دنیا را می‌کشند، همه و همه نشان می‌دهند که تمامی ترغیب ها و تشویق ها برای ازدیاد نسلی سالم و صالح شعاری بیش نبوده است.
اگر این روزها در همین شهر شلوغ آلوده راه بروی و قدم بزنی و نفس بکشی، هزاران هزار تهدید و خطر سلامتی مادران و کودکان را تهدید می‌کند؛ مادرانی که خودشان همه تلاش شان را برای داشتن یک دوره 9 ماهه سالم دارند اما فارغ اند از امواج، آلودگی‌های محیطی، صوتی، هوا و بی دقتی‌های بسیار بالای پزشکی که خودشان و کودک شان را تهدید می‌کند.
البته همه نارسایی ها و کمبودها در جامعه ما تنها سلامت مادر و جنین را تهدید نمی‌کند؛ همین جنین وقتی نوزادی نورسیده می‌شود، هزاران هزار مشکل و اما واگر در راه تربیت و رشد و سلامت او وجود دارد.
این کودک تازه می شود بخشی از یک خانواده که باید او را به بهترین شکل پرورش دهند تا فرداها او یک نیروی تندرست و شایسته برای میهنی بزرگ باشد، اما اینجا یک سؤال دیگر وجود دارد؛ علی‌رغم همه گفتن ها و گوشزدها و توصیه ها چه میزان سیاست‌های حمایتی و تشویقی برای تربیت کودکان و پرورش آن‌ها وجود دارد؟ آیا جز این است که خانواده‌ها با دستانی خالی، تربیت و پرورش نسلی را به عهده دارند؟
درست در همین جاست که می‌توان فهمید که همه گوشزدها برای تربیت نسل سالم و صالح و شایسته و کارآمد در مرحله حرف و وعده و وعید باقی مانده است و وعده هایی بوده است بدون کوچک ترین ضمانت اجرایی، وعده هایی که هیچ‌کس برای عملی کردنش نه تنها برنامه‌ای، بلکه حتی کوچک ترین دغدغه‌ای ندارد.
همه مسئولین و دست اندرکاران ما از وزارت بهداشت گرفته تا وزارت کار و رفاه و فرهنگ … باید بدانند که تربیت نسلی سالم و صالح یک‌همت جمعی می‌طلبد، همتی جمعی که بازیگران اصلی آن پدران و مادران دلسوز هستند پدر و مادرانی که برای بهترین بودنشان یاری جامعه، کشور و مسئولان را می‌طلبند.
تربیت نسلی سالم و صالح با دستان خالی غیرممکن است.
/انتهای متن/
